SURINAME DOET NIET MEE AAN REGIONALE VEERVERBINDING

Auteur: Armand Snijders.

Buurlanden Guyana en de eilandstaten Trinidad en Tobago en Barbados slaan de handen ineen om een regionale veerverbinding op te zetten.

Dit maakte de Guyanese president Irfaan Ali vorige week bekend. De veerdienst moet niet alleen passagiers tussen de landen vervoeren, maar zal vooral vracht eenvoudiger en vooral voordeliger kunnen transporteren. Suriname participeert niet aan dit initiatief.

Hoewel de drie regeringen nog steeds in gesprek zijn over het project, is er inmiddels speciaal voor dit doel een bedrijf opgezet. Ali stelt dat het oplossen van stagnaties in het vervoer in de regio al jarenlang een belangrijk aandachtspunt binnen de Caricom

is. Met name met het oog op het waarborgen van de voedselzekerheid in de regio, staat dit probleem centraal.

De Caribbean Development Bank (CDB) zou bereid zijn een nieuwe scheepvaartdienst te financieren, bij voorkeur in samenspraak met lokale ondernemers. De African Export Import (Afrexim) Bank zou eveneens interesse hebben getoond om te investeren. Ook Grenada zal bij het project worden betrokken, want volgens het Guyanese staatshoofd Ali is uitbreiding van het project van belang om succes te hebben.

Suriname noemde hij echter niet als mogelijke counterpart en van het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme begrijpt de redactie dat hierover niet gesproken

wordt met de andere deelnemende landen.

En dat is vreemd, want in Suriname bestaat al decennia de wens voor veerverbindingen met de Caribische regio. Daardoor zou de export van Surinaamse producten een boost moeten krijgen en dat zou kunnen bijdragen aan het verwezenlijken van de voedselschuurdroom. Maar tot nu toe is het vooral bij mooie woorden en vage plannen gebleven.

Vorig jaar werd de hoop op een ferry weer aangewakkerd toen de Economische Commissie voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied (ECLAC) van de Verenigde Naties (VN) een projectvoorstel lanceerde voor een mogelijke veerverbinding waar ook Suriname zou zijn betrokken. Ook de ECLAC realiseert zich dat een ferry de economische en sociale ontwikkeling van een deel van de Caribische regio zal helpen bevorderen en dat het regionale netwerk naar verwachting voor reizigers goedkoper zal zijn dan de relatief dure vliegtickets die momenteel worden aangeboden. En in ieder geval zou het de handel tussen de verschillende (ei)landen moeten bevorderen.

Momenteel zijn er wel allerlei (vooral particuliere) initiatieven die lokaal uitkomst bieden, maar een min of meer integraal netwerk ontbreekt. Door de uitgestrektheid van het gebied en de daarmee samenhangende complexiteit heeft niemand het ooit aangedurfd met een voorstel te komen. Daar kwam dus verandering in met dit uitgewerkte plan.

In het ECLAC-voorstel, getiteld ‘The Proposal For The Implementation Of A Ferry Service Through Public Private Partnerships (PPP)’, zijn vier mogelijke routes opgenomen:

De veerboot van route 2 zou Suriname, Guyana en Trinidad en Tobago moeten aandoen en wordt commercieel gezien als het meest haalbaar geacht.

Maar met de plannen van de Guyanese buren, Barbados en Trinidad en Tobago, zal dit initiatief waarschijnlijk sneuvelen voordat het goed en wel van de grond zal komen. Route 3 is voorbestemd voor een ferry naar Puerto Rico, Antigua en Barbuda, Guadeloupe en Sint Lucia. De vierde route zal reizigers van en naar Sint Lucia, Sint Vincent, Grenada en Trinidad en Tobago brengen.

Trinidad en Tobago wordt genoemd als het belangrijkste knooppunt en Sint Lucia als back-up voor de vier voorgestelde routes. Barbados komt echter in het hele ECLAC-verhaal niet voor en dat is opmerkelijk. Het is één van de gezondste economieën van de regio en een zeer populaire bestemming van toeristen, ook vanuit de regio.

De regering in Bridgetown is zelf van mening dat het ‘gestraft’ wordt vanwege haar kritische houding richting de Amerikaanse regering. Premier Mia Mottley heeft de Verenigde Staten herhaalde malen op de vingers getikt over onder meer het buitenlands beleid en over de halfslachtige aanpak van de klimaatproblemen. Dat is in Washington niet in goede aarde gevallen.

Dus door nu een pact te sluiten met Guyana en Trinidad en Tobago, kan Barbados de Eclac omzeilen en tegelijkertijd een lange neus trekken naar Washington. De Eclac is immers sterk afhankelijk van de Verenigde Staten voor financiering.

Dat Trinidad en Tobago bereid is te participeren, is eveneens een klap in het gezicht voor de Eclac, dat voor dit land juist een sleutelrol weggelegd zag in drie van de vier beoogde routes. Overigens zijn sinds de lancering van die plannen naar verluidt nauwelijks vorderingen geboekt. Vooral de bureaucratie staat een voortvarende voortgang in de weg.

Het is nog onduidelijk wat de plannen voor de jongste veerverbinding voor gevolgen hebben voor de Eclac-initiatieven. Het lijkt in ieder geval enkele routes overbodig te maken. En omdat de havenfaciliteiten in veel Caribische landen onvoldoende zijn afgestemd op een veerdienst, lijken al die beoogde plannen uiteindelijk in de ijskast te belanden.

Want Barbados en Trinidad en Tobago beschikken als twee van de weinige eilanden wel over die faciliteiten. En opkomend olieland Guyana werkt daar momenteel ook hard aan. Of Suriname nog bij deze ferrydienst kan aanhaken, zal afhangen van de doortastendheid van de regering-Santokhi.

UNITEDNEWS