China is klaar voor oorlog
| dagblad suriname | Door: Redactie
En dankzij een afbrokkelende defensie-industrie is Amerika dat niet
Te midden van een groeiende bipartizane consensus dat de Verenigde Staten meer moet doen om China in bedwang te houden, richt een groot deel van het beleidsdebat in Washington zich op China’s economische en technologische invloed. Nu, gezien China’s economische problemen – hoge jeugdwerkloosheid, een problematische vastgoedmarkt, een toegenomen staatsschuld, een vergrijzende samenleving en een lager dan verwachte groei – hopen sommige wetenschappers en beleidsmakers dat Beijing gedwongen zal worden om zijn defensie-uitgaven te beperken. Anderen gaan zelfs zo ver om te zeggen dat het Chinese leger overschat wordt en beweren dat
Maar deze beoordelingen erkennen niet hoeveel China’s defensie-industrie groeit. Ondanks de huidige economische uitdagingen van het land, stijgen de defensie-uitgaven enorm en bevindt de defensie-industrie zich op oorlogsvoet. China ontwikkelt en produceert inderdaad snel wapensystemen die zijn ontworpen om de Verenigde Staten af te schrikken en, als afschrikking faalt, om als overwinnaar uit de strijd te komen in een oorlog tussen grootmachten. China heeft de Verenigde Staten al ingehaald in zijn vermogen om wapens op grote schaal te produceren. Op sommige gebieden loopt China nu voorop: het is veruit de grootste scheepsbouwer ter
China is nu een militair zwaargewicht, en de Amerikaanse defensie-industriële basis kan het niet bijhouden. Toen de asmogendheden oprukten in Europa en Azië, mobiliseerde president Franklin Roosevelt die basis en noemde het het “arsenaal van de democratie”. Een soortgelijke Amerikaanse inspanning is vandaag de dag noodzakelijk. De Amerikaanse defensieproductie is weggekwijnd en het systeem mist de capaciteit en flexibiliteit die het Amerikaanse leger in staat zouden stellen China af te schrikken en, als er toch een conflict uitbreekt, een langdurige oorlog in de Indo-Pacifische regio of een oorlog op twee fronten in Azië en Europa te winnen. Washington moet kritieke knelpunten oplossen en snel handelen als het gelijke tred wil houden. Kortom, de Verenigde Staten moeten veel meer aandacht en middelen besteden aan militaire paraatheid als het erin wil slagen een nieuw arsenaal van democratie te verzamelen.
SNELLE OPBOUWDe Chinese president Xi Jinping heeft duidelijk gemaakt dat het ontwikkelen van een leger van wereldklasse centraal staat in zijn doel om de “grote verjonging van de Chinese natie op alle fronten” na te streven. Een belangrijk onderdeel van dat proces is het bouwen van een defensie-industriële basis die de hardware (zoals schepen, vliegtuigen, tanks en raketten) en software (zoals technologie en systemen voor commando, controle, communicatie en inlichtingen) kan produceren die militaire troepen nodig hebben. In het afgelopen decennium heeft China’s productie van oppervlakte- en onderzeese schepen, vliegtuigen, luchtverdedigingssystemen, raketten, landsystemen, ruimtevaartuigen en cyberwapens het land tot een serieuze concurrent van de Verenigde Staten gemaakt.
Deze productie wordt aangestuurd door de enorme staatsbedrijven van China, die belast zijn met het ontwikkelen en bouwen van de wapensystemen van het land. Tegenwoordig zijn vier van ’s werelds tien grootste bedrijven in gecombineerde defensie- en niet-defensie-inkomsten Chinees, waaronder de twee grootste: Aviation Industry Corporation of China en China State Shipbuilding. Dit is een enorme verandering ten opzichte van tien jaar geleden, toen geen enkel Chinees bedrijf de top 100 defensiebedrijven ter wereld haalde. Als we alleen naar de defensie-inkomsten kijken, heeft China vijf bedrijven in de wereldwijde top 12, ook een stijging ten opzichte van nul tien jaar geleden. Chinese defensiebedrijven kunnen nu concurreren met Amerikaanse giganten als Lockheed Martin, RTX (Raytheon), Boeing, Northrop Grumman en General Dynamics in omvang en productiecapaciteit.
