Roselien Sewnarain staat al vijftig jaar voor de klas: ‘Stoppen doe ik als ik het niet meer leuk vind’
| algemeen dagblad | Door: Kim Visbeen
Niet veel mensen zullen het haar nadoen. Roselien Sewnarain (69) uit Krimpen aan den IJssel staat al vijftig jaar voor de klas en weet nog altijd van geen ophouden. ,,Pubers hebben zo’n klein hartje.’’
Ze zal het in het gesprek meerdere malen zeggen: leraar zijn is een heel mooi beroep. Zoals wanneer ze een oud-leerling tegenkomt die vertelt hoe goed die terecht is gekomen. Dan voelt ze trots. ,,Dat ik een klein beetje heb mogen bijdragen aan de ontwikkeling van jonge mensen.’’
Wat het nog meer zo mooi maakt? De afwisseling. ,,Ik heb veel gedaan’’, vertelt ze bescheiden vanuit een vergaderzaaltje op
Nog drie dagen op school
Geen wonder dus dat ze - ook nadat ze in 2016 met pensioen ging - bleef lesgeven. Sewnarain doet het nog altijd met veel plezier. Nu al vijftig jaar lang. Drie dagen per week is ze nog op de middelbare school te vinden. Als docent Nederlands en als coördinator van het begeleidingsteam van
Als leerlingen geen zin hadden om te leren, kwamen ze bij mij werken
Roselien Sewnarain
De afgelopen jaren zag ze leerlingen komen en gaan. Ze noemt zichzelf streng: grenzen aangeven, structuur. ,,Als leerlingen geen zin hadden om te leren, kwamen ze bij mij werken’’, vertelt ze over de tijd dat ze afdelingsleider was. ,,Dan was ik zó trots als ze geslaagd waren en langskwamen met bloemen om te bedanken dat ik ze zo ver had gekregen. Een diploma kan niemand je afpakken, het is de basis van hun toekomst.’’
Suriname
Waarom pubers bij haar wel aan de slag gingen? ,,Ik ging het gesprek met ze aan en luisterde. Ik vroeg: hoe komt het dat school je niet interesseert? Vaak speelden andere dingen een rol, lag het aan privé omstandigheden. Als je vertrouwen van ze hebt, kun je verder.’’
Toen ik afdelingsleider werd, heb altijd gezegd: ondanks de drukte wil ik één of twee klassen blijven lesgeven
Haar liefde voor het onderwijs ontstond in Suriname, waar Sewnarain is geboren en begon met lesgeven. Dat is ze altijd blijven doen, ook toen ze naar Nederland kwam om te studeren. ,,Toen ik afdelingsleider werd, heb altijd gezegd: ondanks de drukte wil ik één of twee klassen blijven lesgeven. Om feeling te houden met het werkveld. Dan begrijp je leerlingen als iets niet goed gaat. En begrijp je beter waar leraren tegenaan lopen. Ik had aan een half woord genoeg.’’
Lessen streamen
Over de gang lopen leerlingen met een mondkapje, die buiten het lokaal hier op de middelbare school overal verplicht zijn. Tijdens de lockdown schakelde het Krimpenerwaard College over naar digitaal lesgeven. Nu alles weer open is, moeten lessen juist soms gestreamed worden als leerlingen met klachten thuis zitten. Het is een voorbeeld van hoe je je moet blijven ontwikkelen. Want in die vijftig jaar is er best een hoop verandert in het onderwijslandschap, vertelt Sewnarain. ,,Vroeger stond er een stencilmachine om te kopiëren, nu hebben leerlingen een laptop en kunnen sommige toetsen digitaal gemaakt worden. En we kunnen meer op maat lesgeven.’’
Je moet geduld hebben. Maar pubers hebben zo'n klein hartje
Natuurlijk waren er in die vijftig jaar ook zware momenten. ,,Het is geen makkelijk beroep.’’ Ze noemt de werkdruk, de lastige pubers. ,,Je moet geduld hebben. Maar pubers hebben zo'n klein hartje. Als je dat in jonge mensen ziet, komt het goed.’’
Niet stoppen
Aan stoppen heeft de lerares nooit gedacht. ,,Als ik het niet meer leuk vind, stop ik. Nu vind ik het nog te leuk.’’ En als ze hoort op het nieuws dat leerlingen naar huis worden gestuurd omdat er niet genoeg leraren zijn, vindt ze dat verschrikkelijk. ,,Ik hoop dat als jongeren dit lezen ze denken: het is echt een mooi beroep.’’
| algemeen dagblad | Door: Kim Visbeen
