SCHAAMTELOZE HUICHELARIJ

Voor  alle mensen die dagelijks intensief en serieus  bezig zijn binnen de journalistiek, was het de afgelopen week wederom een domper na vernomen te hebben, dat Suriname door de World Press Freedom Index, WPFI, afgewaardeerd is met maar liefst 33 plekken. Op basis waarvan de internationale en gerenommeerde organisatie tot deze bevinding en verlaging is gekomen, is niet duidelijk en daar werd ook geen nadere uitleg over gegeven. Het moet duidelijk zijn, dat er krachten in ons midden vertoeven, die niet geheel objectieve informatie aan de organisatie verstrekken, en dat wellicht op basis daarvan, de beoordeling heeft plaatsgevonden. Maar laten

we eerlijk zijn, de affaire Jason Pinas,  zal ons zeker niet veel goeds hebben gedaan en zal zeker  een negatief schepje in de schaal hebben gelegd om zo te komen tot een dergelijke afwaardering.

Niet weinigen zijn van mening, dat we terug naar af zijn en dat het weer een hele tijd zal duren, alvorens we weer omhoog gaan in de waardering van WPFI. Maar  dat er geen vertrapping meer mag plaatsvinden van de persvrijheid en de vrije meningsuiting, staat voor ons als een paal boven water en daar zullen wij als media voor blijven strijden, hoe moeilijk de omstandigheden ook

mogen zijn. Als we door de jaren tachtig van de zogenaamde revolutie van Bouterse en kornuiten hebben kunnen komen, dan mogen de recente ontwikkelingen  tegen mediawerkers, ons ook niet uit het veld laten slaan. Maar je staat er in dit land wel regelmatig perplex van, als je plotsklaps  ook waarneemt wie en welke politieke partij ineens voor de dag komen met een adhesiebetuiging richting de vrije en onafhankelijke pers en de vrije meningsuiting.

Wij in ieder geval, waren met stomheid geslagen, toen we hoorden dat ‘of  all organizations’ de NDP  ineens kwam met een ondersteunend en bemoedigend bericht aan  al degenen die zich sinds jaar en dag inzetten voor de persvrijheid en de vrije meningsuiting.  Je moet werkelijk door de ratten gebeten zijn, om nog de euvele moed te kunnen opbrengen,  het op te nemen voor vrije pers en vrije meningsuiting.

Het zijn  de regelrechte exponenten uit deze partij, die op de meest vreselijke wijze en wel van  1980 tot zeker 1990, de vrije pers en vrije meningsuiting  in gijzeling hebben gehouden door strikte perscensuur,  platte moord op journalisten op 8 december 1982, vernietiging  van Radio Radika, Radio ABC, het ochtendblad  de Vrije Stem en de sluiting van vrijwel alle particuliere mediabedrijven, met uitzondering van de Ware Tijd (deze krant mocht blijven verschijnen met dagelijkse censors op de redactie tot mei 1984).

En ook na 1984 bleef de onderdrukking van de vrije pers door de introductie van een opgelegde ‘mediacode’. Deze  situatie doorspekt van traumatische  ervaringen, regelmatige intimidatie en anonieme  dreigtelefoontjes, duurde voort tot de verkiezingen van 1991. Ook na deze verkiezingen vonden veel mensen bij de media, het toch nog verstandig aan zelfcensuur te doen, omdat je niet wist welke ‘revogek’  je zou kunnen belagen. De moord op Herman Gooding  liet nog duidelijk zien, dat de mensenrechtenschenders en vertrappers van de vrije pers, helemaal niet van plan waren, hun duistere belangen prijs te geven.  

Dat de NDP ook na 2010 een broertje dood heeft  gehad aan de vrije  kritische pers, blijkt wél uit het feit dat Hoefdraad, De West steevast weigerde,  de rekeningen voor geplaatste advertenties van de overheid te betalen.  Vanaf 2013 is dit bedrag opgelopen tot meer dan 7 ton en daarbij waren de abonnementen van de overheid, niet eens bijberekend.  Ook deze schuld werd achtergelaten voor de regering Santokhi. Tijdens de regeringen Bouterse I en II, geraakten wij bij deze krant eraan gewend, niet uitgenodigd te worden voor activiteiten. Allemaal in het kader van een boycott en de vijandigheid van deze twee regeringen.  

De NDP kan liever haar hypocriete schuif dicht houden, want wij weten bij deze krant precies hoe men daar denkt en handelt, als het om de vrije kritische en objectieve nieuwsgaring en presentatie gaat. Velen zijn vergeten  dat het de pajongwaaiers van deze partij waren die ook brand stichtten in de studio van de STVS en daarbij personeelsleden ernstig mishandelden, waarbij enkelen met brandstof werden overgoten. De STVS mocht toen geen rapportage presenteren over  de plannen van het kabinet Venetiaan I, om Arthy Gorré tot nieuwe bevelhebber van het Nationaal Leger te benoemen. De jongeren onder ons en vooral de generatie geboren na  1990,  hebben geen flauw besef van wat  de  exponenten van de NDP hebben uitgespookt en dan vooral in het kader van vernietigen en of muilkorven van respectievelijk particuliere media-instituten  en werkers binnen de journalistiek .

De NDP schijnt momenteel van gekheid niet langer te weten, wat ze moet doen om weer in een goed blaadje bij de gemeenschap te komen.  De mensenrechtenschenders van weleer die nog steeds in de top van deze partij zitten, zetten vermoedelijk jeugdige  volgelingen aan om zoete broodjes te bakken bij  mensen die in de journalistiek zitten en die niet beter en of precies  weten waar deze partij voor heeft gestaan en nog steeds staat.  Vooral bij deze krant moet men ons geen BS komen vertellen, want vooral tussen 2010 en 2020 is wederom duidelijk gebleken, dat de leiders van deze partij, geen steek zijn veranderd. Dezelfde maffioso bende is het gebleven, die totaal niet over een democratische inborst beschikt. In veel opzichten hebben ze dezelfde mentaliteit als de despoot in Moskou.