WAT ZIT ER ECHT ACHTER HET DREIGEMENT VAN BIDEN OM AMERIKAANSE TROEPEN TE LATEN VECHTEN TEGEN RUSSISCHE TROEPEN”.

Foto: De Amerikaanse president Joe Biden . © Mark Makela/Getty Images. | Auteur: Tarik Cyril Amar. | Bron: RT News

De president van de Verenigde Staten heeft voor opschudding gezorgd. In een toespraak voor het Congres bracht Joe Biden de mogelijkheid ter sprake van “Amerikaanse troepen die vechten tegen Russische troepen”.

Biden heeft natuurlijk al vaker problemen gehad om op het script te blijven of om zijn gedachten op een rijtje te houden, wat resulteerde in gênante blunders, zoals zijn vicepresident Kamala Harris een “geweldige president” noemen of Oekraïne en Iran door elkaar halen. In dit geval was zijn toespraak echter redelijk

coherent. Zijn uitspraak was weloverwogen en hij herhaalde hem zelfs om er zeker van te zijn dat zijn publiek de ernst ervan inzag.

Geen wonder dat het de wenkbrauwen deed fronsen. In een oorlog tussen Amerika en Rusland zouden de twee – veruit – grootste van de negen kernmachten ter wereld betrokken zijn. En anderen, zoals Groot-Brittannië of China, zouden er ook bij betrokken kunnen worden, omdat zo’n conflict gemakkelijk zou kunnen uitmonden in een wereldoorlog. Zelfs de conventionele arsenalen van Washington en Moskou zouden verwoesting garanderen, in ieder geval in Europa en waarschijnlijk ook elders.

Toch is het belangrijk om de

context van Biden’s opmerkingen te begrijpen en precies te zijn over wat hij zei – en wat hij niet zei.

Wat de context betreft: de Amerikaanse president is in het defensief, niet zozeer tegen Rusland als wel tegen de Republikeinen. Zij weigeren standvastig om een uitgavenwet aan te nemen die vooral bedoeld is om nog eens 61 miljard dollar aan hulp over te maken aan Oekraïne. Dat zou bovenop het huidige – per oktober – totaal van 116 miljard dollar komen dat al is goedgekeurd door het Amerikaanse Congres als reactie op de oorlog in Oekraïne.

Het verzet tegen het vrijgeven van meer geld heeft meer dan één reden. Republikeinen zijn duidelijk over het feit dat ze het verzoek van de regering als pressiemiddel gebruiken. Ze willen concessies aan hun ideeën over het verharden van de Amerikaanse grenzen tegen immigratie. Omdat het Witte Huis niet wil meewerken, zullen de Republikeinen niet langer meewerken aan geld voor Oekraïne. In die zin is dit gewoon alledaagse politiek: keiharde koehandel gehuld in overdreven retoriek.

Maar dit markeert een belangrijke verschuiving. De proxyoorlog van het Westen in Oekraïne was vroeger een uitzondering op de gebruikelijke politiek, ideologisch verheven tot een niveau van bijna religieuze betekenis. Die dagen zijn echt voorbij. Republikeinen vrezen duidelijk geen electorale repercussies voor het behandelen van deze kwestie als gewoon een nieuw onderhandelingstroefje. En ze hebben gelijk. Opiniepeilingen tonen afnemende steun voor de oorlog onder Amerikaanse kiezers. Zelfs in augustus was een meerderheid al tegen het uitgeven van meer geld aan de oorlog. Onder Republikeinse kiezers is dit standpunt overheersend.

Geen wonder dat de Oekraïense president Vladimir Zelensky zijn reeds geplande verschijning op afstand voor het Congres heeft afgezegd. Hij wordt niet langer als speciaal behandeld en zijn pleidooien zouden geen verschil hebben gemaakt, waardoor hij alleen maar nog meer publiekelijk vernederd zou worden.

Tegelijkertijd had de degradatie van de proxyoorlog van een soort heilige oorlog voor Westerse “waarden” (wat die ook mogen zijn) tot een verhandelbaar item niet kunnen plaatsvinden zonder het falen van Oekraïne en zijn sponsors op het slagveld. De onverzettelijkheid van de Republikeinen en de escalerende retoriek van Biden zijn het resultaat van een reëel, realistisch en inmiddels openlijk toegegeven gevoel dat dit waarschijnlijk een verloren zaak is. Dit brengt ons terug bij de vraag wat de Amerikaanse president precies heeft gezegd.

In wezen heeft hij twee belangrijke punten naar voren gebracht. Het ene was zijn ongegronde, maar populaire gok – met het gebruikelijke aplomb (standvastigheid’) gepresenteerd als zekerheid – dat als Rusland de oorlog in Oekraïne wint, het onvermijdelijk andere landen zal aanvallen.

En omdat Biden er ook van uitgaat dat Moskou zich in de toekomst onder andere op NAVO-lidstaten zal richten – duidelijk in Oost-Europa in het bijzonder – concludeerde hij dat een dergelijke Russische aanval de verdragsverplichting van Amerika om rechtstreeks tegen Rusland te vechten in werking zou zetten.