Het is niet alleen het volume van de defensieproductie dat de militaire opkomst van China aanjaagt. Beijing heeft ook het onderzoeks-, ontwikkelings- en verwervingsproces voor wapensystemen verbeterd, waardoor het Volksbevrijdingsleger geavanceerde platforms kan produceren op complexe gebieden als op vliegdekschepen gebaseerde luchtvaart, hypersonics en voortstuwingssystemen. Naast militaire hardware heeft het PLA de digitale architectuur gebouwd die, in geval van oorlog, het leger zou helpen zijn commando-, controle-, communicatie-, computer-, cyber-, inlichtingen-, bewakings- en verkenningsnetwerken te coördineren en vuurkracht in te zetten met behulp van kunstmatige intelligentie, big data en andere opkomende technologieën.
Het duidelijkste voorbeeld van Chinese militaire dominantie zijn de zeemachten van het land. Met de enorme scheepsbouwcapaciteit van het land is de PLA-marine de grootste ter wereld geworden. De Amerikaanse marine schat dat één enkele Chinese scheepswerf, zoals die op Changxing Island, gelegen aan de oostkust van China, meer capaciteit heeft dan alle Amerikaanse scheepswerven bij elkaar. De Chinese marineproductie omvat nu alles van gasturbines en dieselmotoren tot boordwapens, elektronische systemen, onderzeeërs, oppervlaktestrijders en onbemande systemen. In het afgelopen decennium heeft de PLA Navy ook grote vorderingen gemaakt in de bouw van korvetten, acht torpedobootjagers gebouwd en de vliegdekschepen Shandong en Fujian voltooid. Het ontwerp van de Fujian is voorzien van een elektromagnetisch katapultlanceersysteem voor vliegtuigen, wat uitgebreidere luchtoperaties mogelijk maakt, waardoor het vliegdekschip capabeler is dan eerdere Chinese modellen. Het kan maximaal 70 vliegtuigen inzetten, waaronder gevechtsvliegtuigen en anti-onderzeeërhelikopters.
De PLA Navy loopt op verschillende gebieden nog steeds achter op de Amerikaanse marine. China heeft meer schepen dan de Verenigde Staten, maar die zijn kleiner. China heeft een nadeel qua vuurkracht; zijn vloot kan ongeveer de helft van het aantal raketten vervoeren als zijn Amerikaanse tegenhanger. De Verenigde Staten produceert ook geavanceerdere kernonderzeeërs dan China. Maar de scheepsbouwproductie van China zou het waarschijnlijk een voordeel geven ten opzichte van de Verenigde Staten in een langdurige oorlog, en de kloof zal naar verwachting groeien. Niet alleen overtreffen de Chinese commerciële scheepswerven hun Amerikaanse tegenhangers, maar veel ervan worden ook gebruikt voor zowel militaire als civiele constructies. Dit betekent dat China zijn militaire scheepsbouwcapaciteit gemakkelijker kan uitbreiden dan de Verenigde Staten.
De Chinese defensie-industrie produceert ook geavanceerde vliegtuigen. De Verenigde Staten exploiteert nog steeds de grootste en meest geavanceerde vloot van vijfde-generatie gevechtsvliegtuigen ter wereld, waaronder F-22’s en F-35’s. Maar China haalt in. Het grootste militaire vliegtuigbedrijf, de Aviation Industry Corporation of China, produceert bijna alle straaljagers, transport- en trainingsvliegtuigen, bommenwerpers, verkenningsvliegtuigen, drones en helikopters van het land. Het bedrijf houdt toezicht op maar liefst 86 laboratoria en toegepaste onderzoekscentra en heeft honderden dochterondernemingen en meer dan 100 buitenlandse entiteiten. In 2023 produceerden Chinese bedrijven ruim 2.000 gevechtsvliegtuigen van de vierde en vijfde generatie, meer dan het dubbele van de 800 die in 2017 werden geproduceerd. Hoewel de Verenigde Staten voorop blijven lopen en in 2023 meer dan 3.350 gevechtsvliegtuigen van de vierde en vijfde generatie produceerden, komt China dichterbij. China verhoogt ook de productie van drones, die het heeft gebruikt bij oefeningen rond Taiwan. China North Industries Group, of Norinco, onthulde onlangs een nieuwe kamikaze drone met een bereik van 124 mijl en een kruissnelheid van 90 mijl per uur.
