HOEVEEL KANS MAKEN DE SOMOHARDJO’S NOG?

Foto: Paul Somohardjo, voorzitter van Pertjajah Luhur (PL), en Bronto Somohardjo, minister van Binnenlandse Zaken | Auteur: Armand Snijders.

Paul Somohardjo, voorzitter van Pertjajah Luhur (PL), en zijn zoon Bronto, die dankzij hem minister van Binnenlandse Zaken mocht worden, zijn al tijden helemaal in de stemming voor de verkiezingen van mei 2025.

In hun enthousiasme rekenen ze zichzelf veel rijker dan ze daadwerkelijk zullen zijn en slaan ze wild en onnadenkend om zich heen en slaan vele planken mis. Somohardjo senior kan gerust een politieke overlever genoemd worden. Hij weerstond de vernederingen van het militaire regime onder leiding van Desi Bouterse, die

hem maandenlang liet opsluiten in een kille cel en zou een rol hebben gespeeld bij het herstel van de democratie in het land.

Daarnaast is hij hellaas vaker negatief in het nieuws geweest: hij verloor in 2003 zijn baan als minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting omdat hij de eerbaarheid van een deelneemster aan een missverkiezing had geschonden en werd door een rechter uiteindelijk ook daarvoor veroordeeld. Met zijn stichting Dikin zou hij tal van onoorbare zaken hebben gedaan waar hij vooral zelf rijker van werd.

Ook in het parlement gedroeg hij zich menigmaal onparlementair, met als dieptepunt de vechtpartij waarbij hij

op 17 november 2007 samen met huidig vicepresident Ronnie Brunswijk NDP-parlementariër Rashied Doekhie te lijf ging.

Dankzij diezelfde Brunswijk maakt PL nu nog deel uit van de regering, want als zelfstandige partij heeft de partij weinig meer in de melk te brokkelen. Al is hij inmiddels tachtig, pa Somohardjo blaast nog altijd een aardig riedeltje mee in het Surinaamse machtscentrum.

Zijn partij werd onder de paraplu van Abop door huidig president Chandrikapersad Santokhi warm onthaald in zijn coalitie. Momenteel heeft PL twee ministers, die echter weinig opzienbarends doen: Uraiqit Ramsaran kreeg begin dit jaar het roer bij Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) in handen nadat de uitvoering van het sociaal programma onder zijn leiding bij Sociale Zaken en Volkshuisvesting een fiasco was geworden.

En Bronto Somohardjo werd door zijn vader Paul naar voren geschoven voor Binnenlandse Zaken. Dat was een typisch voorbeeld van patronage, want deze telg van de oude Somohardjo had tot dat moment nog geen enkele fatsoenlijke baan gehad en dus nauwelijks relevante werkervaring. Zo runde hij ooit het restaurant Palma tegenover het kabinet van de president. Maar dat werd een mislukking, waardoor schuldeisers het geld dat junior hen verschuldigd was, op hun buik konden schrijven. En in 2008 was hij betrokken bij een ander – bij voorbaat mislukt – project voor de bouw van het West Leisure Hotel NV op het beschermde strand van Matapica.

Daar had hij via zijn vader, die bekend stond als ‘koning landjepik’, enorme lappen grond in concessie gekregen. Gelukkig voor Suriname kwam dit zeer omstreden project nooit van de grond. Maar ondanks zijn vrijwel lege cv werd hij dus minister. In het begin verraste hij nog met zijn frisse en ondiplomatieke manier van praten, maar na verloop van tijd begon dat populistische gereutel te irriteren omdat het in werkelijkheid heel weinig om het lijf had.

Bovenal waren zijn prestaties ondermaats en is hij zijn belofte om het ambtenarenapparaat op de schop te nemen nauwelijks nagekomen. Censuur is hem ook niet vreemd, getuige zijn poging vorig jaar om zanger Maroef Amatstam op te dragen het nummer ‘Mi Lobi Sranan’ te censureren. Met de verkiezingen van volgend jaar in zicht, slaan vader en zoon steeds vaker de plank mis.

