Een samenzwering van stilte

Door : MICHAEL YOUNG

Israël heeft de afgelopen decennia grote inspanningen geleverd om de etnische zuivering van de Arabische bevolking van Palestina in 1948 te herdefiniëren als een gevolg van het vrijwillige vertrek van de Arabieren uit hun huizen, of als gevolg van hun gehoorzamen aan de bevelen van hun leiders om te vertrekken. Op die manier hebben Israëli’s geprobeerd de beschuldiging te ondermijnen dat hun staat gebouwd was op de fundamenten van wat als een misdaad tegen de menselijkheid wordt beschouwd. Toch wordt de gedwongen verplaatsing van de Palestijnse bevolking van Gaza naar Egypte vandaag de dag openlijk besproken door

de hoogste Israëlische leiders en door voormalige functionarissen.

De Financial Times meldde deze week dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft geprobeerd de Europese leiders ervan te overtuigen druk uit te oefenen op Egypte om vluchtelingen uit Gaza op te nemen. Hoewel een westerse diplomaat dit probeerde te nuanceren door te zeggen dat Netanyahu wilde dat de Egyptenaren de Palestijnen zouden opnemen ‘tenminste tijdens het conflict’, zijn de implicaties van dit voorbehoud absurd. Netanyahu heeft geen enkele interesse in het welzijn van een bevolking die zijn leger de afgelopen drie weken heeft uitgemoord. Wat hij wil is dat de deur naar

Egypte wordt geopend, zodat Israël deze definitief kan sluiten zodra de Palestijnen eruit zijn. Dat is wat er in 1948 gebeurde, en alleen een dwaas zou geloven dat dit niet nog een keer kan gebeuren.

Netanyahu’s lobbywerk komt te midden van berichten dat het Israëlische ministerie van Inlichtingen een document heeft vrijgegeven waarin het een reeks opties opsomt die openstaan voor de Israëlische autoriteiten om met de Palestijnen in Gaza om te gaan. Een daarvan is dat Israël “de bevolking van Gaza naar de Sinaï evacueert” en “een steriele zone van enkele kilometers binnen Egypte creëert en de bevolking niet toestaat terug te keren naar activiteiten of verblijf nabij de Israëlische grens.” Het document vervolgt dat Israël ernaar moet streven mondiale steun voor een dergelijk project te mobiliseren, vooral vanuit de Verenigde Staten. Zelfs als we toegeven dat er sprake is van een onnauwkeurige vertaling van Google Translate, is de juistheid van de aanbeveling onbetwistbaar, aangezien Netanyahu hetzelfde idee verkondigt.

Dat is precies de reden waarom de bewering van Israël dat het document van het Ministerie van Inlichtingen slechts een ‘conceptdocument’ of een hypothetische exercitie is, zo onwaarschijnlijk is. Veel ongekende ideeën in de regering beginnen onder de radar, omdat dat een verstandige, bureaucratische manier is om ervoor te zorgen dat ze niet onmiddellijk worden neergeschoten door concurrerende bureaucratieën. In feite is het op zichzelf al schokkend dat Israël heeft toegegeven dat etnische zuivering nu deel uitmaakt van zijn conceptuele gereedschapskist voor de Palestijnen.

Als hier twijfels over bestaan, zou een weerzinwekkend artikel van Giora Eiland, voormalig hoofd van de Nationale Veiligheidsraad van Israël, deze twijfels moeten laten rusten. Eiland stelde zijn eigen ‘opties’ voor om het probleem van de Palestijnen in Gaza aan te pakken. Eén daarvan is “het creëren van omstandigheden waarin het leven in Gaza onhoudbaar wordt”, zodat “de gehele bevolking van Gaza óf naar Egypte óf naar de Golf zal verhuizen.” Uiteindelijk moet Gaza “een plaats worden waar geen mens kan bestaan, en ik zeg dit eerder als middel dan als doel. Ik zeg dit omdat er geen andere optie is om de veiligheid van de staat Israël te garanderen. We voeren een existentiële oorlog.”

Ongetwijfeld zal Eiland uitgenodigd blijven worden door denktanks en universiteiten over de hele wereld, ook al onderschrijft zijn artikel oorlogsmisdaden (collectieve bestraffing; het opzettelijk veroorzaken van groot lijden aan lichaam en gezondheid; vernietiging en toe-eigening van eigendommen die niet gerechtvaardigd zijn door militaire noodzaak; en onwettig gedrag). deportatie) en misdaden tegen de menselijkheid, volgens de definitie van etnische zuivering die is aangenomen door een commissie van deskundigen van de Verenigde Naties die onderzoek heeft gedaan naar schendingen van het internationaal humanitair recht in het voormalige Joegoslavië. Daarom is het geloof onder de bewonderaars van Israël dat het land een moreel toonbeeld is niet alleen lachwekkend, maar wordt het ook tegengesproken door de activiteiten en overpeinzingen van Israëlische functionarissen, huidige en voormalige.