Bovendien moderniseert China zijn strategische rakettenarsenaal. Het land is op weg om tegen 2030 meer dan 1.000 operationele kernkoppen te hebben, vergeleken met 200 in 2019. De twee belangrijkste bedrijven die Chinese raketten produceren, China Aerospace Science and Technology Corporation en China Aerospace Science and Industry Corporation, hebben hun faciliteiten uitgebreid en extra werknemers aangenomen in de afgelopen jaren. Met deze toegenomen capaciteit bouwt China zijn arsenaal aan ballistische, kruis- en hypersonische raketten uit. Alleen al in 2021 lanceerde China meer ballistische raketten voor testen en training dan alle andere landen bij elkaar. In 2020 zette China ook zijn eerste raket in met een hypersonisch glijvoertuig, de DF-17, die in staat is om Amerikaanse en andere buitenlandse bases en vloten in de westelijke Stille Oceaan aan te vallen. Ondertussen heeft de Verenigde Staten moeite met hypersonische raketten; geen van de prototypes die het in 2024 wilde inzetten, is aangekomen.
Naast deze snelgroeiende lucht- en zeecapaciteiten heeft China aanzienlijke vooruitgang geboekt in de ruimte. In 2023 voerde China 67 ruimtelanceringen uit, het hoogste aantal in één jaar in de geschiedenis van het land. China’s lanceerraketten, wereldwijde navigatiesatellietsysteemcapaciteiten, satellietcommunicatie, raketwaarschuwingssystemen en inlichtingen, bewaking en verkenning blijven verbeteren. De technologieën om de ruimtecapaciteiten van een tegenstander tegen te gaan, waaronder jamming- en gerichte energiesystemen en antisatellietwapens, vorderen ook. China heeft onlangs een nieuwe satelliet gelanceerd, Yaogan-41, die objecten ter grootte van een auto op het aardoppervlak kan identificeren en volgen, waardoor Amerikaanse en geallieerde marine-, land- en luchtmiddelen in de hele Indo-Pacifische regio in gevaar komen.
Tot slot is het PLA-leger ’s werelds grootste grondtroepenmacht. Het heeft meer gevechtstanks en artilleriestukken in gebruik dan het Amerikaanse leger. Chinese defensiebedrijven hebben de productie in bijna elke categorie verhoogd: hoofd- en lichte gevechtstanks, pantserwagens, aanvalsvoertuigen, luchtverdedigingssystemen en artilleriesystemen.
VREDESTIJDChina’s defensieopbouw vormt een serieuze bedreiging voor de Verenigde Staten en bondgenoten en partners, waaronder Australië, Japan, de Filipijnen, Zuid-Korea en Taiwan. China bezit duizenden raketten, waarvan sommige het Amerikaanse thuisland kunnen raken. Andere kunnen Amerikaanse overzeese bases raken, waar Amerikaanse vliegtuigen, landingsbanen, schepen, brandstofdepots, munitieopslagplaatsen, havens, commando- en controlefaciliteiten en andere infrastructuur zijn gehuisvest. China’s reeks antischipballistische raketten bedreigt Amerikaanse oppervlakteschepen die opereren in de Zuid-Chinese en Oost-Chinese Zee en daarbuiten. Kijkend naar deze reeks Chinese militaire capaciteiten, merkte de Amerikaanse minister van Luchtmacht Frank Kendall III botweg op: “China bereidt zich voor op een oorlog en specifiek op een oorlog met de Verenigde Staten.”
