SURINAME SPEELT NOG ALTIJD MARGINALE ROL IN DE WERELD

Fotocompilatie: president Chandrikapersad Santokhi | Auteur: Armand Snijders.

Hoe staat Suriname er in de wereld voor? Is het land echt in aanzien gestegen sinds president Chandrikapersad Santokhi aan de macht is gekomen of tellen we nog altijd niet mee?

Ten tijde van de regering-Bouterse (2010-2020) zou Suriname internationaal geïsoleerd zijn, wat grote schade toebracht aan het land. Althans, dat is wat de huidige regering de samenleving wil doen geloven. Door zijn drugsveroordeling in Nederland was de ex-president behoorlijk beperkt in zijn bewegingsvrijheid, waardoor Suriname niet of nauwelijks op internationale podia zou zijn vertegenwoordigd. En dat zou het land uiteindelijk veel

aanzien hebben gekost, zo komt de VHP-lezing er op neer.

“Ons internationaal profiel is ten goede veranderd”, beweerde minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken onlangs. Maar echte voorbeelden van waaruit dit zou blijken, gaf hij niet; hij bleef steken in algemeenheden die geen hout snijden om aan te geven hoe geweldig deze regering bezig is – en om zijn eigen vele reizen te verantwoorden.

Ramdin doet of Suriname vanaf 2010 tot 2020 grotendeels afwezig was op belangrijke bijeenkomsten in het buitenland en dat hij in de voorbije vijf jaar alles in het werk heeft moeten stellen om die schade te herstellen. Maar

dat is een pertinente onwaarheid. President Bouterse kon minder naar het buitenland reizen dan hij had gewild, maar hij was geen gevangene in eigen land.

Suriname was wel altijd aanwezig op internationale fora en heeft haar stem daar ook laten horen. Alleen niet zo vaak door Bouterse, hoewel die wel enkele keren de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (VN) in New York heeft toegesproken en daar zelfs een ontmoeting met toenmalig president Barack Obama heeft gehad. Bouterse was ook in Argentinië, Paraguay en Brazilië om de inauguratie van diverse presidenten bij te wonen. Dat laatste land bezocht hij eveneens voor de Brics-top, waarbij hij de hand schudde van wereldleiders zoals Xi Jinping van China en president Vladimir Poetin van Rusland.

Ook woonde hij in het buurland de openingswedstrijd van het WK Voetbal bij en had in dat land zelfs een ontmoeting met de paus. Verder bracht hij staatsbezoeken aan Cuba, Ecuador en China. En dan zijn er nog de conferenties in de regio die hij heeft bijgewoond. Het is toch een indrukwekkende lijst landen die het vorige staatshoofd heeft bezocht, al valt die inderdaad in het niet bij waar Santokhi allemaal is geweest.

In de eerste regeertermijn van Bouterse had Suriname trouwens de alom geprezen Winston Lackin als buitenlandminister, vanaf 2015 was het vooral de vroegere financiën-collega van Ramdin, Gillmore Hoefdraad, die de wereld over reisde en overal leningen lospeuterde – waardoor Suriname uiteindelijk in grote problemen kwam. Dat is het bewijs dat vertegenwoordigers van de regering destijds nog overal met open armen werden ontvangen.

Dus Suriname was destijds helemaal niet in een isolement terechtgekomen, zoals door de huidige regering steeds wordt beweerd. Het land draaide gewoon door, ondanks de veroordeling van de president. En wat heeft Ramdin allemaal gedaan om het imago van Suriname in de wereld te verbeteren? Ook hij is veelvuldig op het vliegtuig gestapt om bij instanties leningen en donaties los te peuteren. Hij zei onlangs dat hij in de afgelopen jaren vooral is bezig geweest om “Suriname niet alleen op de kaart te plaatsen met een goed imago, maar ons ook open te stellen voor investeerders.” Die investeerders – zo weten we inmiddels – zijn grotendeels weggebleven en de regering heeft vooral her en der forse leningen afgesloten.

Het aangezicht van Suriname kreeg trouwens een fikse klap te verwerken doordat Ramdin in 2022 tijdens een bezoek aan Israël zijn gastheren beloofde een Surinaamse ambassade in Jeruzalem te openen. Los van het feit dat hij dit niet had voorgelegd aan De Nationale Assemblee – zoals had gemoeten – haalde hij zich de woede van de Arabische wereld op de hals omdat de historische stad die deels door Israël bezet wordt, door de meeste landen in de wereld niet wordt beschouwd als hoofdstad van dat land.

Santokhi probeerde het gezicht van Suriname te redden door te zeggen dat er voorlopig nog helemaal geen ambassade in de Joodse staat zou komen omdat daar het geld niet voor is. Hij nam echter geen afstand van het standpunt van zijn Bibis-bewindsman, zodat het niet uitgesloten is dat een eventuele toekomstige diplomatieke vertegenwoordiging in Jeruzalem zal komen. Want dan had hij de minister publiekelijk op de vingers moeten tikken maar dat deed hij niet.

Aan ander landen in die regio hebben Santokhi en Ramdin ook veelvuldig aandacht gegeven, maar het resultaat was zeer bedroevend. Zo beloofde Santokhi dat de Suriname voor Verenigde Arabische Emiraten als voedselschuur en drinkwaterleverancier zou kunnen fungeren, maar dat was grootspraak die niet waargemaakt kon worden.

En zo zijn er nog tientallen voorbeelden van – ongetwijfeld goedbedoelde – voornemens van wat Suriname allemaal zou kunnen betekenen voor andere landen, maar die uiteindelijk verzanden in onder meer een gebrek aan deskundigheid en uitvoeringcapaciteit. Door beloftes te maken die niet kunnen worden nagekomen, wordt het imago van het land juist geschaad.

Als er andere landen zijn die opeens belangstelling tonen voor wat hier gebeurt, is dat omdat ze vooral geïnteresseerd zijn in de olie die voor de kust ligt, waar ze hopen een graantje van mee te pikken. Niet omdat de regering-Santokhi opeens zo goed werk verricht en ons aanzien in de wereld zou hebben verbeterd.

ANALYSE