Agressie onder scholieren
| dagblad suriname | Door: Redactie
We worden de laatste tijd doodgegooid met filmpjes over vechtpartijen door scholieren. Ze vechten niet alleen met elkaar maar ook met leerkrachten en zijn daarnaast ook nog bewapend met allerlei scherpe voorwerpen.
Wat het meest schokkend is, is niet het gevecht maar de toekijkende omstanders. Medescholieren staan te juichen en het vechten aan te wakkeren. Men geniet duidelijk van het gevecht, (hoe bloederiger, hoe mooier) en piekert er niet over om de vechtende partijen uit elkaar te halen om erger te voorkomen.
Men filmt liever het gevecht om het op social media te plaatsen.
In de media heeft men het over de Surinaamse jeugd, maar in werkelijkheid gaat het hier om de zwarte Surinaamse jeugd. Chinezen, Hindoestanen, Javanen enz. vechten niet onder elkaar en staan
Een blik in de wereld laat zien dat dit probleem zich niet alleen voordoet bij de zwarte Surinaamse jeugd, maar onder zwarte jongeren. Kijk maar naar Afrika en Eritrea, Haïti waar de zwarten elkaar mishandelen en bevechten.
De vraag rijst waarom zwarte jongeren elkaar zo naar het leven staan. Ligt het aan de opvoeding? Kunnen deze kinderen alleen communiceren d.m.v. fysiek geweld? Kan de langdurige afwezigheid van ouders een rol spelen? Door de economische situatie zijn de ouders vaak lang van huis om te werken, waardoor de kinderen op zichzelf zijn aangewezen dus weinig of niets meekrijgen in hun opvoeding. Ze zijn dan aangewezen op hun omgeving en vrienden en kunnen zo op het verkeerde pad terechtkomen. Drugsgebruik, gebroken gezinnen en armoede spelen hier ook een grote rol.
De politie is ook debet aan deze agressieve situatie. De politie van vroeger had gezag en kon daarom de orde handhaven. De vorige regering heeft vele instituten kapotgemaakt. Mathoera probeert het respect voor defensie terug te winnen. Maar bij de politie lukt dat nog steeds niet. De politie van nu is zijn waardigheid en respect kwijt en kan daarom niet als gezaghebbend orgaan optreden.
Velen die naar de opnames van die vechtpartijen kijken, hebben de neiging om dat agressieve gedrag toe te schrijven aan de vrije keuze van het kind en bestempelen het kind als onhandelbaar of plaatsen hem of haar in het hokje van asociaal, komende uit een achterbuurt. Maar vaak ligt de oorzaak buiten de wil van het agressieve kind.
Elk mens heeft agressie in zich, het gaat erom waar je voor jezelf de grens trekt en hoe je kinderen moet leren om ook grenzen aan zichzelf te stellen. Factoren die dat agressieve gedrag kunnen veroorzaken zijn:
Dit is slechts een kleine greep uit de vele oorzaken waarom het kind zich agressief gedraagt. Het is van zeer groot belang dat ouders en leerkrachten het agressieve kind niet direct bestempelen en afschrijven als onhandelbaar of stoppen in het hokje van asociaal, maar naar de oorzaak gaan zoeken. Zo alleen kan je het kind helpen en het gedrag corrigeren.
Hun agressieve gedrag is een schreeuw om hulp. Geef ze liefde en ondersteuning i.p.v. straf en koskosie.
Steek de hand in eigen boezem en zorg allereerst, zowel thuis als op school, voor een goed pedagogisch klimaat. Dat wil zeggen dat ouders en leerkrachten respectvol met kinderen moeten omgaan, duidelijke regels moeten stellen waar iedereen zich aan houdt. Leer het kind om zich te richten op de oplossing van het probleem en niet op dat stoere gedrag. Door te vechten kan jij je tegenstander uitschakelen, maar daarmee los je het probleem niet op.
Vechten is namelijk het wapen van de zwakken en geweldloosheid van de sterken. Srananmang laten we het doel nastreven om die beschamende beelden van vechtende scholieren van de Surinaamse radar te laten verdwijnen.
“Thou shalt not be a victim, thou shalt not be a perpetrator, but, above all, thou shalt not be a bystander.” (Mahatma Gandhi)
Josta Vaseur
| dagblad suriname | Door: Redactie
