OPINIE: ‘VES-debat eindigt als een 13 in een dozijn herhaling’
| waterkant | Door: Redactie
[INGEZONDEN] – Complimenten aan VES voor de moeite om een debat te organiseren. Ook complimenten aan het panel op de 2e dag van het debat voor de dappere start. Jammer dat zij alle 3, Souwma, Jabbar en Ramautarsingh, hun hok in kropen na een paar brute klappen van Simons die graag haar handen in onschuld waste in het debat. Niks was haar schuld, zij sprak als alien die hoog vanuit de ruimte naar de aarde keek, ook over de periode toen zij aan de macht was. Straks meer erover.
Het debat eindigde als zoveel andere bijeenkomsten in Suriname als een 13 in
Dag 2 was iets dynamischer. Ramautarsingh zette de toon met “dank je wel voor de mooie woorden maar dat horen wij zo vaak terwijl de praktijk een andere is” maar hij liep snel een “bloedneus” op want de Surinaamse politici zijn niet gediend van kritiek. Aan hen ligt het nooit. Het land is
VESDat het debat niets anders was dan een 13 in een dozijn bijeenkomst kwam mede door de VES zelf. Het wordt misschien ook tijd dat de organisatie de hand in eigen boezem steekt in hun effectiviteit in aanpak en opzet. Zij nemen graag, terecht trouwens, de ander de maat maar dan moet je het wel zelf beter kunnen en doen.
Het probleem begint met de vaagheid waarmee zij het debat opzadelden met de 3 cliché begrippen als thema: financieel-economisch, bestuurlijk en sociaal. Als je zo thema’s opstelt dan weet je dat men alle kanten gaat oprennen behalve rechtdoor. De VES weet toch dat Surinamers gediplomeerd zijn in het gebruiken van vaagheden, kretologie, afleidingen, misleidingen en breedsprakigheid. Als je dat weet dan moet je op z’n minst in de aanpak en opzet rekening mee houden en de thema’s scherper en “smarter” definiëren en afbakenen. Zorg voor “no escape” in betogen. Zet heldere contexten van de thema’s.
Financieel-economisch bijvoorbeeld is in Suriname net zo ruim als van Albina tot Southdrain en van Paramaribo tot Toemakhoemak. En dat was te zien in de reacties van de politici. Jabbar probeerde tijdens het gesprek daar een scherpere richting in te krijgen met een goede vraag over “wat voor economie en samenleving” men voor ogen heeft. Maar zij kreeg de deksel op haar neus. Geheel in haar brutale stijl reageerde Simons met een sneer naar Jabbar in plaats van haar te antwoorden. Gemiste kans van de politici om een doorkijk te geven wat zij zien als visie voor een Suriname over 10/15/20 jaren.
Hoe had het gemoeten?De VES zou een betere kadering van de situatie van het land kunnen geven en de vragen strakker moeten definiëren. De discussie bij de politici, gezien de ervaring en historie met hun, zou voorlopig beperkt moeten blijven bij het onderwerp economie, met 1 hoofdvraag en een serie sub vragen. Dan dwing je ze tot antwoorden waaruit ook een visie uit te halen is. Het probleem van Surinaamse politici is dat zij nooit iets kunnen vertellen over het HOE en al helemaal nooit met getallen, desnoods schattingen, hun verhaal kunnen onderbouwen. Dus de nadruk op HOE, HOE en HOE. Hier zit ook alle gebakken lucht van de politici. Dit is al jaren bekend. Je kent de omtrekkende praatjes van de politici. Er zijn 101 methoden en technieken om dit soort praatjesmakers te kortwieken en strak in pak te naaien. Waarom heeft de VES daar niet van geleerd?
DeelnemersLos van de tekortkomingen van de VES in de opzet en aanpak, de politici hadden de “show” kunnen stelen door zelf proactief compacter en pakkender hun visie geven. Maar zij denken waarom moeilijk doen als makkelijk ook stemmen oplevert. In Suriname hoeven zij hun “oksels” niet nat te maken want ach niemand die hun “scherp” op hun onzin kan doorvragen. Het was opvallend dat de politici geen “kritiek” hadden op elkaar maar met z’n allen alleen kritiek hadden op de huidige regering alsof alle problemen van nu alleen zijn. Zelf deugen zij allemaal denken zij. Dus met z’n allen jagen op de 20 zetels van Santokhi en de 9 zetels van Brunswijk. Die andere 22 zetels zijn kennelijk niet ter discussie. Ook de panelleden en discussieleiders zien dat niet in. Van alle deelnemers vielen een paar vreselijk uit de toon zoals APP en VPC die niet begrepen wat zij daar deden. Bronto had niets inhoudelijks te vertellen, zijn houding was een bevestiging waarom PL voor eens en altijd uit de Surinaamse politiek moet. Simons bevestigde hoe de NDP nog steeds denkt en dat hun houding is gebaseerd op de oude slogans van hun “no span, neks no fout, nog 5”.
Zo simpel. Aan haarzelf valt niks te verwijten. Elke keer als de verziekte situatie van het land aan de orde kwam dan verschool zij achter het excuus dat het al 50 jaar zo is en alle regeringen hebben aan mee gedaan. Wat zij niet vertelt is dat zij en haar NDP in bijna de helft van de 50 jaren aan het roer heeft gezeten. In een van de debatten maakte zij het heel bont toen zij zei dat de grondwet ruimte biedt voor aanvullende wetten en dat die niet gemaakt zijn. Hoe bestaat het dat zij niet contant geconfronteerd wordt met het feit dat zij 10 jaren als voorzitter van DNA geopereerd heeft en dus die wetten niet voor elkaar heeft gekregen. Nu als een alien uit de ruimte naar de aarde kijken is te gek voor woorden. Zij kwam steeds weg met die brutale houding. Een gemiste kans voor de overige politici en voor de organisatie en ook voor de toehoorders in de zaal.
Waarom zijn Surinamers dan elke keer verrast dat het land nog steeds een broko parnassie is als zij op belangrijke momenten niet durven te vragen naar de foute houding van hun politici. Doorvragen, vriendelijk blijven maar doorvragen, vasthoudend zijn is niet iets wat zij in Suriname kunnen of willen. Praatjesmakers in pak “naaien” is een vak. Dit missen wij bij de organisaties en media in Suriname.
Misschien na de verkiezingen debatten organiseren over de kwaliteit van de media en maatschappelijke organisaties? Want de politici zijn niet veranderd, gaan niet veranderen. Iemand moet hen scherp bij de les houden. Die iemand moet dan eerst zelf “scherp” worden.
Hikmat Mahawat Khan
| waterkant | Door: Redactie
