REGERING VERTILT ZICH AAN BRUG

Foto: President Chandrikapersad Santokhi en achter hem de geprojecteerde brug, die gebouwd zal worden over de Corantijnrivier en Suriname en Guyana met elkaar zal verbinden.| Auteur: Armand Snijders.

De regering onder leiding van Chandrikapersad Santokhi heeft haar tanden gezet in de bouw van de brug over de Corantijn.

Die had er zelfs al bijna moeten liggen, maar het vlot allemaal niet zo. Het is zelfs de vraag of de oeververbinding er op korte termijn gaat komen. Het lijkt er vooral op dat de regering zich aan het project vertilt.

Hoewel de Guyanezen al tijden een ontwerp hebben klaar liggen, is er nog geen

overeenstemming over wie welk deel van de financiering op zich gaat nemen. Ook vorige maand toen het staatshoofd met een zware delegatie naar het buurland vertrok om te onderhandelen met zijn ambtgenoot Irfaan Ali, kwam er geen doorbraak. En dat terwijl Santokhi in oktober 2020 verzekerde dat de brug over de Corantijnrivier er nog deze regeerperiode zou komen. Dat deed hij tijdens een bezoek aan Nickerie.

Hij was vermoedelijk in een verkiezingsroes met de klinkende overwinning in mei van dat jaar nog in gedachten. In zijn enthousiasme deed hij toen allerlei beloften die niet realistisch waren. Maar dat besef sijpelde pas

later naar hem door. Veel van zijn ambities zijn door chronische geldgebrek of beperkte financieringsmogelijkheden of eenvoudigweg door een tekort aan deskundigheid noodgedwongen op de lange baan geschoven.

Maar het meest prestigieuze project, de brug over de grensrivier, moest en zou er komen en het liefst voor de komende verkiezingen, zo herhaalde hij na oktober 2020 nog vele malen. Het leek zelfs een prioriteit voor deze regering te zijn, zo bleek tijdens de vele bezoeken van regeringsleden aan Nickerie, waar veel kiezers op de VHP hadden gestemd.

En die kiezers moesten beloond worden, dus in het rijstdistrict werd de ene naar de andere belofte gedaan voor de uitvoering van ambitieuze projecten, met als kers op de taart de brug over de Corantijn. Die hadden opeenvolgende regeringen het volk al decennia tevergeefs voorgespiegeld, maar Santokhi wil deze echt realiseren.

Het probleem is echter dat Suriname na tien jaar regering-Bouterse daar helemaal geen geld voor heeft en nog met een miljardenschuld zit. Dus alleen al wat dat betreft was de brug – zeker op zo’n korte termijn – een soort wishful thinking en gespeend van iedere realiteitszin.

Natuurlijk: vrijwel iedereen ziet op een of andere manier wel de voordelen van een vaste oeververbinding tussen Suriname en Guyana, maar het heeft niet de hoogste prioriteit. Economisch herstel en stabiliteit en het bestrijden van de sterk toegenomen armoede in het land zijn belangrijkere zaken. Die brug kan later wel.

Santokhi denkt daar anders over en zijn regering ging eind 2020 al rond de tafel zitten met het buurland, te midden van andere – onopgeloste – kwesties als de bezetting van Tigri, de moeizame samenwerking rond de bestaande veerverbinding en – onder deze regering veroorzaakte – geschil rond de 150 visvergunningen die Suriname zou geven aan Guyana. De hoop van de regering-Santokhi was dat het buurland het voortouw zou nemen bij het verkrijgen van de brugfinanciering. Maar dan moeten daar wel duidelijke afspraken over worden gemaakt. En dat gaat heel moeizaam.

Toch plaatste minister Riad Nurmohamed van Openbare Werken op 11 oktober 2020 samen met zijn Guyanese collega Juan Edghill een Surinaamse en Guyanese vlag geplaatst op Long Island, een eilandje in de Corantijnrivier waarover de brug moet komen. Dat deden ze ook in South Drain (Suriname) en Moleson Creek (Guyana). Dit gebeurde vooral op initiatief van de Guyanezen.

Niet zozeer vanuit prestigeoogpunt, maar omdat zij er momenteel vooral baat bij hebben dat die brug er komt. Bij hun vloeit de olie immers al rijkelijk en de brug helpt voor dat land deuren te openen naar andere delen van de wereld. Zij bepaalden daarom grotendeels de locatie waar het bouwwerk moet komen en droegen het ontwerp aan. Suriname kon eigenlijk alleen ja en amen knikken.

Weer twee maanden later zei Nurmohamed dat op z’n vroegst in 2022 met de start van het project kan worden begonnen. Ruim een jaar later, eind 2023 was een haalbaarheidsstudie gereed. Al eerder was bekendgemaakt dat vijf buitenlandse aannemers waren gevraagd een offerte uit te brengen op basis van Public Private Partnership (PPP), het toverwoord van Nurmohamed waarmee hij denkt met een lege portemonnee alles te kunnen financieren.

Maar de twee aannemers die in een later stadium werden verkozen, China Road and Bridge Corporation en het Nederlandse Ballast Nedam, die met een definitief voorstel moesten komen, zagen uiteindelijk zoals verwacht PPP niet zitten. Dus nu moet er externe financiering worden gezocht.

Het Trinidadiaanse WSP Caribbean dat door de Guyanezen werd ingehuurd voor het uitvoeren van de haalbaarheidsstudie en gedetailleerde ontwerpen voor de constructie van de brug, becijferde in eerste instantie dat het gehele project 611 miljoen dollar zou gaan kosten, maar stelde dat enkele weken later weer bij tot 523 miljoen dollar. Het prijsverschil werd nadien nooit verklaard, maar veel deskundigen vinden dat veel te veel geld. Ook in Suriname riep deze ‘begroting’ veel vraagtekens op, wat tot kritische vragen van onder meer assembleevoorzitter Marinus Bee leidde. Een bevredigend antwoord vanuit de regering kreeg hij daarop niet.

Zolang er nog zoveel onduidelijk is en de regering niet in staat is om echte spijkers met koppen te kunnen slaan met de Guyanezen, zal de brug vooral in de fantasie van veel politici blijven bestaan. Het bezoek van Santokhi aan het buurland heeft vorige maand ook niets tastbaars opgeleverd, behalve dan dat ‘beide presidenten het belang herbevestigd hebben van deze vaste verbinding tussen de buurlanden in de bredere context van Zuid-Amerikaanse connectiviteit, als onderdeel van de algemene doelstelling van regionale integratie en trilaterale samenwerking tussen Suriname, Guyana en Brazilië’, zo schreef de CDS. Dat is een hele mondvol, waarmee niets werd gezegd.

Ministers van beide kanten gaan de komende maanden verder onderhandelen, in de hoop ‘dat de bouw vóór eind 2024 kan beginnen’. Maar dat hoort de samenleving al bijna vier jaar, waarin al dat praten, berekenen en onderhandelen niets heeft opgeleverd en er nog altijd geen uitzicht op is dat de eerste paal voor de brug binnenkort geheid zal worden. Santokhi hoopt dat die eerste paal voor 25 mei 2025 geslagen kan worden, dan heeft hij in ieder geval iets waar hij mee kan opscheppen bij de kiezers. Dat is wel minder dan de kant-en-klare brug die hij had beloofd, maar altijd nog meer dan helemaal niets.-.

ANALYSE

GERELATEERD AAN: SURINAME EN GUYANA HEBBEN NOG GEEN OPLOSSING VOOR FINANCIERING BRUG CORANTIJNRIVIER