OPROEP TOT ETNISCHE BUNDELING IS KWAADAARDIG EN GEBREK AAN VISIE

Foto: Salam Somohardjo voorziter van de PL en Ronnie Brunswijk voozitter van de ABOP | Auteur: Wilfred Leeuwin.

Hoe potentieel rijk Suriname ook mag zijn aan natuurlijke hulbronnen, die rijkdom zal nooit tot (volle) wasdom komen wanneer de grootste en Suriname’ s sterkste voorwaarde voor het ontwikkelen van die rijkdom door onszelf niet wordt gezien en omarmd.

Eenheid in verscheidenheid en inclusiviteit van het menselijk potentieel, dat bestaat uit verschillende etniciteiten, met één nationale visie. Door de jaren heen begint dit een cliché te worden, omdat terwijl we de retoriek uitspreken er in de praktijk niets van terechtkomt.

Erger nog, onze politieke leiders

praktiseren en roepen op tot het tegenovergestelde: etnische verdeeldheid en bundeling van etnische personen waar zij zelf toe behoren, met als enige doel persoonlijke en politieke macht veiligstellen. Ronnie Brunswijk, Abop-voorzitter tevens vicepresident, en vader en zoon Paul en Bronto Somohardjo van Pertjajah Luhur deden op een feestvergadering van Pertjajah Luhur een oproep aan blaka suma en Javanen om zich per etnische groep te bundelen. Deze oproep kan tegen de boven genoemde achtergrond worden getypeerd als visieloos, machtswellust tot zelfs kwaadaardig. Zulke oproepen kunnen alleen komen van leiders die hun volk aanzetten tot etnische verdeeldheid.

Deze machtswellustelingen moeten naderhand niet komen

vertellen dat zij verkeerd zijn begrepen. Hoewel, dat zou niet de eerste keer zijn. Integendeel, zij hebben in de tijd en perioden waarin zij daartoe in staat waren, geen enkele poging ondernomen een nationaal beleid te ontwikkelen voor natievorming of zelfs om de eigen etnische achterban uit een volgens deze leiders achtergestelde positie te halen. De achterstand is volgens de Somohardjo’s dat er geen Javanen te herkennen zijn in vooraanstaande posities binnen de overheid en aan haar verbonden instellingen, zoals staatsbedrijven.

Partijpolitiek

De VHP-topper Henry Ori, die op 2 mei minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, had kort na de verkiezingen van 25 mei 2020 waarbij de VHP een meerderheid van twintig zetels behaalde, een soortgelijke etnische uitspraak gedaan. Hij zei toen dat Hindoestanen een belangrijke rol zullen vervullen bij de ontwikkeling van het land.

Ook zijn uitspraak zou verkeerd zijn begrepen, terwijl in de praktijk, alsnog nooit tevoren, de VHP zich laat kennen als een etnische organisatie die zich niet heeft ontworsteld aan de oer periode die zich kenmerkt door het veiligstellen van maatschappelijke bestaanszekerheid voor de etnische achterban. Het zo gehekelde friends and family-beleid en partijpolitieke kwaadwilligen de hand boven het hoofd houden, zijn evident. De zo veel gehoorde kreet van president Chandrikapersad Santokhi over een Surinaamse bromkidyari ten spijt. Die heeft zich namelijk beperkt tot de partijstructuren van deze politieke partijen en niet tot natievorming, waarvoor niet eens beleid is gemaakt of een ministerie of departement voor in het leven is geroepen.

Reflectie en beeldvorming

We kunnen kritiek blijven hebben op onze politieke leiders, maar hun kortzichtigheid, visieloosheid en bekrompen denken is een reflecterende afspiegeling van hoe de Surinaamse samenleving en elke burger individueel in elkaar zit. Hun podiumretoriek, die zich vertaalt in oproepen tot verdeeldheid en etnische scheidslijnen, is een algoritmische werking op de beeldvorming van de burger over zichzelf, andere Surinamers en het land.

