BESCHOUWING OP HET ISRAËLISCH PALESTIJNS CONFLICT DL 2

Foto: Een afbeelding van Abraham de stamvader van de Joden en de Arabieren en het huidig conflict tussen partijen | Auteur: Wilfred Leeuwin.

Twist over de souvereiniteit van het beloofde land.

Arabieren en Joden zijn het onafhankelijk van elkaar eens dat zij voort zijn gekomen uit respectievelijk Ismael en Izaäk. Beiden zijn geboren in Kanaän uit de stamvader Abram, die zelf geen Kanaäniet was maar afkomstig uit Ur, een inheemse plaats uit Irak. Dit gegeven maakt het gemakkelijk te stellen dat het beloofde land, Kanaän uit de Abrahamitische belofte, van oorsprong noch aan de Arabieren, noch aan de Joden heeft toebehoort.

Zionisme

Tijdens de

Joodse diaspora, woonden in Kanaän, slechts een klein aantal Joden. Het land werd grotendeels bewoond door verschillende Arabische volkeren en heette toen Palestina.

Al tussen de eerste en tweede wereldoorlog ontstond bij de joodse diaspora het verlangen terug te keren naar Palestina. Het verlangen naar een eigen Joodse staat wordt het Zionisme genoemd.

Dit werd ingegeven door de grote verdrukking en Jodenvervolging in Europa en anderzijds de vrees dat de Joodse cultuur, als gevolg van assimilatie, (vermenging met andere culturen) zou verdwijnen. Uit dat verlangen werd toen de ‘World Zionist Organization’ opgericht.

Brits mandaat over Palestina

Van 1516 tot 1915 behoorde Palestina bij het

Ottomaanse rijk. Daarna als gevolg van een oorlog tussen dit rijk en het Britse rijk, kwam het gebied onder Brits mandaat. Rusland en Frankrijk waren in die strijd bondgenoten van de Britten.

Zo kwam er een verdeling van het Ottomaanse rijk. Bij die verovering zegden de Britten de Arabieren steun toe voor het vestigen van een eigen onafhankelijke staat, echter niet in Palestina. Dat werd toegezegd aan de Joodse zionistische beweging voor het stichten van een Joodse staat.

De verschillende Arabische gebieden werden verdeeld tussen het Britse rijk en Frankrijk. Onder gedeeltelijke bescherming van de Britten trokken toen al Joodse families al dan niet georganiseerd, terug naar Palestina. Hoewel de Arabieren hiertegen waren werden de joodse immigranten deels geaccepteerd en werd hun zelf land te koop aangeboden.

Het Britse rijk die onder politieke druk stond vanwege de spanningen in Europa beperkte langzaam aan de terugkeer van joden naar Palestina. De Britse ambassadeur Walter Guinness, (zoon van de bekende bierbrouwer Guinness), die Egypte als standplaats had met gezag over het Midden-Oosten, dus ook Palestina en Afrika vond dat Joden en Arabieren vredig naast elkaar konden wonen in Palestina.

Dit idee was tegenovergesteld aan wat in 1942 tijdens de Biltmore conferentie was besloten, dat heel Palestina een Joodse staat moest worden. Guinness werd in 1944 vermoord door een Joodse terreurbeweging genaamd Lechi, terwijl het idee van een twee staten oplossing wel aansloeg bij de Joodse Zionistische beweging en ook binnen de Verenigde Naties.

In 1946 was de Jood David Ben Gurion de leider van de Zionistische beweging. Er werd flink gelobbyd bij wereldleiders om in te stemmen met de oprichting van een Joodse staat in Palestina. In 1947 liep het Britse mandaat over Palestina ten einde en werd het overgedragen aan de Verenigde Naties.

Die kwam datzelfde jaar nog op 29 november 1947 met een resolutie 181, waarin een verdelingsplan van Palestina voor een Joodse en Palestijnse staat. Voor de Joodse Zionistische beweging was dat eindelijk een doorbraak en werd het voorstel al snel geaccepteerd, mede omdat de verdrukking in Europa toenam en het gevaar van assimilatie groter werd.

In het plan werd 65 procent van het grondgebied toegekend aan 650.000 joden in Palestina, terwijl 42 procent werd toegewezen aan de meer dan 1 miljoen Palestijnen die er woonden. Jeruzalem die als heilige plaats en hoofdstad door beide volkeren werd geclaimd en de aanleiding was voor de vele conflicten tussen partijen, zou onder bestuur blijven van de VN.

