2023: HELE VOORZICHTIGE STAPJES VOORWAARTS
| united news | Door: Redactie
Auteur | Armand Snijders
Het jaar 2023 zal worden herinnerd als het jaar waarin verdriet en hoop in het leven van veel mensen dicht bij elkaar lagen. Maar ook als het jaar waarin Suriname hele voorzichtige stapjes lijkt te zetten naar betere tijden. Waar echter nog maar weinigen in positieve zin iets van merken.
Aan dramatische dieptepunten hadden we het voorbije jaar geen gebrek. De geweldsuitbarsting op 17 februari staat iedereen op het netvlies gebrand. Op die dag grepen relschoppers en meelopers de zoveelste demonstratie tegen het beleid van de regering aan om vernielingen in het centrum van Paramaribo aan te richten
Foto: geweldsuitbarsting op 17 februari
President Chandrikapersad was zich ook rot geschrokken van deze plotselinge explosie van geweld. Twee dagen later probeerde hij samen met vicepresident Ronnie Brunswijk op televisie in een nogal amateuristische verklaring vanuit zijn woning in Lelydorp – waarbij zij opzichtig op een protserig bankstel zaten – de gemoederen te bedaren en beloofde zijn beleid
De tientallen winkeliers die enorme schade hadden geleden, zouden zoveel mogelijk door de regering worden ondersteund. Die steun kwam echter nooit, het bleef bij – ongetwijfeld goedbedoelde – bezoekjes van hoogwaardigheidsbekleders. Veel ondernemers hadden mede daardoor hun buik vol van zaken doen in Suriname en trokken de stekker definitief uit hun bedrijf. Het centrum heeft de klap van 17 februari nooit helemaal verwerkt, waardoor de sfeer van weleer compleet verdwenen is.
Ook de groots aangekondigde nationale dialoog die Santokhi met de samenleving zou gaan houden om nu eindelijk eens de echte noden aan te horen, liep op niets uit en verzandde in heel veel zinloos en tijdrovend gepraat in voorgesprekken. Die echte dialoog kwam er nooit van, de resultaten van de predialoog werden uiteindelijk op het bordje gelegd van het presidentiële ‘coördinatieteam Structuur en Communicatielijnen met betrekking tot de Nationale Dialogen’, waar niemand eigenlijk iets van verwacht.
Foto bron DWT: Nationale dialoog
Een geluk bij een ongeluk was dat op die bewuste vrijdag alleen maar gewonden vielen en geen doden. Dat was op 2 mei wel anders toen inheemsen van de Pikin Saron en omgeving in opstand kwamen omdat ze al decennia genegeerd worden door opeenvolgende regeringen en hun rechten worden vertrapt. De boze inheemsen staken tal van houttrucks in brand en richtten onder meer vernielingen aan staatseigendommen aan, in de hoop eindelijk eens aandacht te krijgen van de regering. Bij schermutselingen met de politie werden twee demonstranten door de politie doodgeschoten. Het onderzoek naar de verdachte omstandigheden rond hun dood is nog altijd niet afgerond.
Foto: Pikin Saron en omgeving in opstand
De opstand haalde uiteindelijk weinig uit. De regering deed tal van toezeggingen en beloofde de grondenrechten eindelijk te zullen laten vastleggen, iets waar de inheemsen al decennia om smeken. Maar het bleef vooralsnog bij mooie woorden en valse toezeggingen. Vooral ook omdat de belangen van ondernemers en sommige politici in die gebieden te groot zijn.
Daardoor wordt op korte termijn een nieuwe protestactie van de inheemsen niet uitgesloten. Zij hebben immers rechten op de gronden die hun voorouders vierhonderd jaar geleden al bewerkten, dus nog voor de eerste kolonisten kwamen en deze gronden inpikten.
Doden waren er ook te betreuren door het instorten van een mijnschacht in het Matawai-gebied in Brokopondo. Daar kwamen eind november vijftien goudzoekers om het leven nadat de mijnschacht waarin zij -illegaal- werkten, het begaf en zij werden bedolven. Dit leidde tot twee dagen van nationale rouw en de roep vanuit vele kanten om de sector nu eindelijk eens echt te ordenen. Tot nu toe zijn er echter vanuit de regering nog geen aanstalten daartoe gemaakt en is alles bij het oude gebleven. Dus het is wachten op het volgende ongeluk.
Foto: mijnschacht in het Matawai-gebied
Te midden van al deze drama’s ging het politieke circus gewoon door. Tot veler verrassing jaste De Nationale Assemblee de veelbesproken wijziging van de Kieswet er zonder veel tegenwerkingen doorheen, waardoor de verkiezingen van mei 2025 gewoon door kunnen gaan. Vooral de Abop van Brunswijk zal de wonden moeten likken omdat zijn partij met het nieuw evenredigheidsstelsel zeer waarschijnlijk zwaar aan zetels zal moeten inboeten.