Het loopt bijvoorbeeld de spuigaten uit op sociale media van etnische bejegening naar elkaar. Hetzelfde geldt voor huisfeestjes en groepsbijeenkomsten, waar praten over de politiek, de economische ontwikkeling en andere maatschappelijke vraagstukken, al snel gebaseerd is op etniciteit en cultuur. Het is een sociaal emotioneel verval, waarbij elke ratio ontbreekt. Dit maakt dat de al bestaande middelmatigheid van het volk groter wordt.

Ons mensbeeld lijkt niet langer geënt te zijn op wat ons als mens en Surinamer maakt en wat ons bindt, maar op uiterlijke, culturele en antropologische verschillen, met een negatief vooroordeel over elkaar. Het is uit deze maatschappelijke en geestelijke armoede waaruit onze politieke leiders voortkomen.

Met het krachtige wapen dat ‘macht’ heet, doen zij niets anders dan verder inhoud geven aan dit verwerpelijke denken, met de kwaadaardige bedoeling om zoveel als mogelijk persoonlijk en partijpolitiek voordeel te behalen en in de meeste gevallen voor een kleine groep loyalisten, bekend als friends and family.

Het ontbreekt ons als samenleving, de leiders inbegrepen, aan nationale eensgezindheid en beeldvorming, eensgezindheid en nationalisme, elementen die nodig zijn voor natievorming. Ons sterkste wapen, culturele en etnische verschillen, die een gemeenschappelijke smelt pot of vergaarbak van capaciteiten in verscheidenheid behoren te zijn, hebben we gemaakt tot onze grootste zwakte die ons niet alleen verder uit elkaar drijft, maar ons ook berooft van ontwikkelingsperspectieven.

Leiderschap

Hoe mooi onze pluriforme samenleving ook is, etnische verdeeldheid, favoritisme en etnische competitie leiden niet tot natievorming en nationale ontwikkeling, waaruit gelijke ontwikkelingskansen komen voor elke burger. Het leidt naar een dwaalspoor van polariserende afhankelijkheid aan leiders die etniciteit gebruiken om er zelf beter van te worden en gemakkelijk macht uit te kunnen oefenen op een verdeelde samenleving.

Echte leiders zijn in hun denken en handelen niet etnisch, maar houden wel rekening met hoe voorzieningen, zoals onderwijs, huisvesting, werkgelegenheid en gezondheidszorg, toegankelijk en bereikbaar zijn voor alle etnische groeperingen. Maar ook hoe armoede kan worden bestreden of voorkomen. Het zijn deze issues en niet etniciteit die zorgen voor ontwikkeling en groei van een natie.

Leiderschap dat zich inzet voor inclusiviteit van welke burger dan ook, mag nooit leiden tot een etnische oproep om zich te bundelen.  Eveneens mag dit inclusief denken nooit resulteren in een oproep aan een bepaalde etnische groepering om zich te bundelen en ervoor te zorgen dat haar leider in een riante machtspositie komt te verkeren.

Het leiderschap waar Suriname al sinds vóór de onafhankelijkheid in 1975 naar op zoek is, is de Surinamer die durft af te rekenen met dit kwaadaardige, verwerpelijke en visieloze denken; de Surinamer die bereid en in staat is de eigen etniciteit te overstijgen en op te roepen tot en zich daadwerkelijk inzetten voor nationale eenheid. Elke Surinamer die het aandurft om niet op basis van etniciteit, maar op basis van ontwikkelingsgerichte issues en doelen het debat aan te gaan met zijn landgenoot.

Over zestien maanden gaan de deuren van de stemlokalen weer open. U als kiezer heeft dan een moment de macht in handen om te zorgen voor daadwerkelijk leiderschap. Geef u er op dat moment dan wel rekenschap van dat ‘Wans’ ope tata komopo, wi mu’ seti kondre bun’, nooit een Surinaamse werkelijkheid zal worden als u kiest voor leiders die oproepen en aanzetten tot etnische verdeeldheid

UNITEDNEWS