KLIMAATHELD OF TERUG NAAR NEOKOLINALE DYNAMIEKEN? | SURINAME UNCENSORED 1
| united news | Door: Redactie
In oktober 2025 staat de regering van Suriname voor een kruispunt dat haar soevereiniteit en economische toekomst bedreigt. Onder president Jennifer Simons, wier NDP-regering sinds juli 2025 aan de macht is en direct geconfronteerd wordt met internationale druk, wordt het land gedwongen diepgaand mee te doen aan een reeks klimaatprogramma’s gecoördineerd door de Verenigde Naties (VN). Als een van de weinige koolstofnegatieve landen ter wereld – wat betekent dat Suriname meer CO2 opneemt dan het uitstoot – lijkt het land een ideale kandidaat voor ‘groene’ allianties. Maar schijn bedriegt: achter de nobele retoriek van bosbehoud en duurzame ontwikkeling schuilen risico’s
De VN, via agentschappen als het United Nations Development Programme (UNDP), oefent een onmiskenbare druk uit op de Surinaamse regering. In september 2025 ondersteunde het UNDP een nationale consultatie voor de visie op COP30, de jaarlijkse klimaatconferentie in Brazilië, waar Suriname voorstellen moet indienen voor klimaatfinanciering
Deze betrokkenheid klinkt nobel, maar voor een land als Suriname – met een economie die leunt op mijnbouw, landbouw en bosbouw – is het een valkuil. De ‘vrijwillige’ bijdragen aan Nationally Determined Contributions (NDCs) onder het Parijsakkoord vereisen dure rapportages en monitoring, vaak gefinancierd door buitenlandse donoren. Dit creëert afhankelijkheid van VN-fondsen, die gebonden zijn aan strenge voorwaarden.
De risico’s zijn niet abstract; ze raken de kern van Suriname’s onafhankelijkheid. Ten eerste leidt deelname tot soevereiniteitsverlies: 90% bosbescherming betekent dat grote delen van het land – rijk aan bauxiet en goud – ontoegankelijk worden voor nationale exploitatie, ten gunste van internationale koolstofkredieten. Dit kan leiden tot gemiste inkomsten uit natuurlijke hulpbronnen, cruciaal voor een land met een BBP per capita van rond de $6.000 en hoge schulden. Ten tweede creëert het economische afhankelijkheid. Programma’s als de GDS en GCCA+ beloven financiering, maar deze komt met voorwaarden: strenge emissiereducties en transitie naar ‘groene’ energie, wat dure infrastructuur vereist in een tropisch land met beperkte middelen.
Suriname riskeert een vicieuze cirkel van leningen en audits, terwijl echte problemen zoals armoede en werkloosheid (rond 10-15%) worden genegeerd. Ten derde ondermijnt het nationale prioriteiten.
In plaats van te focussen op onderwijs en infrastructuur – zoals benadrukt in de Voluntary National Review – dwingt de VN-agenda tot een eenzijdige focus op klimaat, wat politieke instabiliteit kan voeden in een land met een geschiedenis van coups en corruptie. Critici waarschuwen dat dit neokoloniale dynamieken herintroduceert: rijke landen dicteren via de VN hoe arme naties hun bossen beheren, zonder echte compensatie.
Kortom, terwijl de VN Suriname portretteert als klimaatheld, is dit een gedwongen huwelijk dat de regering bindt aan een narratief vol onzekerheden. En die onzekerheden? Die lopen als een rode draad door de geschiedenis van klimaatvoorspellingen.
Het klimaatnarratief rust op een fundament van alarmerende voorspellingen die keer op keer niet zijn uitgekomen. Sinds de jaren ’60 hebben experts, wetenschappers en organisaties de wereld bang gemaakt met apocalyptische scenario’s – van ijstijden tot verzengende hitte – die allemaal bleken te zijn overdreven of gewoon fout. Hieronder een overzicht van opvallende voorbeelden, gebaseerd op gedocumenteerde bronnen. Elke voorspelling faalde: de beloofde catastrofes bleven uit, terwijl de voorspellers vaak doorgingen met nieuwe alarmkreten.
Deze lijst is slechts een greep uit tientallen voorbeelden; de ‘experts’ staan 0-50 in hun voorspellingen. Van globale koeling in de jaren ’70 tot overdreven opwarming in de ’90er, faalden ze allemaal. Toch blijven de alarmbellen rinkelen, nu met focus op ‘klimaatgerechtigheid’ die landen als Suriname treft. Tijd om eens zelf na te denken!
De nieuwe regering van Suriname staat op een gevaarlijk pad. Door zich te laten meeslepen in VN-programma’s riskeert ze haar bossen en budgetten te verliezen aan een agenda die meer ideologie dan wetenschap is. Kijk naar de geschiedenis: decennia van doemvoorspellingen die nooit uitkwamen, van Ehrlichs hongersnood tot Hansen’s hittegolven. Deze falen ondermijnen de geloofwaardigheid van het hele klimaatnarratief. Zijn het écht catastrofes, of een middel voor controle en financiering?
Lezers, twijfel. Vraag om bewijs, niet beloften. Suriname verdient een regering die prioriteit aan haar volk geeft, niet aan verre bureaucraten in New York. De echte dreiging is niet het klimaat, maar blind vertrouwen in een falend verhaal.
UNITEDNEWS
| united news | Door: Redactie
