Pleidooi voor herstelrecht van mondiale Indiase Girmitya-nabestaanden ter zake koloniale misdaden
Alle rechten voorbehouden. Shardhanand Harinandan Singh, Rotterdam. 7 mei 2022, singhs@hetnet.nl
Inleiding
Volgens Europees Verdrag betreffende de niet-toepasselijkheid van verjaring terzake van misdrijven tegen de menselijkheid en oorlogsmisdrijven, Straatsburg 25-01-1974 de Internationale conventies, verjaart misdaad tegen de menselijkheid nooit. Misdaden gepleegd tegen de Indiase contractarbeiders gedurende de koloniale periode van 1833 tot 1920 kunnen niet zijn verjaard.
In een reeks van “ kritische beschouwing van de geschiedschrijving” wordt deze eerste column gewijd aan de vraag: hoe herstelrecht wordt bereikt tegen de misdaden die systematisch werden gepleegd door plantage-eigenaren jegens de Brits-Indische contractarbeiders in de verschillende kolonies van het Britse Koninkrijk, Frankijk en
Het geketende arbeidssysteem (indentured system) creëerde erbarmelijke omstandigheden, waarbij mensen als handelswaar werden behandeld. De behandeling was niet ver van wat de Afro slaven als gevolg van mensenhandel ondergingen. Wat betreft de slavernij werd twee jaar geleden door de Universiteit van Glasgow in Schotland een programma opgezet gericht op herstelrecht voor de slachtoffers van de mensenhandel uit Afrika (Carrel 23 augustus 2019).
Nu de opmars van de
Doel van het betoog
In deze column wordt voor een Indiase missie bepleit die wordt belast met het formuleren van herstelrecht jegens contractarbeiders, die het slachtoffer werden van de erbarmelijke omstandigheden en misdaad tegen de menselijkheid vanwege het koloniaal bewind.
Na de afschaffing van de tot slaaf gemaakte Afrikanen in de West-Europese koloniën werden meer dan 1,5 miljoen Indiërs voornamelijk uit Noord-India over de Kalapani verscheept ter vervanging van de slavenarbeid. Ondanks afspraken tussen de toenmalige Britse heersers van India en de verantwoordelijken van de verschillende koloniën, werden de regels structureel overtreden. Toen het internationale onderzoek naar emigratie uit India in 1913 was afgerond, kwam in 1917 een nationaal politiek proces op gang om de uitreis van contractarbeiders geheel stop te zetten. Het proces was al begonnen in 1912, toen de politicus G.K. Gokhale, in het Indiase parlement een resolutie had ingediend om het euvel voor altijd te verbannen (Choenni 151).
Het doel van mijn betoog is discussie te straten over hoe de rehabilitatie van de girmityas en hun families in India en de koloniale gebieden kan worden gerealiseerd. Verwijzend naar het Europees Verdrag kunnen het Britse Rijk, Frankrijk en Nederland rechtstreeks via advocaten aansprakelijk worden gesteld voor de onverjaarde delicten tegen de menselijkheid.
3 Indiase contractarbeid na de afschaffing slavernij
De afschaffing van de slavernij in de verschillende Britse, Franse en Nederlandse koloniën vond plaats respectievelijk in 1833, 1848 en 1873. Dat was de reden om Brits-Indiase burgers te verplaatsen naar de verre kolonies over de Kalapani.
Op 18 januari 1826 stelde de regering van het Franse eiland Réunion in de Indische Oceaan de voorwaarden vast voor de rekrutering en scheepvaart. Deze werden later vertaald in verschillende traktaten voor Indiase contractarbeiders. Al op 1 augustus 1838 werd een internationale commissie aangesteld om de emigratie van Indiase arbeiders te onderzoeken. Dat kwam omdat misbruik van het contractsysteem bestraft moest worden. Van 1833 tot 1917 werden meer dan 1,5 miljoen Indiase burgers verscheept ter vervanging van de slavenarbeid. Zij werden niet geïnformeerd over de zeereis (Kalapani) en de daarop volgende erbarmelijk situaties van werk- en levensomstandigheden. Over misbruik van het geketende systeem was in 1838 al onderzoek gedaan.
De emigratie naar Suriname werd na een jaar wegens misbruik van het traktaat in 1874 opgeschort. Drie jaar later werd de schorsing opgeheven (Choenni 2021 p 43.) Dat geeft de ernst van de wantoestanden aan ook op de Nederlandse plantages ondanks het onderzoek van 1838.
De geschiedenis kennende heeft nog niemand het menselijk leed dat de Girmityas, hun families en nakomelingen werd aangedaan, bij de verantwoordelijke landen in Europa aangekaart. Wel zijn de laatste enkele diaspora girmitya-collega’s onder leiding van Rai van de Global Girmitya Community-kring gestart met het schrijven van brieven aan de Britse koningin. Het zou mooi zijn als de Indiase premier Modi deze precaire zaak thans bij zijn overleg met zijn Europese collega’s agendeert.
4 Indiase Girmitya diaspora beleid
De vraag is nu: wat heeft de regering van India tot nu toe gedaan ten behoeve van rehabilitatie van Girmityas in eigen land en de landen met Girmitya-diaspora gemeenschappen? Ongeveer 1,5 miljoen jonge mannen vrouwen en kinderen werden ontwricht uit India over de Kalapani naar verre kolonies. Volgens Rai lieten bijna 1 miljoen van hen (80%) gezinnen achter in de staten Uttar Pradesh en west Bihar (Rai 2022). Hij stelt vast dat het aantal achtergebleven families ongeveer 10 miljoen burgers was tijdens de contractperiode, maar nu zou hun aantal ongeveer 40 miljoen kunnen zijn. Deze wetenschapper beschouwt alle afstammelingen van de Girmityas in India en de wereldwijde diaspora nakomelingen als één grote Girmitya-gemeenschap.
