De heilloze weg naar de IMF epiloog
| dagblad suriname | Door: Redactie
Ik heb in vele artikelen in Dagblad Suriname getiteld “de heilloze weg naar het IMF” betoogt dat het gaan naar het IMF niet goed voor ons zou aflopen. De OMO maatregel was een domme maatregel. Tijdens de crisis van de jaren 30 van de vorige eeuw hebben de Engelse minister van financiën John Maynard Keynes en zijn Amerikaanse ambtgenoot Harry Dexter White een samenkomst gehad in het Amerikaanse stadje Bretton Woods. Daar is besloten om de goudstandaard te hanteren voor de waardevastheid van nationale munten. Immers John Maynard Keynes maakte zich zorgen over het feit wat er zou gebeuren als
De meningen pro IMF
Winston Ramautarsing: “Zonder IMF gaan we nog dieper zakken” – Dagblad Suriname 3/19/2021.
Jet Investment op Apintie TV: “ Zonder IMF wordt het verschrikkelijk in Suriname.” Ongeveer dezelfde tijd.
De samenleving werd een beeld voorgehouden welke impliceerde dat zonder IMF de sociaal economische crisis nog erger zou worden.
De feiten wereldwijd
Een evaluatie uit de vele meningen wil ik U niet onthouden (https://theconversation.com/lots-of-imf-programmes-are-never-completed-….) van 763 IMF-programma’s tussen 1980 en 2015 leert het volgende. De voorwaarden om staatsbedrijven te privatiseren, prijzen te liberaliseren en de publieke sector te hervormen waren pijnpunten die zorgden voor een mislukking van de implementatie. Dit komt omdat deze voorwaarden de binnenlandse oppositie mobiliseren die de uitvoering van het IMF programma kunnen doen dwarsbomen.
Het onderzoek sloot ook uit dat het mislukken van de implementatie te wijten was aan het uitbreken van een financiële crisis, macro-economische instabiliteit, binnenlandse oppositie tegen beleidshervormingen of geopolitieke factoren.
De verklaring voor de bevindingen was dat de al te ambitieuze programmaontwerpen het resultaat waren van intra-organisatorische onderhandelingen binnen de IMF-bureaucratie. Terwijl een gebiedsafdeling binnen het IMF het oorspronkelijke hervormingsprogramma opstelde, gebruikten functionele afdelingen hun wijzigingsbevoegdheid om beleidsvoorwaarden op te nemen die zij belangrijk vonden, zonder voldoende rekening te houden met lokale omstandigheden, wat leidde tot te ambitieuze programma’s.
Het eigen onafhankelijke evaluatiebureau van het fonds concludeerde met betrekking tot het programma van de Filipijnen voor 1994: “Het IMF drong tegelijkertijd aan op hervormingen van het olieprijssysteem en van het belastingbeleid, die allemaal de goedkeuring van het Congres vereisten.” Volgens medewerkers was dit te ambitieus, omdat het de capaciteit van het politieke systeem te boven ging om verschillende grote hervormingen tegelijkertijd te verwerken.
Het IMF heeft vaak de schuld gegeven aan zwak vermogen en gebrek aan “politieke wil”.
Deze overheersende opvatting werd bestreden door Horst Köhler, een voormalig directeur van het IMF, die een initiatief lanceerde om het aantal voorwaarden te verminderen. Maar het aantal voorwaarden bleef hoog.
Dit komt mede door het accordering proces waardoor nieuwe IMF-programma’s tot stand komen. Wanneer een land om een programma verzoekt, moet de ontwerpovereenkomst door alle negen IMF sectorafdelingen worden goedgekeurd.
Dit geeft afdelingen de mogelijkheid om hun ‘favoriete kwesties’ erbij te betrekken, wat resulteert in overambitieuze programma’s.
De afhankelijkheidsval
Een programma met het IMF biedt landen de mogelijkheid om hun schulden te herstructureren met lagere kredietrisico’s. Een onderbreking van het IMF programma’s resulteert altijd in hogere leningen rentes en lagere ratings. Dit was de bedoeling van Bretton Woods, de derde wereld moest in een houdgreep gehouden worden ze mochten zich niet ontwikkelen en een concurrent van het Westen worden. Immers ontwikkeling in de derde wereld betekent dat men geen grondstoffen meer gaat produceren voor het buitenland maar die zelf gaat converteren in eindproducten voor lokale consumptie.
Immers omstreeks 1500 waren landen als India en China vele malen rijker dan het Westen. Het Westen consumeerde voor 100% lokale producten en die waren er niet veel.
De indianen boden gewassen aan die elders onbekend waren: maïs, aardappelen, zoete aardappelen, maniok, chilipepers, tomaten, aardnoten, ananas, cacao en tabak. De nieuwe gewassen uit Azië waren tarwe, rijst, suikerriet, wijnstokken, groene salades, olijven, bananen, jute, zijde, katoen, thee en koffie. De nieuwe voedseldieren waren runderen, varkens, kippen, schapen en geiten, maar ook paarden, ossen, muilezels en ezels voor transport. Je mag gerust zeggen 90% van wat het Westen nu consumeert, met uitzondering van industrieproducten als transportmiddelen en elektronica, heeft zij te danken aan de koloniën. Zonder de koloniën was het Westen een laag ontwikkeld en achterlijk gebied.
De volgende keer, de prijs van onderontwikkeling, waarom afroming van de overliquiditeit gedoemd was te mislukken.
Richard B Kalloe
| dagblad suriname | Door: Redactie
