Ingrid Bouterse, Waka Pasi is van jou, maar niet het hele land!
| suriname herald | Door: Redactie
Op 29 januari 2021 was de rechtszitting in de Decembermoordenzaak tegen de voor twintig jaar gevangenisstraf veroordeelde Desi Bouterse. Het is genoegzaam bekend dat de veiligheidsmaatregelen zeer streng zijn tijdens alle zittingen in deze zaak. Tijdens de zitting van 29 januari was het niet anders, maar misschien iets strenger. De beveiliging rond de rechterlijke macht vond het noodzakelijk dat een schreeuwende of joelende menigte voor de poort van het gerechtsgebouw voorkomen moest worden, zodat de zitting in alle rust gehouden kon worden. Gezien het grote belang van deze zaak, is het begrijpelijk te achten dat de rechtsmacht die rust van
Er zijn protocollen opgesteld, wie toegelaten kon worden naar de locatie van het gerechtsgebouw. Die protocollen zijn niet opgesteld door de dienstdoende inspecteur, in deze mevrouw Nadia Soekhnandan. Ook Soekhnandan had zich te houden aan het protocol en zij diende de naleving ervan te waarborgen. Anders zou dat getuigen van plichtsverzuim. Zij heeft zich goed gekweten van de taken die haar opgedragen waren door haar meerdere(n). Waren maar alle agenten binnen het korps van deze attitude.
Wat is eraan voorafgegaan?
Ingrid Bouterse wilde de bevelen van de politie negeren en wilde toch door het cordon van de politie
Beste lezer, dit is de familie Desi Bouterse en haar directe aanhang waarmee zij omringd wordt. Dit gedrag was voedingsbodem voor de racistische en persoonlijke aanvallen die werden ontketend op sociale media tegen politie-inspecteur Nadia Soekhnandan.
Het vreemde is dat alleen al bij het horen van het woord geweld men deed alsof de wereld voorbij was, terwijl Desi Bouterse verantwoordelijk gehouden mag worden voor ongekend geweld tegen mondige burgers. Onder verantwoordelijkheid van Bouterse zijn mensen niet alleen monddood gemaakt, maar ook ‘doodgemaakt’. Het Decembermoordenproces is een gevolg daarvan.
De tirade van mevrouw Bouterse die daarop volgde, is hier te beluisteren. Als wij naar deze tirade luisteren, kunnen wij ons best wel voorstellen hoe zij tekeergegaan zal zijn tegen de politie. Geen wonder dat er gezegd zal zijn dat zij haar mond moet houden (dit hebben wij niet kunnen verifiëren).
Geef je mevrouw Bouterse inspraak, dan kan ze er niet mee omgaan. Geef je haar geen inspraak, dan kan ze er ook niet mee omgaan. Onhandelbaar dus. Het staat ons nog bij dat in het jaar 2010 haar dochter geschorst was op Lyceum 2. Toen ging Ingrid ook tekeer als een viswijf. Zij uitte nog zelfs dreigementen: “Ik weet waar ik mijn zegje moet doen”. Daarmee bedoelde zij dat ze haar man, toen president van Suriname, zou benaderen om misbruik te maken van zijn macht en zodoende de zaak op te lossen. Toen had Ingrid inspraak of invloed.
De manier waarop mevrouw Bouterse onlangs tekeerging als een viswijf, deed ons denken dat zij niet kan omgaan met het feit dat zij nu geen inspraak of invloed meer heeft. Het is nog even wennen voor haar dat de politie zonder aanzien des persoons werkt en dat bevelen van de politie ook voor haar gelden.
Volgens ons bekomen informatie provoceerden Ingrid en aanhang de betreffende politie-inspecteur zeer heftig en weigerden zij het bevel van de politie op te volgen. Zeer terecht dat de politie toen meedeelde dat indien nodig, de orde met geweld gehandhaafd zal worden, indien zij de bevelen van de politie niet opvolgen. Bevelen van de politie dienen stipt en terstond opgevolgd te worden. Je kunt niet in discussie gaan met de politie of het bevel nou wel of niet terecht is. Ingrid en haar aanhang stelden het bevel van de politie ter discussie, waarop de politie-inspecteur gezegd zou hebben dat het niet nodig is te praten over het politiebevel. Bevel is bevel!
Met geld kun je veel kopen, maar goede manieren en voorbeeldig gedrag zijn niet te koop. Ingrid uitte denigrerende woorden naar de politie-inspecteur: “Is het land van jou?” Nou Ingrid, luister noh, het land is ook niet van jou, want je hebt maar een klein deel van het land, de Waka Pasi, gestolen of genomen. Hou je netjes aan de bevelen van het bevoegde gezag, in dit geval de politie. Besef vooral: “A tafra draai now”.
Gerechtigheid komt zelden op tijd, pas na 39 jaar is het oordeel
Ingrid, verplaatst jezelf in de ijzige avond van 7 en 8 december 1982 waarbij de echtgenotes van de vijftien weerloze mannen op die avond standrechtelijk geëxecuteerd zijn en dolgraag bij hun echtgenoten wilden vertoeven. Je echtgenoot Bouterse heeft voorgoed een einde gemaakt aan de geborgenheid die zij graag koesterden.
Mevrouw Bouterse klaagde dat ze als vrouw van Desi Bouterse niet naar de locatie van de rechtszaal mocht. Op zich een vreemde opmerking van haar. Toen de slachtoffers van de Decembermoorden door haar man (Bouterse) berecht werden, mochten hun echtgenotes er ook niet bij. Sterker nog, die zijn in het geheim berecht, zonder dat de echtgenotes iets ervan hadden kunnen weten. Echtgenotes brachten zelfs noodzakelijke medicijnen naar het Fort Zeelandia voor hun aldaar opgesloten echtgenoot, maar zelfs dat mocht niet. Die echtgenotes hebben hun man nooit meer gezien, terwijl Ingrid haar man na een uur weer terug kon zien.
Tijdens de tirade van mevrouw Bouterse klaagde zij dat ze niet mocht praten. Ingrid, jij mag praten, maar jij moet wel de laatste zijn die moet praten.
Sunil Sookhlall & Kries Mahabier
| suriname herald | Door: Redactie