Pravási Bháratiya Diva's
Wat betreft het diaspora beleid is de Pravási Bháratiya Divas (PBD) als conventie verheven. Deze wordt sinds 2003 om de twee jaar gehouden (Immihelp). Dat is niet alleen voor de Girmitya diaspora burgers. De viering op 9 januari wordt gezien als bijdrage van de overzeese Indiase gemeenschap aan de ontwikkeling van India te erkennen. Helaas is de conventies beperkt tot bepaalde burgers.
Tijdens de viering van Pravási Bháratiya Divas op 10 januari 2020 benadrukte de Indiase minister van Buitenlandse Zaken Subrahmanyam Jai Shankar via een internationale videoconferentie de unieke relatie van diasporagemeenschappen, vooral die fysieke en de emotionele band met India onderhouden. Hij zei deze relatie te koesteren en daarmee de diepe betrokkenheid van zijn regering te benadrukken. (StarNieuws januari 2010). Uit het verslag van StarNews maak ik op dat de focus van Pravási Bháratiya Diva's vooral op de belangen van India ligt.
Bepalingen ter ondersteuning van immigratie
Met het oog op bevordering van immigratie van diaspora heeft de Indiase regering verschillende bepalingen ontworpen. Dat zijn: NRI, PIO en OCI (Immihelp).
NRI betekent niet-ingezeten Indiase burger die in het voorgaande boekjaar minder dan honderdtachtig dagen in India verblijft of die India heeft verlaten, enz. PIO is elke persoon van Indiase afkomst die een burger van een ander land is, komt in aanmerking om de PIO-kaart aan te vragen. Een vergoeding van Indiase roepies 15.000 of gelijkwaardig is nodig.
OCI staat voor ‘Overseas Citizenship of India’. Dat is een vorm van permanente verblijfsvergunning die beschikbaar is voor mensen van Indiase afkomst en hun echtgenoten, waardoor ze voor onbepaalde tijd in India kunnen wonen en werken. Maar de persoon met OCI verleent niet het recht om te stemmen in Indiase verkiezingen of een openbaar ambt te bekleden. (Wikipedia 2006).
Conclusie en aanbevelingen
Sinds januari 2003 is het Indiase beleid ten aanzien diaspora op gang gebracht. Er worden enige constructieve bruggen geslagen tussen Girmityan-gemeenschappen in het thuisland en van de gastlanden onderling. Op basis van gekozen informatie krijg ik indruk dat het beleid vooral gericht is geweest op het aantrekken van investeerders uit de diasporagemeenschappen voor de ontwikkeling van India. De problemen door de ontwrichting en verplaatsing van burgers gedurende de contractperiode zijn nauwelijks aan de orde geweest laat staan het agenderen van de misdaden tegen de menselijkheid in het kader van de geketende arbeid. Het langer gedogen van de misdaden tegen de menselijkheid zal moeten overgaan tot het strafrechtelijk vervolgen van de verantwoordelijken in West Europa. Hierin wordt aanbevolen dat de Indiase regering haar diasporabeleid meer kan focussen op het realiseren van herstelrecht voor contractarbeiders, die het slachtoffer werden van de erbarmelijke omstandigheden en misdaden onder het koloniale regiem.
Achtergrond columnist
Shardhanand Harinandan Singh is columnist, essayist, politiek analist en gepensioneerd veranderpsycholoog en sociaal opvoeder. In de afgelopen jaren is hij actief betrokken geweest bij de Global Girmitya Community studies. Hij behoort tot de vijfde generatie van zijn grootouders van moederskant die in 1895 als contractarbeiders Suriname binnenkwamen. Na zijn opleiding tot leraar in Paramaribo vertrok hij in september 1967 met zijn vrouw naar Rotterdam. Hij was jarenlang werkstudent en voltooid sociaal pedagoog en veranderpsychologie aan de Universiteit van Leiden. In 1976 richtte hij met gelijkgestemden de landelijke welzijnsstichting Lalla Rookh op voor de behartiging van de belangen van Sarnami Hindoestani in Nederland. Hij bepleitte de Upanishadische uitspraak 'Ekam Sat Vipra Bahudha Vadanti' als de juiste visie om de integratie van diasporagemeenschappen in Nederland in evenwicht te brengen. (Verenigd in Verscheidenheid).
Lees meer op: https://shardhanandharinandansingh.academia.edu/?prem_fnl_first=true.
Referenties:
- Choenni, Chan E.S ." Geschiednis van Hindostanen 1873-2015".
- Regering van India." Indian Pravasi Bharatiya Divas", Ministerie van Buitenlandse Zaken, Consulaire Diensten, Diaspora en migratie kwestie.
- Harinandan Singh, Shardhanand. "Verleden Verlaten, 2021, ISBN 9789403611044.
- Harinandan Singh, Shardhanand. " Fenomenen en paradigma's”, Academia. edu" ’22
- Immihelp. "Verschil tussen NRI, PIO en OCI".
- Rai Satish. "Brief aan Yogi Adityanath ji, Chief Minister, Uttar Pradesh", 21 maart 2022.
- Starnieuws. " India versterkt diasporabeleid; 10-1-2010.
- Wikipedia: "Overseas Citizenship of India", 9 januari 2006.
