Femke Halsema treft geen enkele blaam bij protest op de Dam
| HPdeTijd | Door: Geschreven door:Ilja Leonard Pfeijffer
Vanuit zijn woonplaats in het Italiaanse Genua beschouwt Ilja Leonard Pfeijffer wekelijks een onderwerp dat het Nederlandse nieuws beheerst. Deze week schrijft hij over het Black Lives Matter-protest op de Dam. “Het feit dat er nu al dagen uitsluitend wordt gedebatteerd over de vraag in hoeverre de burgemeester van Amsterdam blaam treft en dat niemand het over racisme wil hebben, bewijst alleen maar hoe noodzakelijk die demonstratie was.”
Ik reageer meestal een beetje secundair op de dingen, maar dat beschouw ik niet eens als mijn slechtste eigenschap. Zeker wanneer het gaat over politiek, ontwikkelingen in de wereld en gebeurtenissen in het nieuws, doe
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
ik bewust mijn best om de afstand te bewaren die nodig is voor een analyse en mij niet te zeer te laten meeslepen door mijn gevoel. Er is sowieso te veel gevoel. We leven in een wereldwijde gevoelsdictatuur, waarin zelfs de feiten aan het gevoel ondergeschikt worden gemaakt. Elke willekeurige discussie kun je winnen door de magische spreuk uit te spreken: ‘Ik voel dat gewoon zo.’ Daarmee staat de ander schaakmat. De mogelijkheid dat jij het wellicht verkeerd voelt, mag niet eens worden geopperd. Zeker de politiek en het openbare debat zouden gebaat zijn bij een moratorium op gevoel en
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
een verplichting van trage, doordachte, secundaire reacties.
Maar toen ik de video zag van de blanke politieagent die George Floyd vermoordde met zijn knie in diens nek en zijn vuist vol minachting in zijn broekzak, ervoer ik een voor mij zeldzame, uiterst primaire reactie van pure woede. Dit was een iconisch beeld voor een onrecht dat al eeuwen in stand wordt gehouden en een onuitsprekelijk persoonlijk drama. Mijn woede werd verergerd en bestendigd door de reacties van president Trump op de moord en op de protesten tegen de moord. Alleen al de foto van Trump die met een bijbel zwaait alsof het een wapen is op een met politiegeweld leeg geveegd kerkplein, bevestigde mij in mijn conclusie dat harde actie nodig is om institutioneel racisme te stoppen.
Als ik afgelopen maandag in Amsterdam was geweest en als ik er lucht van had gekregen dat er tegen dit alles werd gedemonstreerd op de Dam, zou ik er naartoe zijn gegaan, dat weet ik zeker, hoewel ik normaal gesproken nooit deelneem aan demonstraties. En als ik, eenmaal daar gearriveerd, had gezien dat het veel te druk was om de antivirusregels te respecteren, zou ik mijn mondkapje steviger hebben aangedrukt en zou ik toch aan de manifestatie hebben deelgenomen. Het onrecht waar deze demonstratie tegen protesteerde, zou ik ernstiger en gevaarlijker hebben gevonden dan besmettingsgevaar.
Het onrecht waar deze demonstratie tegen protesteerde, zou ik ernstiger en gevaarlijker hebben gevonden dan besmettingsgevaar.
En als ik later hoorde dat de burgemeester van Amsterdam onder vuur lag vanwege het feit dat ze mij niet had tegengehouden en dat ze de demonstratie tegen politiegeweld niet met politiegeweld had willen ontbinden, zou ik niet begrijpen waarom de burgemeester daar de schuld van zou moeten krijgen. Ik was zelf gegaan. Het was mijn afweging. Zij kon daar niets aan doen.
En als het achteraf een beetje dom bleek van ons allemaal om samen opeengepakt op de Dam te zijn voor iets dat ons werkelijk aan het hart ging, dan zou ik, secundair als ik ben, wellicht van mening veranderen en het mijzelf misschien kwalijk nemen dat ik mij op weinig karakteristieke wijze had laten meeslepen door mijn gevoel, maar dan zou ik nog steeds vinden dat de burgemeester daar niets aan kon doen.
Ik denk dat er maandag naast de beroepsdemonstranten veel mensen zoals ik op de Dam waren, die misschien zelden demonstreren, maar die door het filmpje van de moord op George Floyd voor één keer de noodzaak voelden om te laten zien dat ze boos waren. Het feit dat er nu al dagen uitsluitend wordt gedebatteerd over de vraag in hoeverre de burgemeester van Amsterdam blaam treft en dat niemand het over racisme wil hebben, bewijst alleen maar hoe noodzakelijk die demonstratie was. De timing was alleen een beetje ongelukkig, vanwege de pandemie, maar als je daar per se iemand de schuld van wilt geven, is dat eerder de schuld van de blanke politieagent die het nodig vond om tijdens een pandemie een zwarte arrestant te vermoorden dan van de burgemeester van Amsterdam.
| HPdeTijd | Door: Geschreven door:Ilja Leonard Pfeijffer
