Armoede een keus?
| starnieuws | Door: Redactie
Onlangs heeft een parlementariër in ‘s lands vergaderzaal de opinie geopperd dat armoede een keus is wanneer de beschikbare middelen verkeerd gebruikt worden. Deze heer heeft heel wat over zich heen gekregen om deze uitspraak. Heel begrijpelijk als je jezelf realiseert dat een groot deel van de Surinaamse samenleving thans een inkomen heeft dat ver beneden de armoedegrens ligt en
dat heel wat Surinamers 2 en 3 banen hebben om extra te verdienen, zodat ze nog net kunnen uitkomen.
Het gemiddelde huishouden komt met alle verhogingen tegenwoordig nauwelijks uit met een gezamenlijk inkomen van rond de SRD 12.000 – 13.000 per maand. Daartegenover stelt de regering in haar vergadering van 1 maart 2023 de armoedegrens per december 2022 vast op SRD 5.428,- voor een volwassene (persbericht CDS 3 maart 2023). Volgens de Commissie Armoedegrens van het ministerie van AWJ is de feitelijke armoedegrens voor een gezin van 4 personen (2 volwassenen en 2 kinderen) tweemaal zo hoog als de armoedegrens die
de regering hanteert (Starnieuws, 2 februari 2023). Ongeveer 90% van het netto-inkomen wordt, volgens een survey van het ABS, besteed aan voeding, niet-alcoholische dranken, nutsvoorzieningen, transport en huishuur. Armoede is volgens definitie van de V.N. het niet kunnen voorzien in de primaire levensbehoeften noodzakelijk om een menswaardig bestaan te kunnen leiden. Primaire levensbehoeften zijn o.a. schoon en drinkbaar water, voedsel, kleding, huisvesting en gezondheidszorg. Twee van de meest relevante redenen voor armoede zijn het dalen van de koopkracht en het toenemen van schaarste. Constante prijsstijgingen (van onder andere levensmiddelen en nutsvoorzieningen) en inflatie werken armoede in de hand, omdat het inkomen hierdoor wordt uitgehold: met hetzelfde inkomen kan men steeds minder kopen. Voor personen die afhankelijk zijn van een vast inkomen en hun inkomen niet kunnen verhogen (gepensioneerden en hulpbehoevenden bijvoorbeeld) is dit zeer problematisch. Wanneer men een vast inkomen heeft dat voor het grootste deel door vaste lasten en eerste levensbehoeften wordt gebruikt, kan een kleine financiële tegenvaller iemand al kopje-onder doen gaan.In artikel 6 van onze Grondwet is bepaald dat een van de sociale doelstellingen van de Staat is om te zorgen voor een rechtvaardige verdeling van het nationaal inkomen, gericht op een rechtvaardige spreiding van welzijn en welvaart over alle lagen van de bevolking. Artikel 24 draagt de zorg voor het scheppen van omstandigheden, waardoor een optimale bevrediging van de basisbehoeften aan werk, voeding, gezondheidszorg, onderwijs, energie, kleding en communicatie, op aan de Staat. En in artikel 40 wordt bepaald dat bij wet een ontwikkelingsplan moet worden vastgesteld ter bevordering van de sociaal-economische ontwikkeling naar een sociaal rechtvaardige samenleving, met inachtneming van de nationale en sociaal-economische doelstellingen van de Staat. M.a.w is het de plicht van de Staat, lees beleidsmakers, om de condities te scheppen zodat de samenleving niet in een situatie komt te verkeren dat er sprake is van armoede. Wat wij thans ervaren in Suriname is dat prijsstijgingen van levensmiddelen aan de orde van de dag zijn, schaarste van bepaalde levensmiddelen (o.a. aardappelen en uien) en medicijnen regelmatig een terugkerend karakter hebben, prijsstijgingen van nutsvoorzieningen en brandstof haast maandelijks plaatsvinden, de gezondheidszorg steeds maar achteruit holt, etc. Hiermee kunnen we stellen dat de beleidsmakers schromelijk falen in hun Grondwettelijke verplichtingen/taken om de condities te scheppen voor een rechtvaardige verdeling en spreiding van welzijn en welvaart over alle lagen van de bevolking, dat de beleidsmakers falen in hun taak om de samenleving optimale bevrediging van de basisbehoeften aan werk, voeding, gezondheidszorg, onderwijs, energie, kleding en communicatie te garanderen. Kunnen wij in alle oprechtheid dan nog stellen dat armoede een keus is wanneer de Staat de verdeling en spreiding van de beschikbare middelen verkeerd prioriteert? Is armoede nog een keus wanneer de garanties zijdens de Staat voor een optimale bevrediging van de basisbehoeften aan werk, voeding, gezondheidszorg, onderwijs, energie, kleding en communicatie, ontbreken? Als de beschikbare middelen minder dan het minimale zijn of zelfs ontbreken vanwege verkeerde prioriteitstelling zijdens de Staat, dan zal armoede geen keus zijn maar een pijnlijk gegeven. Niemand heeft dan het recht om te stellen dat armoede een keus is!Mr. J. N. Rambhadjan
| starnieuws | Door: Redactie