De rechtvaardiging van Eiland – veiligheid – is interessant, omdat schurken overal hun toevlucht nemen bij het rationaliseren van vreselijke misdaden. Om ervoor te zorgen dat Israël veilig kan zijn, moeten zo’n twee miljoen Gazanen de woestijn in worden gedreven, als een verloren stam. Om één enkele Hamas-functionaris te doden en de Israëlische veiligheid te vergroten, moet een hele wijk in het vluchtelingenkamp Jabaliya worden weggevaagd, met zwaar verlies aan mensenlevens tot gevolg. Om Israël te beschermen mogen bendes van gewapende religieuze burgerwachten op de Westelijke Jordaanoever – mensen die in de meeste landen op terrorismewachtlijsten zouden worden geplaatst – Palestijnse dorpelingen uit hun huizen verdrijven of ongewapende Palestijnen doden die olijven oogsten.

Wat zo verrassend is, is dat westerse landen dit allemaal hebben zien gebeuren, maar de wrede acties van Hamas op 7 oktober hebben gebruikt als excuus om er niets aan te doen. Zelfs nu Israël duizenden mensen in Gaza afslacht, en nog veel meer onder het puin van neergestorte gebouwen, hebben de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten ofwel geweigerd een staakt-het-vuren af te dwingen ofwel hun verontwaardiging over de Israëlische doden blijven uiten, terwijl ze onberoerd leken door de slachtoffers. van Israëlische vergelding. Dit ondanks onthutsende verklaringen van Israëlische militaire functionarissen dat voor Israël “de nadruk [bij het bombardement van Gaza] ligt op schade en niet op nauwkeurigheid.”

Wat zich zou kunnen voordoen, is een fundamenteel moment voor de dominantie van het Westen over mondiale aangelegenheden. Een vroeg slachtoffer van de Gaza-oorlog is zeker Oekraïne, waarvan de verdediging in de westerse landen werd afgeschilderd als het equivalent van het afwijzen van het soort verzoening waarbij delen van Tsjechoslowakije aan nazi-Duitsland werden overgedragen. De ethische onderbouwing van het westerse verhaal over Oekraïne is ingestort met de appartementsgebouwen in Gaza. Wie zal zich nog meer aansluiten bij de Amerikaanse of Europese retoriek over het Russische kwaad als zoveel westerse landen onverschillig staan tegenover de massamoorden gepleegd door de Israëlische strijdkrachten? In deze context moeten de Amerikanen voorzichtig zijn. Ze zouden wel eens geïsoleerd kunnen raken als ze de ronde doen voor mondiale bondgenoten om hen te helpen een eventuele Chinese invasie van Taiwan te voorkomen.

Het doet me pijn om het meest simplistische argument te noemen dat je in dergelijke situaties kunt horen, namelijk dat het Westen racistisch is als het gaat om het onderscheiden van Arabieren van de volkeren die zij als meer verwesterd beschouwen, zoals de Israëliërs. Ik vind die grens niet alleen op zoveel niveaus problematisch, maar gezien de zich uitbreidende protesten in de westerse hoofdsteden tegen wat Israël in Gaza doet, kan ik niet anders dan erkennen dat veel Amerikanen en Europeanen, om nog maar te zwijgen van een verrassend aantal Joden onder hen staan aan de goede kant bij het verdedigen van alle slachtoffers, zonder uitzondering, sinds het begin van de aanslagen van 7 oktober.

De elites in de Verenigde Staten en Europa hebben echter een ander perspectief, een perspectief dat wordt uitgedaagd door groeiende delen van hun eigen bevolking. Het is een perspectief dat de vestiging van Israël beschouwt als compensatie voor wat misschien wel de grootste misdaad in de geschiedenis is: de Holocaust; dat Israël beschouwt als een verlengstuk van het Westen en een betrouwbare bondgenoot gedurende de afgelopen halve eeuw; en dat Israël beschouwt als modern, democratisch en liberaal in een zee van intolerantie en achterlijkheid. Bij veel delen van deze versie kunnen uiteraard vraagtekens worden geplaatst, dus als we Olaf Scholz horen verklaren dat “Israël een democratische staat is die geleid wordt door zeer humanitaire principes, kunnen we er zeker van zijn dat het Israëlische leger de regels zal respecteren die voortkomen uit het internationaal recht in alles wat het doet”, doet je je afvragen of de Duitse bondskanselier werkelijk zulke onzin gelooft, of feitelijk een televisie bezit.

Nu het Palestijns-Israëlische conflict de westerse samenlevingen nog meer gaat verdelen, zal de stemming onder de elites in Europa en de Verenigde Staten langzaam veranderen. Maar voorlopig is een dergelijke verschuiving nog niet in de verste verte zichtbaar. Het bewijs hiervan is dat de Israëli’s nu ronduit praten over de etnische zuivering van ruim twee miljoen Palestijnen in Gaza, terwijl de westerse landen zich blijven bezighouden met een beschamende samenzwering van stilte.