'Leo ging naar Nederland voor een oogoperatie, maar komt nu nooit meer thuis'
Ook tijdens de tweede golf overlijden opnieuw honderden mensen door het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de coronacijfers. We laten nabestaanden aan het woord over hun geliefden. Deze keer een eerbetoon aan Leo Burke (74) uit Suriname/Amsterdam.
Zijn nicht Peggy:
"Officieel ben ik inderdaad het nichtje van Leo, maar het heeft altijd gevoeld alsof hij mijn grote broer was. We zijn allebei in Paramaribo geboren. En toen Leo naar Nederland verhuisde voor een studie, woonden mijn ouders en ik ook in Nederland. Leo en mijn vader, zijn broer, hadden een echte band, waardoor ik Leo ook vaak zag.
Leo ging
Maar ook doordeweeks probeerde hij te genieten van al het moois om hem heen. Toen hij in het district Nickerie woonde, verruilde hij na het werk zijn nette pak voor een korte broek met kaplaarzen
Leo, samen met zijn vrouw Joan
"Hij was ook gek op zijn vrouw Joan. Toen hij 35 jaar was, trouwde hij met haar. Hij zag haar ooit op een scootertje voorbijkomen en dacht toen gelijk: 'Wat een lekker ding'. Ze raakten aan de praat en ze werden een hecht, onafscheidelijk stel. Samen kregen ze één zoon, Damian. Hij woonde de laatste tien jaar hier in Nederland, waardoor ook Leo en Joan heel vaak terug waren in Amsterdam. Vooral toen hun kleinzoon Ly-Dan werd geboren.
Ook in maart van dit jaar keerden ze terug naar de hoofdstad. Niet voor Damian, maar vanwege het noodlot dat was toegeslagen. Leo had namelijk de ziekte glaucoom gekregen, een oogziekte waarbij de oogzenuw wordt afgekneld en langzaam afsterft. Hij was daarvoor al aan één oog behandeld in Suriname, maar dat oog hebben ze daar toen niet kunnen redden. Daarom namen ze in 2019 contact op met een oogkliniek in Rotterdam.
Leo, samen met Damian en kleinzoon Ly-Dan
Hij kon daar toen snel terecht, in de oogkliniek. De dure operatie moest hij zelf betalen, maar wel met resultaat. Hij keerde na zijn operatie namelijk terug naar Suriname en herstelde daar goed. Hij kon weer autorijden en alles weer zien met dat ene oog. Tot maart 2020 dus, toen het opeens weer heel slecht ging en de kliniek in Rotterdam vroeg of Leo en Joan weer zo snel mogelijk naar Nederland konden komen. Dat deden ze, niet wetende dat een week later het hele land op slot zou gaan."
'Hoopvol bleven ze hier in Nederland, hopend dat een operatie hem zijn zicht terug zou geven, bijna tegen beter weten in.'
"Niet alleen het land ging op slot, door corona werd ook de oogkliniek gesloten. Vluchten terug naar Suriname gingen niet meer vanwege de lockdown, dus zat er niets anders op dan wachten. Hoopvol bleven ze hier, hopend dat een operatie hem zijn zicht terug zou geven, bijna tegen beter weten in.
Maandenlang hebben ze hier gewacht, tot Leo in oktober andere klachten kreeg. Verkouden, hoesten, Leo werd opeens heel zwak. Zo zwak, dat hij viel en de dokter hem direct naar het ziekenhuis stuurde. Hij bleek corona te hebben, en tot op de dag van vandaag hebben we geen idee hoe hij dat heeft opgelopen. Hij bleef altijd thuis, ging naar geen enkel feestje, hield zich aan alle maatregelen.
En toch bleek hij besmet. Hij kwam in het AMC te liggen en zijn zoon Damian was de enige die bij hem op bezoek mocht komen. Ook zijn vrouw Joan was namelijk positief getest. Damian bracht iedere dag lekker eten voor hem mee en belde ons dan op zodat we Leo ook konden zien. Hij was in het begin super optimistisch: 'Ik voel me alweer een stuk beter', zei hij steevast. 'Ik denk dat ik wel weer opknap.'"
Leo, omringd door zijn familie. (Joan linksonder, Peggy linksboven)
"Maar uit het niets verslechterde de situatie enorm. Na drie weken op de cohort-afdeling werd er door de artsen besloten om Leo naar de intensive care te brengen, ik begon er steeds een slechter gevoel over te krijgen. Hij kon niet goed meer praten en hij was erg verward. Ook niet gek: Leo kon door zijn verslechterde ogen bijna niets meer zien, hij kende niemand om zich heen, was in een ander land en had geen idee wat hem te wachten stond. Ik heb me vaak afgevraagd hoe moeilijk het wel niet voor hem was om daar te liggen, vooral omdat wij niet bij hem mochten. Van die gedachte word ik nog steeds heel verdrietig.
Na een paar dagen op de ic werd Leo geïntubeerd, en niet veel later werd er een longfoto gemaakt. Driekwart van zijn longen bleken beschadigd door het virus, de kans dat hij daar van zou herstellen, was nihil. We werden gebeld, we moesten afscheid komen nemen, de beademing zou gestopt gaan worden.
Ik ging naar het ziekenhuis en daar zag ik Leo liggen. Hij was nog warm, maar ik voelde hem niet meer. En Leo voelde ik altijd. Zijn bulderende lach en geweldige humor, maar ook zijn vredelievendheid en rust, waren altijd aanwezig. Maar dit keer niet. Zijn lichaam lag daar op de ic, maar hij was er al niet meer."
Leo, samen met zijn nichtje Peggy
"Leo stierf op 30 oktober aan het coronavirus in Amsterdam. Hij zou naar Nederland komen voor een oogoperatie, hij had zijn broer op het vliegveld in Suriname gedag gezegd. Het was een afscheid voor even, geen afscheid voor altijd. Nu is Joan zonder Leo maar met zijn as terug het vliegtuig in gegaan. Dat is heel moeilijk voor iedereen, in het bijzonder voor haar.
Maar de moeilijkste tijd zal nog gaan komen. Als ze straks in haar huis in Suriname is en Leo is daar dan niet meer. Als hij niet meer met zijn kaplaarzen in de tuin staat, als hij niet meer op het muurtje zit te mediteren. Die klap, die zal heel pijn doen."