De Palestijnse leiders hebben deze verdeling niet geaccepteerd; niet zozeer om de oneerlijke verdeling maar als een onwettige inbreuk op hun inheems recht te beschikken over het heel Palestijns gebied. Palestina moest volgens hen volledig een Arabische eenheidstaat worden. (Joden mochten er wonen en zoveel jood zijn als ze maar wilden, maar dan onder Palestijns bestuur. (Intussen weten we dat net het omgekeerde nu gebeurd).

Joods Arabische oorlog

Ook de Arabische Liga, opgericht in 1945 en toen bestaande uit 22 Arabische landen, verwierp het verdelingsplan van de VN. Deze liga had eerder, in september 1947 de Arabische wereld opgeroepen in opstand te komen tegen een eventuele verdeling van het land.

Die opstand zou gesteund worden met financiën, manschappen en wapens. Tijdens een algemene vergadering van de VN waarschuwde de Egyptische vertegenwoordiger dat pogingen van de VN om Palestina op te delen, zouden resulteren in een ongekend bloedbad.

Binnen de Arabische wereld deed de Arabische leider Azzam, die overigens door de jood, David Ben Gurion werd gerespecteerd, de uitspraak dat het er niet toe deed hoe groot de Joodse strijdkrachten waren, omdat zij in de zee geveegd zouden worden door de Arabieren.

Dat jaar nog in 1947 werd in Palestina eenzijdig de Joodse staat Israël uitgeroepen en werd David Ben Gurion de eerste president. In 1948 werd de VN-resolutie aangenomen. Meteen de volgende dag brak de Joods – Arabische oorlog uit. Alle omliggende Arabische landen, mengden zich in de strijd om de Arabieren in Palestina te ondersteunen.

De oorlog duurde tot juli 1949. Niet de Palestijnse Arabieren en hun bondgenoten, maar Israël won de oorlog. Bij die overwinning bezette Israël naast de door de VN toegewezen 56 procent ook nog 22 procent van Palestina dat in de resolutie aan de Arabieren was toegewezen.

Deze oorlog kenmerkte zich door vele terreur daden van zowel de Palestijnse Arabieren als de Joden. De Joden die meer georganiseerd waren en tijdens een periode van staakt het vuren zich voorzien hadden van wapens, gingen strategisch te werk en zetten georganiseerde terreurgroepen in die ware slachtingen verrichten.

Conclusie

Het is duidelijk dat de strijd om Palestina niet slechts een politieke is maar diepere achterliggende gronden heeft. Die gronden voeren terug naar het ontstaan van de beide volken uit een stamvader aan wie een eeuwig belofte is gedaan en een verbond mee is gesloten. Beiden claimen zowel het eerstgeboorterecht en daarmee ook de souvereiniteit over het beloofde land.

Een oplossing voor het conflict is niet gemakkelijk te vinden. Ook is duidelijk dat geen van beide partijen bereid is in te stemmen met een twee staten verdeling, dus een Joodse en een Palestijnse staat voor Arabieren in Palestina.

De nu Joodse staat Israël is intussen een militaire groot macht geworden, die ook nog kan rekenen op steun van het westen, (West Europa en de Verenigde Staten). Palestijnen die geen Jood zijn hebben vrijwel geen rechten.

Van Arabische zijde zijn in de loop van de tijd, na de oorlog, naast andere verzetsbewegingen, twee belangrijke verzetsorganisaties in het leven geroepen met ook nog politieke gezag. Dat zijn de Palestijnse verzetsorganisatie (PLO) en Hamas, met als hoofdzakelijk doel Israël van de kaart te vegen.

Hamas heeft 20 jaar terug op gewelddadige manier het gezag in het door Israël bezette deel (de Gazastrook) overgenomen, maar werd wel erkend door de Palestijnen. Het geweld aan beide zijde zal, zoals het eruit ziet nog lange tijd duren. Bijbelse als Islamitische overleveringen geven wel een indicatie van hoe dit conflict zal aflopen.

Echter zijn dat pure profetische en religieuze voorspellingen die hier, juist om die reden buiten beschouwing worden gelaten.

UNITEDNEWS

GERELATEERD AAN: BESCHOUWING OP HET ISRAËLISCH PALESTIJNS CONFLICT DL 1