NDP EN VHP GAAN STRIJDEN OM DE MACHT
| united news | Door: Redactie
Auteur: Armand Snijders.
Over precies een jaar mogen Surinamers weer naar de stembus om te kiezen voor een nieuwe regering. En hoewel er nauwelijks serieuze opiniepeilingen worden gehouden, kan op voorhand al worden gesteld dat de strijd op 25 mei 2025 tussen de VHP en de NDP zal gaan. Want echte alternatieven zijn er niet.
Het is eigenlijk absurd dat de politici een jaar voor de verkiezingen al de messen aan het slijpen zijn, terwijl het land nog midden in de financieel-economische, bestuurlijke en sociale problemen zit. Helaas is dat de heersende politieke cultuur in het land, waar partijen geen besluiten nemen
Zelden wordt er een beslissing genomen waarbij het landsbelang voor de lange termijn voorop staat. Vanaf de eerste dag dat een regering is aangetreden, wordt vooral rekening gehouden met wat de kiezers daarvan zullen vinden, ook al zijn die pas over vier of vijf jaar. En het eigenbelang natuurlijk; maar dat is een geheel andere – schijnbaar niet uit te roeien – kwestie.
Bij het campagnevoeren hebben oppositiepartijen in Suriname het doorgaans makkelijker dan coalitiepartijen. Zij richten zich traditiegetrouw op het afkraken van het beleid van de regering, of ze dat nu echt slecht vinden of niet. Liefst
De coalitie heeft haar handen vol met het regeren en haar beleid uit te leggen aan de bevolking en het weerleggen van de aanvallen van de oppositie. En na iedere regeringswisseling worden de rollen omgedraaid en begint het hele circus weer van voren af aan.
Het gevoerde beleid van de vertrekkende regering wordt abrupt on hold gezet en vele wielen worden vervolgens door de nieuwe leiders opnieuw uitgevonden. Zolang die cyclus niet doorbroken wordt, blijft het een never ending story, die al sinds de onafhankelijkheid in 1975 aan de gang is. Op deze manier zal het land over nog eens 45 jaar geen stap vooruit hebben gemaakt.
In dit licht kun je ervan uitgaan dat ook over een jaar nog niets veranderd zal zijn en dat na 25 mei welbeschouwd alleen de VHP en de NDP aanspraak zullen maken om een leidende rol binnen het machtscentrum te gaan vervullen. De VHP is momenteel als grootste partij binnen de coalitie de bepalende factor met twintig zetels.
Voorzitter en president Chandrikapersad Santokhi hoopt vurig dat zijn partij bij de verkiezingen de absolute meerderheid zal halen, maar dat lijkt op voorhand uitgesloten. De VHP en hij hebben enorme reputatieschade geleden als gevolg van de vele corruptieschandalen (die hij bovendien niet heeft weten te weerleggen), de niet-nagekomen beloftes die zijn gedaan en vooral het gehanteerde family and friends-beleid.
Daardoor zijn alle zaken die wel een succes zijn – zoals het herstel op macro-economisch gebied – volledig ondergesneeuwd. En die zijn door het aanhoudende gestuntel van de voorlichtingsdiensten ook niet helder en duidelijk overgebracht naar de samenleving.
Ook het compleet mislukken van het warrige buitenlandse beleid (in het bijzonder ten aanzien van het aantrekken van investeerders) en het wegblijven van de beloofde diasporasteun, dreigen Santokhi lelijk op te gaan breken. Het is daardoor te verwachten dat de partij terug zal vallen in het aantal zetels en dat die gedroomde groei uit zal blijven.
De VHP heeft echter geluk bij de wijziging van de Kieswet, waardoor door verandering van het districtenstelsel naar een rechtvaardiger systeem waarbij iedere stem even zwaar telt. Dat zal de schade uiteindelijk iets kunnen beperken. Maar aangenomen mag worden dat de VHP op hooguit zestien zetels zal blijven steken.
