IMF IS ZEGEN VOOR DE REGERING MAAR NIET VOOR DE SURINAMERS

Fotocompilatie: President Chandrikapersad Santokhi | Auteur: Armand Snijders.

De regering haalt opgelucht adem nu het Internationaal Monetair Fonds (IMF) de zevende evaluatie van de uitvoering van het economisch herstelprogramma door de regering goedgekeurd en Suriname weer een tranche van 62,5 miljoen US dollar van de lening van iets meer dan een half miljard dollar geeft.

Maar Surinamers hebben er vooralsnog weinig baat bij. Integendeel zelfs: de bevolking verstikt dankzij het IMF door de onverbiddelijke wurggreep waar het in wordt gehouden. Vrijwel iedere dag komen er mensen naar de klachtenafdeling van de NV Surinaamsche Waterleiding Maatschappij in de Watermolenstraat. De meeste klagers zijn

doorgestuurd vanuit de bijkantoren, waar ze zijn geconfronteerd met in hun ogen onredelijke verhoogde facturen. En bovenal over de totaal onsamenhangende samenstelling daarvan.

Ernie Windzak is een van hen. “Vier jaar geleden betaalde ik maar SRD 20 per maand, daarna gingen de bedragen langzaam maar zeker omhoog. Daar had ik ook alle begrip voor, want iedereen begreep dat de overheid niet langer voor ons water kon opdraaien.” In juli van dit jaar betaalde hij SRD 505,15 voor 21 kubieke meter water, daar kon hij naar eigen zeggen nog mee leven. Maar een paar maanden later schoot de factuur opeens omhoog naar

SRD 1.187,50 voor 23 kubieke meter.

“Op basis van het tarievenstelsel van de SWM had ik maar iets meer dan SRD 700,00 moeten betalen dus ben ik naar de klachtenafdeling gestapt. Daar vertelden ze mij doodleuk dat ik móest betalen, zonder uitleg te geven hoe ze op dat bedrag waren gekomen. Ze dulden geen tegenspraak, ondanks dat ik aantoonde dat het bedrag onjuist was. Vorige maand betaalde ik trouwens SRD 775,29 voor het verbruik van 27 kuub. Dat is opeens weer veel minder voor meer water dan de maand daarvoor. Dan hoe dan? Ze bedonderen je met open ogen, terwijl de regering die prijsopdrijving zegt te bestrijden, het allemaal maar laat.”

De verhoging van de SWM-rekening is slechts een van de vele gevolgen van de eisen die het IMF aan de regering-Santokhi heeft opgelegd om in aanmerking te komen voor de noodzakelijke honderden miljoenen US dollars een steun. Veel maatregelen zijn ook nodig om enorme schulden af te lossen en de financiële huishouding weer enigszins op orde te krijgen. Daardoor zijn onder meer ook de prijzen voor brandstof, elektriciteit en veel overheidsdiensten drastisch verhoogd.

Volgens Santokhi is het IMF-programma een succes omdat men goed op weg is het belangrijkste doel te halen, namelijk de stabilisering van de economie. Met de overige leden van het kabinet is hij niet voor de camera’s van met name de Communicatiedienst Suriname (CDS) weg te slaan om te vertellen dat dit allemaal de verdienste van zijn beleid is, dat onder toeziend oog van het IMF wordt uitgevoerd. Hij vertelt er niet bij dat de IMF de regering ook in een wurggreep heeft om zaken uit te voeren die de bevolking steeds meer pijn doen.

Aan de andere kant lijkt het IMF met twee maten te meten. Want terwijl de samenleving wordt uitgeknepen, wordt wel door de vingers gezien dat – in strijd met de strenge voorwaarden – nog altijd geld onverantwoord over de balk wordt gesmeten en in bodemloze putten wordt gegooid.

Maandelijks worden miljoenen US dollars subsidie verstrekt aan onder meer de failliete Surinaamse Luchtvaartmaatschappij (SLM) en worden kapitalen uitgegeven aan reisjes van regeringsleden, terwijl Santokhi al meermalen heeft gegarandeerd dat dienstreizen aan banden zouden worden gelegd. En er wordt te weinig gedaan om de inkomsten te verhogen, zoals door het IMF wordt verlangd.

Toch zijn dat kennelijk geen obstakels voor de geldschieter om op de rem te trappen. Daardoor wordt steeds meer getwijfeld aan de werkelijke bedoelingen van het IMF en welke belangen zij echt dienen. Want ondertussen wordt een groot deel van de bevolking wel helemaal uitgekleed en het einde lijkt voorlopig niet in zicht. Alle mooie praatjes van de president en zijn regering ten spijt is het licht dat volgens hem al drie jaar aan het einde van de tunnel gloort, nog altijd niet in zicht.

Hij heeft uit het oog verloren hoe zwaar de meeste burgers het iedere dag hebben. Dat komt ook omdat het sociaal programma nog steeds een vreselijk rommeltje is en veel mensen daardoor niet de maandelijkse koopkrachtversterking krijgen waar ze recht op hebben. En velen die daar geen aanspraak op zouden mogen maken, juist wel iedere maand geld op hun rekening krijgen gestort. Alle presidentiële commissies die zijn ingesteld ten spijt, blijven deze misstanden voortgang vinden.

Begrotingsdiscipline en de bescherming van armen en kwetsbaren zijn volgens het IMF van cruciaal belang en moeten – samen met het hervormen van instellingen om deze te versterken – uiteindelijk leiden tot het verbeteren van het bestuur. De vraag is of er momenteel wel stappen toe zijn gedaan en of juist dáár wel voldoende druk achter wordt gezet. Want als dat niet zo is, is het IMF voor de regering alleen maar een financieringsmachine waar ze ieder kwartaal miljoenen van krijgt. Suriname wordt geen haar beter van het IMF en de samenleving zal nooit de vruchten plukken van het uitknijpbeleid waar ze nu mee wordt geconfronteerd.

Roy Bhikharie, voorzitter van de Progressief-Verheffende Partij (PVP), vindt het zeer ongepast dat de regering en haar IMF onderhandelaars opscheppen over het behaalde resultaat. “Waarin ze juist gefaald hebben, is om de kwetsbaren te compenseren, de corruptie te bestrijden en goed bestuur te implementeren. Dat begrijp ik uit de lezing van het IMF. Je kunt geen corruptie bestrijden met een friends&family-beleid.”

“Je kunt daarmee ook geen gedegen controle uitvoeren en de objectiviteit garanderen. Je kunt eveneens geen transparantie betrachten en goed bestuur uitoefenen met een friends&family-beleid. Vandaar dat het IMF duidelijk eist alsnog structurele hervormingen uit te voeren, corruptie te bestrijden en goed bestuur te implementeren, waardoor ook de kwetsbaren worden beschermd.”

Ernie Windzak laat de SWM-verhogingen maar gelaten over zich heen komen en, zoals hij dat zegt, “van mij afglijden”. “Wat moet ik anders. Ook al heb ik het idee dat we bestolen worden, door de koppige houding van de regering kun je daar niets tegen doen. Behalve door volgend jaar bij de verkiezingen je onvrede over het beleid uit te spreken.”

ANALYSE