MIGRATIE EN CONFLICT | DYNAMIEK IN VENEZUELA EN DE GUYANA’S
| united news | Door: Redactie
Foto: Garimpeiros op zoek naar goud in Suriname. | Bron: Mongabay
De migratiestromen in Zuid-Amerika worden gekenmerkt door complexe oorzaken die variëren van gewapende conflicten tot economische opportuniteiten.
In de Colombiaanse Amazone was migratie geen gecoördineerd staatsproject, maar eerder een gevolg van het conflict tussen het leger en de FARC, evenals de opkomst van drugshandel. Hoewel het vredesproces in 2017 officieel een einde maakte aan dit conflict, leidde de ontmanteling van de FARC tot het ontstaan van nieuwe criminele groeperingen. Tegelijkertijd blijft de staat afwezig in grote delen van de regio, wat een landrush heeft veroorzaakt die wordt aangedreven door drugshandel en
Migratiepatronen in Colombia De moderne geschiedenis van interne migratie in Colombia begon als een poging om het platteland te ontwikkelen, vergelijkbaar met de kolonisatieprojecten van Brazilië en andere Andeslanden in de jaren zestig. Het beleid van president Carlos Lleras Restrepo (1966-1970) resulteerde in de oprichting van het Instituto Nacional de Colonización (INCOR), ondersteund door Wereldbank-financiering. Het doel was om arme boeren toegang te geven tot land. Dit proces werd echter gedwarsboomd door burgeroorlog en de opkomst van coca-teelt, beschermd door de FARC. Gedwongen ontheemding bereikte zijn hoogtepunt in de jaren negentig en 2000, toen naar schatting 100.000 mensen het departement
In regio’s zoals Meta en Guaviare, evenals rond nationale parken als Sierra de la Macarena, werd migratie voornamelijk gedreven door de productie van coca en de invloed van gewapende milities. In de jaren tachtig beschermde de FARC actief boeren die coca verbouwden, wat leidde tot verdere ontbossing en een netwerk van illegale handel. Met de beëindiging van het conflict veranderden de machtsdynamieken: grond werd opgekocht door speculanten, terwijl kleine boeren werden gedwongen te verhuizen.
Guyana Schild en de goudkoorts Het Guyana Schild, dat zich uitstrekt over Venezuela, Guyana, Suriname en Frans-Guyana, heeft grootschalige ontbossing weten te vermijden, maar is het toneel van intense exploitatie door kleinschalige goudzoekers. Tienduizenden mijnwerkers, waaronder veel Braziliaanse immigranten, werken in geïsoleerde gebieden, aangetrokken door de fluctuaties in goudprijzen.
In Suriname schat de overheid dat er zo’n 20.000 kleinschalige mijnen actief zijn. Veel van deze operaties worden geleid door inheemse Marrons, die duizenden arbeiders, vooral Brazilianen, in dienst hebben.
In Venezuela wordt de goudmijnindustrie grotendeels gecontroleerd door het leger, dat samenwerkt met lokale ondernemers. Hoewel de regio rijk is aan grondstoffen, blijft het bestuur chaotisch. In de gemeente Sifontes, waar in 2011 nog 51.000 mensen woonden, zou de bevolking in 2016 zijn gestegen tot meer dan 400.000. Veel van deze migranten werken in de informele economie of proberen te emigreren via buurlanden zoals Brazilië.
Economische exploitatie en geopolitieke spanningen De natuurlijke hulpbronnen van het Guyana Schild, zoals goud en bauxiet, blijven een belangrijk economisch lokmiddel voor zowel lokale regeringen als migranten. In Guyana en Suriname wordt de binnenlandse Amazoneregio voornamelijk gezien als een bron van economische exploitatie, met weinig bescherming voor inheemse gemeenschappen. Ondertussen laait de langlopende grensdiscussie tussen Venezuela en Guyana opnieuw op, mede vanwege de ontdekking van een lucratief olieveld in 2015.
De migratiestromen in deze regio weerspiegelen de voortdurende zoektocht naar stabiliteit en economische kansen, maar brengen ook aanzienlijke uitdagingen met zich mee op het gebied van milieubescherming en sociaal-economische ontwikkeling.
REGIO
| united news | Door: Redactie