Met zo’n duidelijke beoordeling van de dreiging is het verbijsterend dat de Verenigde Staten hun eigen defensie-industriële basis niet hebben gemobiliseerd om gelijke tred te houden. Het Amerikaanse leger beschikt niet over voldoende munitie en andere uitrusting voor een langdurige oorlog tegen China in de Straat van Taiwan, de Zuid-Chinese Zee of de Oost-Chinese Zee, allemaal gebieden waar territoriale geschillen tussen China en Amerikaanse partners en bondgenoten, zoals Japan, de Filipijnen en Taiwan, gewelddadig kunnen worden. In oorlogsspellen die een conflict in de Straat van Taiwan simuleren, bijvoorbeeld, putten de Verenigde Staten hun voorraad langeafstands-antischeepsraketten doorgaans binnen de eerste week uit. Deze wapens zouden van cruciaal belang zijn in een echte oorlog, omdat ze Chinese zeestrijdkrachten kunnen aanvallen van buiten het bereik van de Chinese luchtverdediging. Vooral in de vroege stadia van een conflict zouden de Chinese verdedigingen waarschijnlijk voorkomen dat de meeste vliegtuigen dichtbij genoeg komen om korteafstandsmunitie af te werpen.
Maar de Amerikaanse defensie-industrie mist de flexibiliteit en de capaciteit om dit en andere tekorten te verhelpen. De Verenigde Staten hebben een anachronistisch contracterings- en verwervingssysteem dat veel beter geschikt is voor het rustige tempo van vredestijd dan voor de urgentie van oorlogstijd. Zoals een studie van het Amerikaanse ministerie van Defensie uit 2009 botweg zei: “Grote defensieprogramma’s duren nog steeds tien jaar of langer om minder capaciteit te leveren dan gepland, vaak tegen twee tot drie keer de moeite waard.” De kwetsbaarheid van de toeleveringsketens van de defensie-industrie vormt een ander probleem. Amerikaanse defensiebedrijven beperkte belangrijke componenten, zoals vaste raketmotoren, processorassemblages, gietstukken, smeedstukken, kogellagers, micro-elektronica en zoekers voor munitie. Sommige soorten apparatuur, zoals motoren en generatoren, roterende lange doorlooptijden. Om het nog ingewikkelder te maken, domineert China de enorme batterijleveringsketens ter wereld en heeft het een monopolie op de wereldmarkt voor verschillende soorten grondstoffen die in de defensiesector worden gebruikt, zoals sommige ijzer- en ferrolegeringsmetalen, non-ferrometalen en industriële mineralen. Als het opschalen van de oorlog zou uitbreken, zou China de Amerikaanse toegang tot deze materialen kunnen afsnijden en de Amerikaanse productie van nachtzichtbrillen, tanks en andere defensie-uitrusting kunnen ondermijnen.
Een laatste uitdaging is de beroepsbevolking. De Amerikaanse arbeidsmarkt is niet in staat om voldoende werknemers te leveren met de juiste vaardigheden om aan de eisen van de defensieproductie te voldoen. Het probleem is de naam acuut op scheepswerven, de kampen met een tekort aan ingenieurs, elektriciens, pijpfitters, scheepsfitters en metaalbewerkers. In 2024 voorspelde de Amerikaanse marine aan dat haar eerste Constellation-klasse geleide-raketfregat minstens een jaar te laat zou aankomen, omdat het scheepsbouwbedrijf Fincantieri een tekort had aan honderden werknemers, waaronder lasers, op haar Marinette Marine-scheepswerf in Wisconsin. Fregatten spelen een belangrijke rol in carrier strike groups als escorteschepen die de zeeverbindingen beschermen. De bouw van de Block V-versie van de Virginia-klasse snelle aanvalsonderzeeër, die cruciaal zou zijn voor aanvallen op Chinese amfibische schepen in het geval van oorlog, loopt om betrouwbare redenen minstens twee jaar achter op schema. Sommige nieuwe geleide-raketdestroyers, die luchtafweercapaciteiten bieden, lopen tot wel drie jaar achter op schema.
