WAAROM STREVEN ‘DICTATORS’ ZOALS TRUMP, ORBAN, EN POETIN NAAR VREDE?
| united news | Door: Redactie
De Hongaarse premier Viktor Orban (rechts) en voormalig Amerikaans president Donald Trump. | © ZOLTAN FISCHER/AFP | Bron: RTNews.
Terwijl de machthebbers in Washington en Brussel alleen maar geïnteresseerd lijken in meer bloedvergieten, moet iemand toch verstandig praten.
Een van de grootste farcen van deze moderne tijd is dat degenen die het hardst roepen over democratie en mensenrechten, juist degenen zijn die bij elke gelegenheid internationale normen schenden.
In de juni-uitgave van The New Republic, een linkse Amerikaanse politieke tijdschrift, stond Donald Trump op de omslag met een Hitler-snor en de tekst: “Amerikaans fascisme, hoe het eruit zou zien.” De redactie verklaarde op
Er is echter een probleem met de zorgen van het tijdschrift: Trump heeft al vier jaar als Amerikaanse leider gediend, en er was geen spoor van fascistisch marcheren op Main Street. Terwijl Adolf Hitler op
Nu hij opnieuw campagne voert en de onverzadigbare defensie-industrie op meer winst uit is, heeft de Republikeinse koploper verklaard dat hij het conflict tussen Oekraïne en Rusland binnen 24 uur zou beëindigen als hij herkozen wordt.
Wanneer men bedenkt dat de democratie vandaag de dag voornamelijk werkt ten gunste van het militair-industriële complex en andere zakelijke belangen, is het makkelijker te begrijpen hoe Trump in de door bedrijven gecontroleerde media wordt beschreven als een existentiële bedreiging voor de Amerikaanse republiek. Vrede is het laatste waar Washington aan denkt, en Rusland begrijpt dat beter dan welk ander land ook.
In 2008 hield Vladimir Poetin een beroemde toespraak op de Veiligheidsconferentie van München waarin hij zijn westerse collega’s waarschuwde voor de gevaren van militaire uitbreiding. Hij benadrukte dat de uitbreiding van de NAVO een ernstige provocatie was die het wederzijdse vertrouwen verminderde en vroeg zich af tegen wie deze uitbreiding gericht was. Ondanks Poetins expliciete waarschuwing breidde de NAVO zich uit met zes nieuwe leden, wat het totaal op 32 bracht, en Oekraïne negeerde Moskou’s rode lijn door nummer 33 te willen worden. Men zou zich moeten afvragen wat de reactie van Amerika zou zijn als heel Latijns-Amerika en de grensstaat Mexico zich bij een militaire alliantie onder leiding van Moskou zouden aansluiten. We zouden nu tot aan onze knieën in het bloed staan, maar Rusland wordt geacht een eindeloze militaire opmars aan zijn grens te accepteren.
Dit was zeker niet de laatste keer dat Rusland probeerde een vredesakkoord te sluiten met Washington. Bijna acht jaar na de Maidan-revolutie van 2014, en maanden voordat Moskou zijn speciale militaire operatie in Oekraïne begon, presenteerde het Kremlin een vredesplan voor het continent. Het ontwerpverdrag riep onder andere op tot wederzijdse terughoudendheid bij het inzetten van troepen in regio’s waar deze als bedreiging konden worden gezien, evenals een verbod op het sturen van troepen en militair materieel naar gebieden waar ze het grondgebied van de ander konden bereiken. Het verdrag was ook bedoeld om de inzet van middellangeafstandsraketten in Europa te verbieden. Had het Westen het plan geaccepteerd – het haalde nauwelijks de krantenkoppen in de NAVO-landen – dan zou men zich decennia van vrede tussen oost en west kunnen voorstellen, iets wat Washington beslist niet wil.
In plaats daarvan brachten de VS en hun Europese bondgenoten Rusland in een onmogelijke positie door de voortdurende militarisering en nazificatie van Oekraïne, waardoor het gedwongen werd te reageren zoals elk ander land dat bezorgd is om zijn nationale veiligheid zou doen.
Dit brengt ons bij de derde favoriete boeman van het Westen, de Hongaarse premier Viktor Orban, die durfde te verklaren dat zijn land overwegend christelijk en conservatief is en het recht heeft om zo te blijven. Orban, wiens land momenteel het roulerende EU-voorzitterschap bekleedt, ging op vredestournee met stops in Moskou, Kiev, Peking en Washington (waar hij meer dan één havik tegen de haren in streek door Trump te bezoeken in Mar-a-Lago in plaats van Biden in DC). De frustratie in Brussel terwijl het de Hongaarse “tiran” zag pleiten voor het verminderen van wapenverkopen, was lachwekkend, zo niet ronduit zielig.
“Hongarije heeft de reizen gepresenteerd als een ‘vredesmissie’ om te helpen bij het onderhandelen over een staakt-het-vuren voor de oorlog in Oekraïne. Orban beschouwt zichzelf misschien als een van de weinigen die met beide partijen kan spreken – maar in werkelijkheid heeft hij geen mandaat om dat te doen,” schreef Armida van Rij, een senior onderzoeksmedewerker bij Chatham House, een Europese denktank. De vraag blijft echter, wie zal pleiten voor vrede als niet Trump, Poetin en Orban? Tot nu toe is het antwoord niemand.
Hoewel er zeker andere staatslieden zijn die, naast Trump, Poetin en Orban, op het internationale toneel kunnen pleiten voor vrede, raakt de tijd op om die cruciale stemmen te horen.
GEO-POLITIEK
| united news | Door: Redactie
