Bondscoach Dean Gorré heeft grootse plannen voor het Surinaams elftal, maar de politiek zit hem in de weg

Door: Diederik Samwel 5 augustus 2018, 18:53
Dean Gorré. Foto ANP

Voor de tweede keer is oud-Feyenoorder Dean Gorré coach van het Surinaams voetbalelftal. Op termijn denkt hij een WK-waardige selectie te kunnen opstellen. Dubbele paspoorten voor Europese profs met Surinaamse roots zouden uitkomst bieden, maar die kwestie ligt gevoelig in de republiek.

Na het afsluitende partijtje wil Dean Gorré nog een paar spelsituaties doornemen. Hoge bal op de spits, dan aannemen en afleggen op een van de middenvelders die vanaf de rand van het strafschopgebied moet uithalen. ‘Simpel toch?’ Terwijl de dieptepass onderweg is, staat de bondscoach te sjorren en te trekken aan

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
zijn aanvalsleider, de 19-jarige Alvaro Verwey. Een grijns van oor tot oor: ‘Zet je lichaam erin, man! Korter draaien, explosiever!’

Zo staat Gorré, die tussen 1992 en 2000 achtereenvolgens voor Feyenoord, FC Groningen en Ajax speelde, even later ook tussen zijn spelers. Een arm om de schouder, beetje dollen, gebbetjes in het Surinaams. Uitdagen vooral. Een potje voetvolley tegen de trainer? ‘Je weet toch dat je kansloos bent?’ Als hij even later moeiteloos wint, klinkt zijn hoge lachje over het Rijswijkse trainingsveld. Om zijn spelers vervolgens hoofdschuddend aan te kijken: ‘Zelfs die journalist hier doet het beter.’

Tweede keer

Dean Gorré (47) werd

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
vorige maand voor de tweede keer bondscoach van Suriname. Meteen belegde hij een trainingskamp in Nederland waarin tot nu toe werd verloren van Jong Feyenoord, Den Bosch en Sparta. Geen wonder: de spelers zijn allemaal rond de twintig en trainen voor het eerst twee keer per dag, zes dagen per week. Bovendien ontbreken de vier spelers die in het buitenland actief zijn (Jamaica, Trinidad en Georgië).

Een groot verschil met zijn aanstelling in 2015 is dat Gorré zich ditmaal voor twee jaar in Paramaribo vestigt. Destijds vloog hij elke maand vanuit zijn woonplaats Londen voor een week de oceaan over. Nu zit hij ‘erbovenop’ om de spelers te volgen en de relatie met de clubs te onderhouden. Hij heeft een concreet doel voor ogen: kwalificatie voor het eindtoernooi om de Gold Cup, het kampioenschap voor Caribische landen volgende zomer, en daar zo hoog mogelijk eindigen.

Grootse plannen

‘Ik zie het als mijn missie om het voetbal in Suriname op een hoger peil te brengen. Tegelijkertijd wil ik er een geheel van maken. Clubs, spelers, bond en publiek moeten massaal achter de nationale ploeg gaan staan.’

Drie jaar geleden viel nauwelijks enige lijn te ontdekken in het Surinaamse voetbal. Een paar maanden voor de eerste WK-kwalificatiewedstrijd tegen Nicaragua moest Gorré uit het niets een selectie zien samen te stellen. Die was namelijk ontbonden na de vorige interland. Een vaste technische staf, oefenwedstrijden en trainingskampen kostten alleen maar geld, zo redeneerden ze bij de Surinaamse voetbalbond.

Tegenwoordig heeft het bondsbestuur de zaken beter voor elkaar. Was het in 2015 maar de vraag of de tickets voor een uitwedstrijd tegen een Midden-Amerikaans land konden worden betaald, inmiddels zijn fondsen aangeboord en is sprake van een langetermijnplanning.

Tegengas

Maar denk niet dat iedereen in Suriname stond te juichen bij Gorrés aanstelling. ‘Er zijn genoeg Surinaamse trainers die zich geschoffeerd voelen nu de bond voor een buitenlander heeft gekozen. Maar ik bén helemaal geen buitenlandse coach. Ik voel mij een Surinaamse trainer met internationale ervaring. En mijn staf is grotendeels Surinaams.’

Datzelfde sentiment maakt het tot dusver onmogelijk om de beste spelers op te stellen in de nationale ploeg: de van oorsprong Surinaamse profs uit Europa. Die zouden eerst een dubbele nationaliteit moeten krijgen, en dat bleek tot dusver onhaalbaar. ‘Een politiek ding’, vindt Gorré.

Rond WK-kwalificaties, en zeker in verkiezingstijd, roepen politici om het hardst dat ze zich sterk willen maken voor het zogenoemde sportpaspoort. Maar zodra Suriname wordt uitgeschakeld, verdwijnt het van de agenda. Omdat het om een gevoelig dossier gaat waarin trots en nationalisme de boventoon voeren. Nogal wat Surinamers beschouwen de Europese profs als Nederlanders en die kunnen onder geen beding de nationale kleuren verdedigen.

Tegelijkertijd zijn er nogal wat politici, ook in Den Haag, die beducht zijn voor de precedentwerking van een dubbel paspoort. Want wanneer voetballers een uitzondering vormen, kunnen ook andere beroepsgroepen er aanspraak op maken.

Geen opgever

Toch heeft Gorré, bijna 48 jaar geleden in Paramaribo geboren, het nog lang niet uit zijn hoofd gezet. ‘Vanaf het moment dat ik ben gaan voetballen, heb ik altijd voor Suriname willen spelen. Ik weet Ryan Donk, Gianni Zuiverloon, Kelvin Leerdam en ook Royston Drenthe niets liever willen. Maar die gaan daar hun Nederlandse paspoort niet voor inleveren. Stel je nou eens voor dat een jongen als Virgil van Dijk (geboren uit een half-Surinaamse moeder) zou kunnen kiezen? Die werd pas op latere leeftijd voor Oranje geselecteerd. Dan zou hij misschien dezelfde afweging maken als Hakim Ziyech voor Marokko.’

Ook om die reden heeft Gorré zich voorgenomen zijn selectie zo sterk mogelijk te maken en de organisatie van het Surinaams voetbal te verbeteren. ‘Dan wordt het tegen de tijd dat de dubbele nationaliteit een feit is, écht een optie om voor Suriname te kiezen. En krijgen we zonder meer een WK-waardige selectie.’

Zo ver is het nog niet. Vanavond moet Suriname eerst maar eens behoorlijk tegenstand proberen te bieden aan Almere City: ‘Een ambitieuze club en voor ons een mooie graadmeter. Daarna weet ik hoe we ervoor staan.’

Link: https://www.volkskrant.nl/sport/bondscoach-dean-gorre-heeft-grootse-pla…