EEN NIEUW ARSENAAL VAN DEMOCRATIEChina’s defensie-industriële basis is niet zonder problemen. Het is afhankelijk van enorme staatsbedrijven met ingewikkelde en uitdijende organisatiestructuren die efficiëntie, concurrentie en innovatie ondermijnen. Het wordt ook geplaagd door aanzienlijke corruptie; eind vorig jaar ontsloeg Beijing drie hooggeplaatste functionarissen van de defensie-industrie in een zuivering die blijkbaar verband hield met corruptie in het biedingsproces. China worstelt ook met enkele kwetsbaarheden in de toeleveringsketen, met name met betrekking tot motoren, geavanceerde chips, geïntegreerde schakelingen en productieapparatuur. De gerapporteerde ondergang van een Chinese kernonderzeeër op de Wuchang-scheepswerf eerder dit jaar suggereert dat China nog een weg te gaan heeft in de productie van enkele complexe systemen. En hoewel het Chinese leger groot en goed uitgerust is, heeft het sinds de Chinees-Vietnamese oorlog van 1979 geen grote gevechtservaring meer. Maar deze uitdagingen hebben de Chinese defensie-industriële basis er niet van weerhouden om zijn Amerikaanse tegenhanger op enkele belangrijke gebieden te overtreffen.
De Verenigde Staten moeten nu de kloof dichten. De eerste stap is het erkennen van de urgentie van het probleem en de omvang van de benodigde oplossing. Een presidentieel initiatief om de defensie-industriële basis nieuw leven in te blazen zou dit kunnen bereiken, geïnspireerd door historische modellen zoals Roosevelts War Production Board, Harry Trumans Office of Defense Mobilization en Ronald Reagans Emergency Mobilization Preparedness Board. In plaats van het ministerie van Defensie alleen te belasten met de taak van inkoop en productie, zou het nieuwe orgaan op hoog niveau richting moeten geven, prioriteiten moeten stellen en toezicht moeten houden op het beleid, de plannen en de procedures van de federale departementen die betrokken zijn bij de defensieproductie. Een dergelijke structuur zou ook helpen bij de integratie van de Nationale Veiligheidsraad, het Office of Management and Budget, de ministeries van Buitenlandse Zaken en Handel, het Congres, de particuliere sector en andere organisaties die een belangrijke rol spelen in de defensie-industriële basis.
Washington moet ook de flagrante zwakheden in zijn huidige defensie-industriële systeem aanpakken. Het ministerie van Defensie, inclusief de militaire diensten, heeft een sneller, flexibeler en minder risicomijdend contract- en acquisitieproces nodig. Om te beginnen zou het de tijdlijnen voor het belonen van contracten moeten verkorten en innovatieve bedrijven moeten helpen om snel van prototypes naar contracten te gaan. Het Congres moet ook meerjarige inkoop voor belangrijke munitie financieren. Om het tekort aan arbeidskrachten aan te pakken, zou het Pentagon financiële prikkels moeten bieden aan defensiebedrijven om werknemers bij te scholen en om te scholen. Het ministerie van Defensie en het Congres zouden ook meer moeten investeren in middelbare scholen, beroepsopleidingen, universiteiten en andere instellingen die mensen opleiden en opleiden voor banen in de defensie-industrie. En de Verenigde Staten moeten hun scheepsbouwsector nieuw leven inblazen. Het terugbrengen van lang sluimerende subsidies kan de investeringen in de commerciële scheepswerven van het land stimuleren, de industrie moderniseren en uitbreiden en een capabeler en competitiever personeelsbestand op dit gebied ontwikkelen.
Een jaar voordat de Japanse aanval op Pearl Harbor de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog bracht, spoorde Roosevelt het land aan om “nu met alle mogelijke snelheid elke machine, elk arsenaal, elke fabriek te bouwen die we nodig hebben om ons defensiemateriaal te produceren.” De snelle herbewapening van China en de aanhoudende oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten zijn tekenen dat de wolken donkerder worden. Om voorbereid te zijn op een oorlogssituatie, moeten de Verenigde Staten opnieuw Roosevelts advies opvolgen.(Bron: foreignaffairs)
| dagblad suriname | Door: Redactie