Maar voor de verhoudingen in de regering maakte dat niet veel meer uit; die waren toch al flink verstoord. Het jaar eindigde daardoor voor de fragiele regeringscoalitie zoals het was begonnen: met veel spanningen en wantrouwen over en weer. De Nationale Partij Suriname stapte begin dit jaar na lang te hebben gedraald uit de coalitie omdat de partij vrijwel volledig werd genegeerd door met name Santokhi en zijn VHP. Voor het voortbestaan van de coalitie maakte het vertrek niet zoveel uit, maar de VHP is vanaf dat moment volledig afhankelijk van de Abop en Pertjajah Luhur (PL). En dat zijn nu niet bepaald de meest betrouwbare partners.
De twee NPS-bewindslieden – Marie Levens (Onderwijs, Wetenschap en Cultuur) en Silvano Tjong-Ahin (Ruimtelijke Ordening en Milieu) – die er toch een beetje voor spek en bonen bij leken te zitten, moesten wel vervangen worden. Daar kwamen twee VHP’ers voor in de plaats: Henri Ori nam de plaats van Levens in, de nagenoeg onbekende Marciano Dasai kwam op Ruimtelijke Ordening en Milieu.
Later dit jaar schoof minister Uraqit Ramsaran van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo) door naar het departement van Transport, Communicatie en Toerisme, waar hij Albert Jubithana opvolgde die op eigen verzoek vertrok. De keuze van Santokhi voor Ramsaran, die uit het PL-kamp komt, was op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Ramsaran bakte er op SoZaVo weinig van en wordt medeverantwoordelijk gehouden voor de chaos bij de uitvoering van het sociale programma van de regering. Maar onder druk van Brunswijk heeft Santokhi daar uiteindelijk mee ingestemd en de totaal onervaren Ines Pané (Abop) benoemd tot minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting.
Aan de al jaren beloofde reshuffeling van zijn dreamteam durfde het staatshoofd zijn vingers ook dit jaar niet te branden. Terwijl er tal van ministers zijn die ondermaats presteren en in de ogen van veel kiezers allang vervangen moesten zijn. Maar Santokhi is nog altijd aan het evalueren en sluit niet uit dat het in 2024 alsnog gebeurt.
Het was niet alleen maar kommer en kwel in 2023. Terwijl een groot deel van de samenleving nog steeds op een houtje moet bijten en veel minder te besteden heeft, krabbelt het land er in macro-economisch opzicht er langzaam maar zeker weer een beetje bovenop.
Tenminste, als we de regering mogen geloven. Het hulpprogramma van het IMF is dit jaar weer opgepakt, waardoor ons land weer vele tientallen miljoenen US dollars bij de financiële instelling heeft kunnen lenen. Ook de Islamic Development Bank (IsDB) trok de portemonnee, waardoor de regering weer wat lucht heeft gekregen.
Foto; Hulpprogramma van het IMF is dit jaar weer opgepakt
Maar beide instanties lazen de Surinaamse regering ook de les: het IMF vond de uitvoering van het sociaal programma ondermaats waardoor het volk onvoldoende wordt gesteund en onnodig lijdt. En Muhammad Al Jasser, de president van de IsDB, maakte Santokhi duidelijk dat de bureaucratische problemen, een gebrek aan uitvoeringscapaciteit en het vertrek van gekwalificeerd personeel een efficiënt beleid de ontwikkeling van het land in de weg staan. Ook wees hij een voorstel van de president resoluut van de hand om betaalbare levensmiddelen te financieren. De regering zou er volgens Al Jasser beter aan doen om te investeren in landbouw.
Oliegigant TotalEnergies had ook gemengd nieuws voor Santokhi: het bedrijf denkt pas eind 2027 met een definitief investeringsbesluit te komen om een jaar later te beginnen met het oppompen van de eerste olie voor de kust. Dus het duurt nog wat langer voordat Suriname de eerste oliedollars op haar rekening kan bijschrijven. Dat is een fikse tegenvaller, al rekent een groot deel van de regering zich nu al graag rijk.
Maar een deel van die oliebuit zal in eerste instantie in de zakken van de obligatiehouders van Oppenheimer vloeien. Die wachtten al heel lang op hun geld – zo’n negenhonderd miljoen US dollar – en de regering is er onlangs eindelijk in geslaagd een herschikking te treffen. Waar als het puntje bij het paaltje komt, de obligatiehouders als lachende partij naar voren komen.
Ook met kleinere schuldeisers werden hernieuwde overeenkomsten gesloten; alleen met China vlotten de onderhandelingen nog niet zo, ondanks een bezoek van minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking vorige maand aan dat land. Het heeft echter niet het gewenste resultaat opgeleverd zodat er een oplossing is gevonden voor de schuld van ruim een half miljard US dollar die Suriname daar heeft. Maar ongetwijfeld krijgt dat in 2024 een vervolg.
Foto: Definitieve veroordeling van de inmiddels 78-jarige oud-dictator
Een enorme opsteker was de recente definitieve veroordeling van de inmiddels 78-jarige oud-dictator en voormalige president Desi Bouterse voor zijn rol bij de decembermoorden van 1982. Na 41 jaar kwam daarmee eindelijk een eind aan een gruwelijke kwestie die het land al die tijd heeft beziggehouden. En ook voor verdeeldheid zorgde. Maar voor veel Surinamers zal een droom in vervulling gaan als hij eindelijk in een cel wordt opgesloten.
UNITEDNEWS
| united news | Door: Redactie