Natuurlijk weten experts in ieder geval dat zelfs het befaamde artikel 5 van de NAVO niet de trekker is die velen denken dat het is. In werkelijkheid hoeven lidstaten volgens de letter van het NAVO-verdrag niet automatisch ten strijde te trekken als een andere lidstaat wordt aangevallen. Maar het is een politiek feit dat de echte geloofwaardigheid van de NAVO berust op het idee dat haar leden elkaar zonder aarzelen militair zullen verdedigen.

Daarom gaat de waarschuwing van Biden dat als Oekraïne verliest, Amerika en Rusland in oorlog kunnen raken, wel en niet over Oekraïne. Wel, omdat de dreigende nederlaag van Oekraïne de aanleiding is. Dat is het niet, omdat Biden niet heeft gedreigd met een dergelijke strijd in of over Oekraïne. In plaats daarvan heeft hij niet alleen duidelijk gemaakt wie Washington beweert te willen verdedigen door ten strijde te trekken tegen Moskou, maar ook wie het niet op die manier zal verdedigen, namelijk Oekraïne.

Voor Kiev moet dit bitter zijn. Maar het was voorspelbaar. Het Zelensky-regime stond het Westen, geleid door de VS, toe om zijn land als pion te gebruiken – goed genoeg om rijkelijk te bloeden, maar niet goed genoeg voor lidmaatschap van de club. Wat Biden heeft gezegd is slechts een samenvatting van dat trieste, wrede en vernederende feit. In andere tijden zou Zelensky nog maar één eervol ding te doen hebben gehad. In plaats daarvan gaat hij waarschijnlijk voor een gouden ballingschap.

Oppervlakkig gezien lijkt de Amerikaanse president nog steeds te proberen de nederlaag van Oekraïne af te wenden. Maar dat is om twee redenen misleidend. Biden’s praatjes klinken misschien als een poging om de koppige Republikeinen onder druk te zetten zodat ze eindelijk het geld ophoesten om de dag te redden. Maar in werkelijkheid is het waarschijnlijker dat de president of degenen om hem heen weten dat de dag niet meer gered kan worden. In werkelijkheid is deze waarschuwing dus een vroege zet in het zwartepietenspel. Zodra Oekraïne is verslagen, zal de vraag “wie heeft Oekraïne verloren” de Amerikaanse politiek vergiftigen, misschien, afhankelijk van de precieze timing van die nederlaag, zelfs tijdens presidentsverkiezingen.

Biden bereidt slechts het terrein voor om de Republikeinen de schuld te geven van wat het resultaat zal zijn van het arrogante risicovolle beleid van zijn regering. Zal dat werken? Waarschijnlijk niet buiten kringen van ware democraten. En dan, als laatste en misschien wel echt als minste, is er een boodschap aan de NAVO “partners” van Washington in Europa.

“Ja,” luidt het, “we staan op het punt onze kenmerkende proxy-oorlog tegen Rusland te verliezen; ja, alles ging fout, van economische sancties (die Rusland sterker maakten in plaats van zwakker) tot militaire steun (die Moskou liet zien dat Westerse tanks ook “branden”, in de laconieke termen van de Russische president Vladimir Poetin); en ja, we hebben onszelf te veel opgerekt en laten zien hoe zwak we eigenlijk op alle mogelijke manieren zijn.

Maar maak je geen zorgen. Als het erop aankomt, zijn jullie – in tegenstelling tot Oekraïne – nog steeds veilig omdat jullie – in tegenstelling tot Oekraïne – binnen de club zitten. Voor jullie zouden we echt, echt vechten. Eerlijk waar.” Wat een boodschap, eenmaal uitgepakt. Zelfs in zijn eigen bewoordingen riekt het naar wanhoop en bluf. En als het geen bluf is, wat een belofte: Maak je geen zorgen. Als jullie worden aangevallen, komt er een Derde Wereldoorlog.

De realiteit is dat de westerse gok in Oekraïne onomkeerbare schade heeft aangericht – aan het Westen (afgezien van Oekraïne, natuurlijk). De NAVO heeft een verpletterende en waarschijnlijk blijvende slag toegebracht aan haar eigen geloofwaardigheid. De echte hoop van het Westen – en echt van Europa en de wereld – ligt niet in Amerikaanse woorden over vastberadenheid.

Vraag het maar in Kiev: zij kregen dezelfde “met-je-eindje” onzin te horen. En er kan niet worden vertrouwd op Artikel Vijf om het verschil te maken, omdat de VS alleen hun eigen – meestal misplaatste – eigenbelang zullen raadplegen en hun NAVO “bondgenoten” (vazallen, eigenlijk) naïef zouden zijn om erop te vertrouwen.

Berlijn misschien wel; Parijs, bijvoorbeeld, niet zo veel. Nee, de echte hoop voor de wereld ligt in hoe dwaas de veronderstelling van Biden is. Moskou zou dwaas zijn om de ene Europese NAVO-lidstaat na de andere aan te vallen. En in tegenstelling tot het Westen heeft Rusland de laatste tijd weinig tekenen gegeven van dwaasheid. Het is, met andere woorden, de rationaliteit van Rusland waar een bij volmacht verslagen NAVO-Europa op zal moeten vertrouwen. Hoe ironisch.

GEO-POLITIEK