Politiebond roert zich
HET JAAR IS nauwelijks begonnen of de burgerij wordt al geconfronteerd met een mogelijke vakbondsactie. En niet zomaar één. De politie dreigt actie te voeren en sluit staking niet uit.
De voorzitter van de Surinaamse Politiebond, Mielando Atompai, wijst met de beschuldigende vinger naar zijn hoogste baas, de minister van Justitie en Politie, Kenneth Amoksi. De bewindsman heeft volgens de voorzitter nagelaten de documenten te ondertekenen voor bevordering van ongeveer tweehonderd politieofficieren in een naast hogere rang. Het SPB-bestuur heeft een ultimatum gesteld dat op 9 januari afloopt en heeft intussen de president van de situatie op de hoogte gesteld.
“Het is vaak
gebeurd dat (wettelijke of afgesproken) voorzieningen niet op tijd worden betaald of toegekend en dat pas na actie – meestal staking – de regering in beweging komt
De gedupeerde manschappen hebben ernaar uitgekeken om, zoals gebruikelijk, rond eind van het jaar officieel te worden medegedeeld dat ze zijn bevorderd. Dat de positieverbetering niet heeft plaatsgevonden, zorgt bij hen voor teleurstelling en ergernis zegt hun voorzitter. Het bevreemdt steeds weer dat opeenvolgende regeringen overheidspersoneel niet (tijdig) geeft waarop het rechtens aanspraak maakt.
Let wel: het gaat niet om een plotselinge looneis uit het niets. Over de bevorderingen waar het nu om gaat bestaat geen twijfel. Waarom de minister de documenten niet heeft ondertekend is Atompai een raadsel. Immers, alle papierwerk is al gedaan. De bewindsman heeft minstens drie maanden de tijd gehad om niet meer dan een handtekening te plaatsen. De Surinaamse Politiebond is sinds september bezig met deze kwestie en heeft de minister zelfs enkele keren erover gesproken.
Natuurlijk kan vertraging ontstaan in werkzaamheden. Maar dan moet Amoksi het fatsoen opbrengen om betrokkenen of hun vertegenwoordiging tijdig in kennis stellen en duidelijk voor de SPB een acceptabele termijn af te spreken. Het is vaak gebeurd dat (wettelijke of afgesproken) voorzieningen niet op tijd worden betaald of toegekend en dat pas na actie – meestal staking – de regering in beweging komt. Het lijkt cultuur dat in Suriname overheidspersoneel actie moet voeren om zaken gedaan te krijgen.
De regering-Santokhi heeft tot nu toe – na actie van vakbonden of soms ‘wilde acties’ – tijdelijke rust kunnen kopen. Maar ze moet niet vergeten dat regeringen door vakbonden ten val zijn gebracht, zoals onder premier Jopie Pengel. Toenmalig president Wijdenbosch kan er ook van meepraten, omdat hij werd gedwongen tot vervroegde verkiezingen. Nog erger is misschien de economische schade die wordt aangericht bij vakbondsacties.
Misschien mag de zittende regering zich gelukkig prijzen dat vakbonden al geruime tijd geen eenheid vormen anders waren de acties van militante vakorganisaties breed genoeg om de regering het leven zuur te maken, zoals in het verleden vaak is gebleken en hierboven geschetst. Het is nergens voor nodig dat de geschiedenis zich herhaalt, maar dan moeten ministers wel hun verantwoordelijkheid nemen.
