NDP WORDT ACHTERVOLGD DOOR DE SCHADUW VAN BOUTERSE

Fotocompilatie: Oud-voorzitter en erevoorzitter van de NDP, Desi Bouterse, en respectievelijk voorzitter en ondervoorzitter, Jennifer Geerling-Simons en Ramon Abrahams | Auteur: Armand Snijders.

De NDP lijkt de eigen glazen in te gooien door schermutselingen over interne posities. Bovendien weigert men het boetekleed aan te willen trekken voor de eigen fouten in het verleden.

En tot ergernis van heel veel kiezers kan men kennelijk niet afrekenen met de veroordeelde en gevluchte oud-voorzitter Desi Bouterse, wiens schaduw er voor zal zorgen dat voor ‘paars’ het machtscentrum in 2025 onbereikbaar zal zijn.

Zaterdag 13 juli was een historisch moment voor de NDP: na 37 jaar kreeg

de partij een andere voorzitter in de persoon van Jennifer Geerlings-Simons, nadat de partij al die tijd door de onbetwiste sterke Desi Bouterse was geleid. Het was ondenkbaar dat iemand anders zijn plaats in zou nemen, tegenkandidaten stonden nooit op. Want daarmee zou het eigen politieke doodvonnis worden getekend, zoals bij veel zogenaamd democratische partijen het geval is. Bij dergelijke partijen blijft een voorzitter tot zijn dood zitten, of tot het moment dat het echt niet meer gaat.

De vervanging van Bouterse – die het liefst tot zijn dood had willen aanblijven – had niets met zijn gesteldheid te maken, maar

met zijn onherroepelijke veroordeling tot twintig jaar cel en zijn daaropvolgende laffe vlucht.

De NDP moest daardoor wel een nieuwe voorzitter kiezen, anders zou de deelname aan de verkiezingen in gevaar kunnen komen. Twee oudgedienden, de ex-militair Ramon Abrahams en voormalig parlementsvoorzitter Geerlings-Simons, gingen de strijd aan. Laatstgenoemde kreeg uiteindelijk de meeste steun.

Daarmee leek het pleit beslecht. Maar Abrahams heeft er moeite mee dat hij heeft verloren en vooral dat hij niet meer de eerste ondervoorzitter van de partij zou zijn, een functie die hij 24 jaar heeft bekleed. Over wie dat nu wel is, bestaat tot op de dag van vandaag veel verwarring. De NDP telt overigens zeven ondervoorzitters, te weten Sergio Akiemboto, Faizal Abdoelgafoer, Ashwin Adhin en Soewarto Moestadja, Ramon Abrahams, Ricardo Panka en Ingrid Bouterse-Waldring.

Adhin ziet zichzelf als een groot leider en heeft al aangegeven dat hij zichzelf de beste presidentskandidaat vindt. Hij beseft kennelijk niet dat hij niet echt geliefd is bij een groot deel van het volk en zich als vicepresident onder Bouterse (2015-2020) vooral belachelijk heeft gemaakt met het gesjoemel met de valutareserves van de Centrale Bank van Suriname waarmee volgens hem aardappelen en uien gekocht waren. Geerlings-Simons wil ook maar wat graag president worden, dus daar zal nog een behoorlijk robbertje over gevochten worden.

Dat is alleen van belang áls de NDP de grootste wordt. Dankzij het gewijzigde kiesstelsel en de groeiende weerstand tegen de VHP zou de partij bij de komende verkiezingen de grootste kunnen worden. Dit ondanks de aversie die menigeen nog tegen de NDP, die nog altijd als het verlengstuk van het militaire regime wordt gezien.

Een ander manco van de partij is dat nooit is toegegeven dat door het beleid van de regering-Bouterse Suriname in een afgrond is gestort. Dat is onder meer door tal van deskundigen en gerenommeerde internationale instanties bevestigd maar wordt tegen beter weten in door de menen in Ocer tegengesproken. Daar hoopt men dat de kiezers, die doorgaans een kortetermijngeheugen hebben, dat in 2025 al vergeten zijn.

Maar zolang Geerlings-Simons er niet in slaagt om alle neuzen in dezelfde richting te zetten en iedereen tevreden te stellen met de positie die ze krijgen, zal de partij voort blijven worstelen. Terwijl men zich beter op de campagne voor de verkiezingen van volgend jaar kan richten, waarvoor men de overwinning door de grootste concurrent VHP in principe op een presenteerblaadje krijgt aangereikt.

Tenminste, als men doet wat de kiezers van hen verlangen. De partij kan kritiek op de regering-Santokhi leveren, maar dat heeft alleen zin als zij alternatieven aandragen. Dat geldt ook voor andere partijen: ze schelden allemaal op wat de regering fout doet, maar ze hebben zelf geen enkele visie en plan voor de ontwikkeling van het land.

De VHP ook niet, maar zij zitten veilig in het machtscentrum. Dus daar moet de NDP tegen opboksen. Bovendien is één van de belangrijkste verkiezingspunten van de partij dat Bouterse gratie moet krijgen als de NDP weer aan de macht komt. Dat is een onverkwikkelijke gedacht voor de meeste Surinamers, daar winnen ze geen stemmen mee, integendeel zelfs.

Ook pijnlijk voor veel kiezers is voor dat de partij Bouterse tot erevoorzitter heeft benoemd, daarmee aangevende dat ze lak heeft aan recht en wet. Terecht reageerde de Stichting 8 december 1982 bij monde van voorzitter Sunil Oemrawsingh: ‘Dit komt als een klap in het gezicht van iedereen die de rechtsstaat hoog in het vaandel heeft. Deze beslissing ondermijnt niet alleen de autoriteit van de rechters die het vonnis hebben uitgesproken, maar ook het werk van de advocatuur die jarenlang heeft gestreden om gerechtigheid te verkrijgen.’

‘De boodschap die hiermee wordt uitgedragen, is dat macht en invloed zwaarder wegen dan gerechtigheid en de wet. Het is een signaal dat degenen die zich schuldig maken aan de meest ernstige misdaden nog steeds geëerd kunnen worden, zolang zij de juiste connecties hebben.(…) De benoeming van Desi Bouterse tot erevoorzitter is een directe aanval op de principes van gerechtigheid en gelijkheid voor de wet’, aldus Oemrawsingh in de verklaring.

Dat was tegen het verkeerde been van de NDP, waar de hardliners blijven beweren dat hun ex-baas slachtoffer is geworden van een – vooral door Nederland gestuurd – politiek proces. In een absurde reactie op Starnieuws jokte de partij Bouterse ‘nimmer heeft ingegrepen terwijl hij daartoe alleszins de mogelijkheid had als president van het land. Hij heeft als voorzitter van de grootste politieke partij van het land ook de partij niet ingezet om te ageren tegen zijn veroordeling.’

Dus dat Bouterse via het parlement de zelfamnestiewet in april 2012 doordrukte, was volgens de partij geen inmenging. En dat tijdens propagandabijeenkomsten tegenstanders van die wet werden bestempeld als staatsvijanden, was ook de normaalste zaak van de wereld. Uiteindelijk hebben de onafhankelijke rechter van de Krijgsraad de omstreden amnestiewet van tafel geveegd.

Maar Bouterse heeft dus wel degelijk als president geprobeerd in te grijpen. Laat niemand zich door de propagandamachine van de partij wat anders wijsmaken. En daar bij het bepalen van een keuze op 25 mei 2025 rekening mee houden.

OPINIE

GERELATEERD AAN: ABRAHAMS TELEURGESTELD NA VERLIES BIJ BESTUURSVERKIEZINGEN NDP