Ze manoeuvreren zich in allerlei bochten om het volk ervan te overtuigen dat PL nog meetelt. Ze zijn daarbij vooral naïef. Want vader rekent zich veel rijker dan hij daadwerkelijk ook zal worden, zoals hij bij alle verkiezingen waaraan hij deel heeft genomen heeft gedaan. Maar desondanks wist hij zijn partij vrijwel altijd bij een regeercoalitie naar binnen te likken, ook al moest hij daarvoor zijn weinige principes overboord gooien.

Zo ging hij in 2010, tot verrassing van velen, een samenwerking aan met de NDP, zodat hij de gekozen president Bouterse een meerderheid bezorgde. Ook steunde hij de zogeheten zelfamnestiewet in 2012, waarmee de regering het proces inzake de Decembermoorden stil had willen leggen. Hij had geleerd om anderen te vergeven, zo verklaarde hij zijn zeer opmerkelijke stemgedrag. Maar in 2014 had hij hiervan grote spijt. Nadat hij uit de coalitie was gezet, betuigde hij daarover opeens spijt.

Maar nu zijn de Somohardjo’s er heilig van overtuigd dat de samenwerking met de veel populairdere Abop van Brunswijk hen geen windeieren zal leggen. Enkele weken geleden schreeuwden ze tijdens een ressortmeeting van PL te Koewarasan dat ze ervan overtuigd zijn dat alle twintigduizend Javanen in dat district op hen zullen stemmen, wat goed zou zijn voor vijf zetels.

Somohardjo senior denkt daarnaast een zetel te kunnen afsnoepen van de andere partijen en droomt dus werkelijk van zes zetels. En zo gelooft de partij in ieder district hoge ogen te gooien. Kennelijk heeft de partijleiding niet de voelhorens uitgestoken en met hun achterban van gedachten gewisseld. Dan zouden ze vernemen dat nog meer kiezers dan in 2020 zich hebben afgekeerd van de ‘wakkere partij’.

Zij voelen zich al jarenlang bedonderd door de partij die ze onder meer keer op keer heeft voorgehouden dat ze een perceel zouden krijgen als PL in het machtscentrum zou komen. Deze regering, waarin Abop en PL vrijwel niets meer in te brengen hebben, stelt de weinige mensen teleur die destijds hun stem op PL hebben uitgebracht. Vooral het optreden van Ramsaran, door wiens toedoen heel veel mensen buiten de boot zijn gevallen voor de koopkrachtversterking, wordt de partij zeer zwaar aangerekend.

Dat juist veel Javanen de dupe zijn geworden terwijl er een Javaan de verantwoordelijke minister was, vinden zij onbegrijpelijk. Dus de partij mag blij zijn als zij – als wordt meegelift met Abop – de twee zetels volgend jaar behoudt. Zou men er uiteindelijk toch toe besluiten alleen de verkiezingen in te gaan, dan blijft de oogst beperkt tot hooguit één zetel. Opiniepeilers die durven te beweren dat PL weinig zetels gaat halen bij de volgende verkiezingen, zijn in het verleden door junior publiekelijk aan het kruis genageld en ervan beschuldigd “hun ziel te verkopen aan de duivel”. Dat is geen taal die je van een minister zou verwachten.

Net zoals de recente beschuldiging ongepast was aan het adres van onder meer Ashwin Adhin van de NDP, die ervan werd beschuldigd homoseksueel te zijn. Dat is een slag onder de gordel die getuigt van geen greintje fatsoen. Als dit het niveau is waarop de campagnes worden gevoerd, dan kan het volk zijn lol het komende jaar nog op. En kan er ook nog heel veel vuile was van de familie Somohardjo buiten worden gehangen.

OPINIE