Dat is het aantal zetels dat oppositiepartij NDP nu heeft. Of dit aantal toe zal nemen en de partij uiteindelijk weer de grootste wordt, zal helemaal afhangen van hoe ze de komende maanden naar buiten gaan treden. Want het rommelt momenteel openlijk binnen de NDP, zeker nu voorzitter Desi Bouterse op de vlucht is geslagen omdat hij zij straf voor zijn rol bij de decembermoorden van 1982 niet wil uitzitten.
Het machtsvacuüm dat daardoor is ontstaan, verdeelt de verschillende kampen tot op het bot. Verschillende namen worden genoemd, maar het zal uiteindelijk het bestuur moeten zijn om eenduidig de knoop door te hakken. Hoe langer dat duurt, hoe meer schade het de partij zal berokkenen. Daarmee wordt de kans verspeeld om weer in het machtscentrum te komen. Vooralsnog mag echter worden aangenomen dat het een nek-aan-nek race met de VHP zal worden.
Voor coalitiepartner Abop/Pertjajah Luhur (PL) valt er bij de aanstaande verkiezingen weinig te winnen. De combinatie fungeert vanaf het begin binnen de regering al als vijfde wiel aan de wagen en rijdt de oranje partij vooral in de wielen. Slechts met chantagepolitiek weet voorzitter/vicepresident Ronnie Brunswijk zaken af te dwingen en de afgevaardigde ministers zijn ronduit zwak.
De banden van de Abop (en met name Brunswijk) met de onderwereld doen de partij ook geen goed. En last but not least: de Abop zal flink in zetels terugvallen als gevolg van de eerdergenoemde wijziging van het Kiesstelsel. De combinatie mag daarom in de handen wrijven als het vijf, hooguit zes zetels gaat behalen, tegenover de negen die het nu heeft.
De NPS kan op een groei rekenen. Want de voormalige coalitiegenoot was bij de verkiezingen van 2020 zwaar benadeeld door het districtenstelsel. Daar is de groene partij nu van verlost. Maar met een zwakke leider als Gregory Rusland die in eerste instantie bleef volharden in deelname in de regering, heeft de ooit zo machtige partij heel veel krediet verspild. De NPS kan daardoor hooguit op zes zetels rekenen. Dat is in ieder geval wel een verdubbeling in vergelijking met de drie die men nu heeft.
De enige andere partij die momenteel zetels (twee) heeft is de BEP en die zal de partij met een beetje geluk behouden. De andere zetels die resteren komen dus bij de oude en momenteel uitgerangeerde partijen – zoals DA91 – én de nieuwkomers, waarvan A20 de beste papieren schijn te hebben. Maar uiteindelijk zullen zij geen potten kunnen breken.
Indien de nek-aan-nek race tussen de oranje en paarse partij geen duidelijke winnaar op zal leveren, is wellicht de beste optie dat beide partijen samen een coalitie gaan vormen. In 2014 sloot Santokhi dat al niet echt uit, alleen was de aanwezigheid van Bouterse als voorzitter voor hem toen enigszins een bezwaar. Maar Bouterse is nu verdwenen, dus dat probleem is opgelost. Wie de president mag leveren, zal afhangen van wie uiteindelijk de grootste wordt. Het is wel jammer dat de Kieswet de burgers geen rechtstreekse invloed heeft wie die persoon wordt, zoals in veel landen wel het geval is.
De kans is aanwezig dat het – gezien het verleden van beide partijen in het machtscentrum – vragen om problemen is en dat deze zelfs zullen worden verergerd. Aan de andere kant worden de twee kemphanen, die elkaar doorlopend verwijten dat het huidige beleid (van de VHP) en het gevoerde beleid (van de NDP) desastreus is/was, tot elkaar veroordeeld en kunnen elkaar bijsturen. Ze hebben er dan alle belang bij om het met het oog op de verkiezingen van 2030 wel goed te doen. En boven alles geldt dat volgens de rekenkunde negatief en negatief positief is. Als dat ook voor de politiek geldt, komt het op den duur wel goed met Suriname.
ANALYSE
GERALATEERD AAN: WIE VOLGT SANTOKHI EN BRUNSWIJK OP?
| united news | Door: Redactie
