• vrijdag 22 November 2024
  • Het laatste nieuws uit Suriname

In Memoriam: Charles Pahlad

| starnieuws | Door: Redactie

Charles Rewindrenath Pahlad 27-11-1942 - 16-6-2024

Mei 1980 werden we vrienden. Charles Rewindrenath Pahlad en ik. We hielden van muziek, vooral Hindipop. Ik kan niet zingen, hij deed alsof hij het kon. We zijn aangetrouwde neven. Zijn vaders zusje Rinia, was getrouwd met mijn vaders broertje Johan. Hij is bijna 20 jaar ouder, zijn oudste zoon Henk is mijn leeftijd,

dus noemde ik hem maar oom Charles/Challie.

Een Surinaamse artiest had het lied Ye Milan Bara Pyara op plaat gezet. Charles wilde dat als we het via ons Radiostation Radika draaiden, gezegd moest worden dat het een creatie was van zijn (overleden) vriend Waldo Khusial. Zo kwamen de verhalen over “Osmi Stars” en andere bandjes uit zijn verleden. Hij richtte weer een band op, Silver Strings. Bandleden kwam in “dienst” bij hem. Of ze optraden of niet, wekelijks kregen ze betaald. Zonen Henk (gitaar), Ronny (percussie) en Etienne (roadie) niet. Werken in het “familiebedrijf” is onbetaald.  

Met een peperdure special op

het enige televisiestation STVS werd Silver Strings gelanceerd. In 1982 hadden ze een show in de “Drive In” van Nickerie. Op het laatste moment besloot hij dat ik Omroeper (MC) moest zijn. Ik vroeg om met de bus een “detour” te maken teneinde vriendin Diana toestemming te vragen. De hele trip en alle jaren daarna heb ik gehoord wat voor sufferd ik was. “Ye was vrouw directoire”!

Hij wilde mij betalen, ik wilde niet. Hij legde uit dat hij geen “favors” wilde om “gelul” te voorkomen. “Me pay yu, ye du yu wroko. If a no bun me yagi mars”. Stoer Charles gepraat, want tot ergernis van velen heeft hij jarenlang incompetente mensen om sociale reden op zijn loonlijst gelaten. Op feestjes kwam hij laat en bleef kort, maar als er iets mis was, kwam hij als eerste en vertrok hij als laatste.

Zaterdag 27 november 1982 vierde hij thuis (Ming Doelmanstraat) groots zijn 40e verjaardag. Advocaat John Baboeram kwam kort feliciteren, want zijn vrouw was (volgens mij) net bevallen. Typisch Charles, terwijl wij aan het dansen en springen waren met Silver Strings, sprak hij aan de poort langdurig tori met John.

De avond van 6 december 1982 zaten hij, Sukky Akal en ik bij Radika tot 01.00 uur te praten. Uit de omvangrijke discotheek van Radika zouden we oude 78 toeren platen met modernste technieken opfrissen en op LP’s heruitbrengen.

Ze vertrokken, ik ging slapen. 3 uren later werden wij gewekt. Militair Guno Mahadew en consorten. We moesten het huis en terrein verlaten. Vanuit het huis van een buurvrouw zag ik de militairen hun uzi’s leegschieten op het gebouw van Radika en handgranaten en Molotov cocktails naar binnen gooien. 

Paniek, angst! Ik vroeg andere buren tevergeefs een transportmiddel te leen zodat ik weg kon. Ineens liep hij daar in witte korte broek. “Oom Charles” riep ik. Hij gaf zijn autosleutel en zei ”Ga alvast zitten is voor de winkel geparkeerd”. Kort daarna kwam hij. “Het is niet goed” zei hij. Via de korte golf radio in zijn auto (nodig om met zijn boten te communiceren) hoorden we waar het brandde. Zo hoorden we bij het brandende Moederbond gebouw “In opdracht van de bevelhebber mogen de branden niet geblust worden”.

De volgende dag vertelde hij aan de schilders van zijn huis in aanbouw, vader en broer van Harold (Jiwansingh) Sheombar, dat hij was vermoord. Na berichten van dodenlijsten waarop ik zou staan adviseerde hij mij onder te duiken. Dat regelde hij. Andere nabestaanden van de staatsterreur heeft hij ook ondersteund. Begeleid naar het Mortuarium, geholpen met het delven van Graven, de begrafenissen en veel meer. 

Op 25 december 1982 bracht hij mijn moeder, broer Mahindra en mij naar Albina. Zijn zwager bracht mij met speedboot naar St.Laurent (Frans-Guyana). Moeder en broer met de officiële veerboot.  Mijn muziek mattie was mijn redder in nood! Op 8 december gaf hij mij een gevoel van geborgenheid en veiligheid. Dat is altijd gebleven. Ook toen hij representant van de NDP was.

Dat gangster en moordenaar Bouterse hem heeft ingepalmd en voor diens karretje heeft gespannen kan en zal nooit overschaduwen wat hij heeft gedaan in die angstige dagen na 8 december 1982. Hij was het toonbeeld van Surinaamse Moed. Een prachtige, dya, dya, Surinaamse man. Mens met Eigen Aardigheden. Dat hij “de slechtste zanger” van de band altijd de meeste inaams (geld als uiting van appreciatie) ontving en met “Ma” een monster-hit scoorde is het bewijs dat zijn Aardigheden door zijn Eigenheid konden schitteren!

Ik ben zeer dankbaar hij mijn leven heeft verrijkt. Prem Radhakishun  

Amsterdam

U kunt het gehele artikel hier downloaden.

| starnieuws | Door: Redactie