Schending van rechten en waardigheid: Een roep om verantwoording voor mensen met een beperking
| dagblad suriname | Door: Redactie
In Suriname krijgen mensen met een beperking slechts mondjesmaat hun rechtmatige financiële uitkering, en zelfs dat mag met een flinke vertraging. De uitkering, die op de twintigste van iedere maand uitbetaald zou moeten worden, komt vaak veel later, zonder uitleg of excuses van de regering. Het bedrag dat zij ontvangen is al niet veel en, in het licht van de diepe economische crisis waarin het land verkeert, betekent dit uitstel dat men niet eens de meest basale levensbehoeften kan aanschaffen. Het gevolg? Deze mensen – onze ouders, kinderen, vrienden, en buren – worden in hun kwetsbaarheid nog afhankelijker, en hun
De vraag blijft onbeantwoord: waarom moeten deze mensen keer op keer de prijs betalen voor een gebrek aan overheidsbeleid en organisatie?
Zonder enige verantwoording af te leggen of empathie te tonen, wordt hun rechtmatige ondersteuning maandenlang vertraagd. Daarbij zegt de regering al een jaar lang dat het ontbreekt aan materiaal voor het maken van de monikarta, een document dat nodig is om aanspraak te maken op hun uitkering. Of dit een valide reden is, blijft onduidelijk – velen, waaronder ikzelf, betwijfelen deze verklaring. De stilte rondom deze problematiek doet vermoeden dat de regering zich geen rekenschap geeft van
Schending van fundamentele mensenrechten
Het uitblijven van tijdige uitkeringen voor mensen met een beperking is niet alleen een nationale misstand; het is een grove schending van internationale mensenrechtenverdragen. Volgens het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap (CRPD) hebben mensen met een beperking recht op een leven in waardigheid, zelfredzaamheid, en volledige integratie in de maatschappij. Artikel 28 van dit verdrag specificeert het recht op een levensstandaard die voorziet in basisbehoeften en beschutting tegen armoede. Door de uitkeringen te vertragen, ontnemen de verantwoordelijke autoriteiten deze mensen het recht op een waardig bestaan en financiële stabiliteit, waarmee zij in directe strijd handelen met hun verplichtingen.
Daarnaast schendt de regering de bepalingen van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), waaronder het recht op sociale zekerheid en een levensstandaard die gezondheid en welzijn garandeert (Artikel 22 en 25). Als de regering zich blijft verschuilen achter excuses zonder hun plicht na te komen, blijven zij niet alleen in gebreke tegenover hun eigen burgers, maar ook tegenover de internationale gemeenschap en de wetten waaraan zij zich hebben verbonden.
Waar blijft de verantwoording?
Het uitblijven van excuses of een verklaring voor de voortdurende vertragingen getuigt van een diep gebrek aan respect voor deze burgers en hun dagelijkse strijd. Het is een overheidsplicht om transparantie en betrouwbaarheid te tonen tegenover haar bevolking. Deze situatie weerspiegelt het tegenovergestelde: de regering schuift haar verantwoordelijkheid af en lijkt nauwelijks rekening te houden met de benarde situatie waarin deze mensen verkeren. Door te blijven zwijgen en geen structurele oplossingen te bieden, blijft de afhankelijkheid en wanhoop onder deze kwetsbare groep groeien.
Tijd voor verandering
De tijd is gekomen voor de regering van Suriname om de rechten van alle burgers, en vooral van de meest kwetsbaren, te respecteren. Het negeren van de rechten van mensen met een beperking verergert hun armoede en ontneemt hen de kans op een waardig leven. Dit vraagt om verandering, empathie en, bovenal, om verantwoordelijkheid. Als de overheid werkelijk begaan is met het welzijn van haar volk, moet ze onmiddellijk maatregelen nemen om de uitkeringen op tijd te verstrekken, een eerlijke en transparante verantwoording afleggen en het vertrouwen van haar burgers herstellen.
Mensen met een beperking zijn evenzeer burgers van Suriname. Zij verdienen het respect, de erkenning en de ondersteuning die hen door de wet is toegezegd.
Aniel Koendjbiharie
| dagblad suriname | Door: Redactie
