DE WEDEROPSTANDING VAN DE NPS

Fotocompilatie: De Voorzitter van de Nationale Partij Suriname (NPS), Gregory Rusland. | Auteur:Armand Snijders.

Twee jaar geleden leek de Nationale Partij Suriname (NPS) haar ondergang nog tegemoet te gaan en was volgens menigeen al dood en begraven.

Maar net op tijd lijkt de groene partij de weg omhoog weer te hebben gevonden. Dat is vooral te danken aan het warrige beleid van president Chandrikapersad Santokhi en de VHP.

De laatste gloriejaren van de NPS liggen al weer heel ver achter ons, toen vanuit de groene gelederen zelfs tot driemaal toe de president werd geleverd in de persoon van voorzitter Ronald Venetiaan. Onder zijn

leiding werden meermalen de financiële scherven die Desi Bouterse en consorten hadden achtergelaten redelijkerwijs bij elkaar geveegd.

Hij hield echter de hand teveel op de knip wat hem in de derde termijn opbrak. Hij weigerde hardnekkig de bevolking mee te laten profiteren van de bereikte stabiliteit. Die ‘zuinigheid’ – in combinatie met de schandalen binnen de coalitie, waar hij niet tegen optrad – kostte hem en het Nieuw Front dat uiteindelijk in 2010 de kop. De Nationale Democratische Partij (NDP) van Bouterse ging met de overwinning aan de haal, terwijl de NPS met slechts vier zetels in de oppositiebanken belandde.

Nadat de

gedesillusioneerde Venetiaan in juni 2012 uiteindelijk de voorzittershamer had overgedragen aan Gregory Rusland, ging het verder bergafwaarts met de partij. Drie jaar later werden slechts twee parlementszetels behaald en moest de partij genoegen nemen met een bijrol in V7, de voortzetting van het Nieuw Front, dat het met achttien zetels aflegde tegen de 26 van de oppermachtige NDP.

In 2020 bleek echter dat die partij het volledig had verprutst en dat de oppositie eindelijk weer de kans zou krijgen aan de macht te komen. Met een uitgekiende campagne werd de VHP met twintig zetels de grootste partij, de NPS wist slechts één zeteltje meer te halen dan vijf jaar eerder en bleef steken op drie in totaal. De kiezers die altijd op de partij hadden gestemd, vonden vooral Rusland maar niets: hij was inspiratieloos en wist zijn boodschap niet over te brengen in debatten in De Nationale Assemblee.

Toch mocht de partij – bij de gratie van Santokhi, de VHP-voorzitter die president werd – in de nieuwe regering stappen. Maar van het begin af aan was het duidelijk dat de partij daar niets bij kon winnen omdat zij vrijwel niets te zeggen had over het te voeren beleid. Rusland kreeg bovendien zijn zin niet bij de verdeling van de ministersposten (hij wilde graag een nog op te richten departement voor Olie en Gas) en liet zich afschepen met Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (OWC) en Ruimtelijke Ordening en Milieu. En – uiteraard – een lucratieve job voor zichzelf als regeringsadviseur.

De rest is geschiedenis: na ruim twee jaar van veel verzet binnen zijn partij en teleurstellende ministerschappen (vooral op OWC) en tal val loze beloften van de kant van Santokhi, stapte de NPS uiteindelijk uit de coalitie. Dat leek te laat te zijn om het herstel van de partij nog te kunnen verwezenlijken, maar dat gebeurde wonderwel toch. Ondanks dat Rusland tot ongenoegen van veel leden bleef zitten waar hij nu al 12,5 jaar zit en de partij weinig succes heeft gebracht, groeit de aanhang wel weer. Dat is echter niet zijn verdienste, maar is te danken aan het feit dat veel kiezers momenteel vooral geen alternatieven zien en diep teleurgesteld zijn in Santokhi en de VHP.

De NPS zou volgens de – overigens niet-representatieve en daardoor onbetrouwbare peilingen – kunnen rekenen op minimaal acht tot – volgens de meest optimistisch voorspellingen – zelfs twaalf zetels. In die peilingen is nog veel onzekerheid over wat de NDP gaat doen.

Die partij lag lange tijd op het niveau van 2020 en zou de zestien zetels behouden die ze nu ook heeft en misschien zelfs een paar zetels winst kunnen boeken. Maar de dood van leider Bouterse kan daar best nog invloed op hebben. De VHP raakt haar machtpositie in ieder geval kwijt en zal zoals de zaken er nu voorstaan, blij mogen zijn als het aantal stemmen die de NPS zal behalen, wordt geëvenaard.

Het zou dus zelfs kunnen dat de VHP op 25 mei naar de oppositiebanken wordt verwezen. Dat heeft de partij dan volledig aan zichzelf te wijten door het gevoerde beleid in de afgelopen jaren en het feit dat de vele kritiek vanuit de samenleving grotendeels werd genegeerd. En dat Santokhi meer dan zijn voorgangers family en friends-beleid gehanteerd heeft, waardoor hij ook tal van VHP-bewindslieden liet zitten die vanwege hun openlijke missers allang ontslagen en vervangen hadden moeten worden.

Doordat de VHP zich de afgelopen vijf jaar niet als de meest trouwe coalitiepartner heeft getoond, lijkt de kans klein dat de NPS na de aanstaande wederopstanding opnieuw met die partij in zee zal gaan. Met de sleutelpositie die de groene partij na de verkiezingen mogelijk heeft, zal ze haar huid zo duur mogelijk verkopen. Rusland kan het zich zeker niet veroorloven om dezelfde fout als in 2020 te maken. Maar hij heeft intelligente adviseurs om zich heen, waar hij zal naar moeten luisteren. Te denken valt aan Patricia Etnel en Diana Pokie, die vooral jongeren en binnenlandbewoners aantrekken.

Als hij oprecht een luisterend oor heeft, zal de NPS zelfs weer stilletjes mogen gaan dromen over het presidentschap. Of Rusland daarvoor de meest geschikte kandidaat is, zal nog moeten blijken. Hij blijft een grijze muis. Maar ja, wat dat betreft doet hij niet veel onder dan zijn illustere voorganger Ronald Venetiaan, waar nu nog vriend en vijand met respect over praat. En Suriname is na twee presidenten die nadrukkelijk naar buiten traden – en waarvan vooral de laatste zeer van zichzelf houdt – misschien wel weer eens toe aan een ‘gewoon’ staatshoofd.

UNITEDNEWS