De dochter van Sandra (44) heeft een mamma en een mammie: ‘Spermabank werd regenboogkasteel’

ROTTERDAMMERS In het kinderboek ‘Lieffie en haar mamma en mammie’ beschrijft Sandra Sewtahal (44) de wereld van haar eigen regenbooggezin. ,,Ik had de boekjes van Nijntje met een pappa en mamma wel gezien

Zestien jaar was ik toen ik uit de kast kwam. Ik had destijds wel een vriendje, maar hij bezorgde me geen kriebel­tjes in mijn buik

Sandra Sewtahal 

Zestien jaar was ik toen ik uit de kast kwam. Ik had destijds wel een vriendje, maar hij bezorgde me geen kriebeltjes in mijn buik. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat ik vrouwen veel leuker vond. Voorzichtig vroeg ik mijn moeder

hoe ze het zou vinden als ik op vrouwen val. Dat vond ze moeilijk te accepteren.

Die reactie was niet waar ik op gehoopt had, maar ik kon het mijn moeder ook niet kwalijk nemen. Ze is in 1975 vanuit Suriname naar Nederland geëmigreerd, een jaar voordat ik werd geboren. Mijn oma in Paramaribo had een boerderij met koeien en kippen. Van lesbische vrouwen hadden ze daar vast nog nooit gehoord.

Na de zoveelste ruzie ben ik op mijn 17e het huis uitgegaan en besloot ik samen te gaan wonen met mijn eerste vriendin. Ik had in die fase van

mijn leven schijt aan iedereen. Ik was zo ongenuanceerd. Dat was voor een meisje uit Den Haag, waar ik opgroeide, best lastig. Eenmaal woonachtig in Rotterdam, viel alles voor mij op zijn plek.

 

 

Lesbisch 

Ik weet nog dat ik mij ging inschrijven voor de studie Communicatie aan de Inholland Hogeschool. ,,Hoi, ik ben Sandra en ik ben lesbisch,” zei ik tegen een mevrouw aan de balie. Zo van: ‘dit ben ik. Neem me maar zoals ik ben.’

Rotterdam is sindsdien mijn stad. De mensen zijn zo direct, met het hart op de tong. Net als ik. Dat betekent ook dat ik weleens moet incasseren. Dan krijg ik intimiderende opmerkingen van mannen naar mijn hoofd geslingerd, zoals: ‘je hebt vast nog nooit een echte man gehad’. Of, samen met mijn vrouw: ‘mag ik vanavond tussen jullie in liggen?’

Dan krijg ik intimide­ren­de opmerkin­gen van mannen naar mijn hoofd geslingerd, zoals: ‘je hebt vast nog nooit een echte man gehad’ of: ‘mag ik vanavond tussen jullie in liggen?’

Sandra Sewtahal 

Dat soort grappen kan ik wel hebben. Ik kijk dan letterlijk langs die mannen heen, naar een vrouw met een mooie regenboogaura om haar heen. Iemand zoals mijn prachtige vrouw, met wie ik al 8 jaar gelukkig ben. Samen hebben we een prachtige dochter: Livia. Ze is 3,5.

Nijntje 

Lieffie en haar mamma en mammie’ is geen verhaal over de spermabank, maar over een regenboogkasteel, waar pappa’s regenboogzaadjes komen brengen. © Sandra Sewtahal

Livia heeft dus een mamma en een mammie. Vorig jaar kwam ik erachter dat haar leven nauwelijks wordt beschreven in kinderboekjes. Die prentenboekjes van Nijntje met pappa en mamma op de kaft had ik op een gegeven moment wel gezien.

Daarom heb ik zelf een boekje geschreven en geïllustreerd: ‘Lieffie en haar mamma en mammie’. Daarin vertellen wij haar ’s avonds voor het slapen gaan waar ze vandaan komt. Het gaat niet over de spermabank, maar over een regenboogkasteel, waar pappa’s regenboogzaadjes brengen, die mamma en mammie meenemen naar huis. Daar komen kinderen van. Zoals Lieffie.

Livia zou vanaf haar zestiende contact kunnen opnemen met haar donor uit de Verenigde Staten, mocht ze dat willen. Hij is bekend. We zijn al aan het sparen voor een familiereis. We hadden ook voor een anonieme donor kunnen kiezen, maar dan maken wij de keuze voor ons kind dat ze haar verwekker nooit zou kunnen traceren. Zij moet die keuze zelf maken, vinden wij. Dat is ruimte geven aan je kind.

Het gaat niet over de spermabank, maar over een regenboog­kas­teel, waar pappa’s regenboog­zaad­jes brengen, die mamma en mammie meenemen naar huis.

Sandra Sewtahal 

Muzikant 

Als kind heb ik die ruimte voor mijn gevoel niet echt gehad. Ik ben Communicatie gaan studeren, terwijl ik muzikant in hart en nieren ben. Wat had ik graag naar het conservatorium gewild. Maar niemand heeft mij gestimuleerd om dat te doen.

Toch heb ik na mijn studie en naast mijn baan als jobcoach bij de Gemeente Rotterdam al drie studioalbums gemaakt. Een platencontract of fulltime liedjesschrijver is mijn droom. Mocht mijn kind die droom ooit krijgen, dan zal ik haar aanmoedigen om die waar te gaan maken.

De ziekte is er langzaam ingeslopen. Na de eerste symptomen dacht ik: ze is vast snel weer de oude, maar geleide­lijk ging ze verder achteruit

Sandra Sewtahal

Toch snap ik dat er in mijn leven weinig ruimte was voor bijvoorbeeld muziekles. Mijn ouders zijn al sinds mijn tweede jaar gescheiden. Sindsdien is mijn vader uit beeld en heeft mijn moeder mij alleen opgevoed. Nu ik zelf een kind heb, begrijp ik pas hoe zwaar dat voor haar moet zijn geweest.

Schizofrenie

In mijn jeugd herinner ik mijn moeder als een sterke vrouw. Een pappa en mamma ineen, die mij altijd ophaalde van school. Ze was economielerares aan een vmbo voor moeilijk opvoedbare kinderen. Helaas lijdt ze sinds haar 49ste aan schizofrenie. De ziekte is er langzaam ingeslopen. Na de eerste symptomen dacht ik: ze is vast snel weer de oude, maar geleidelijk ging ze verder achteruit.

Ontmoeting: Tijdens een wandeling in het Park bij de Euromast.

Gesprek: Op het terras van parkcafé Parqiet.

Tijd: Vrijdag 4 september van 15.00 tot 17.00 uur.

Nu woont ze in een aanleunwoning van een Crooswijks verzorgingshuis en is haar ziektebeeld stabiel. Ik zeg altijd: ze is een sterke vrouw, met een gevoelige kant. Die maakte ik als kind nauwelijks mee, maar is nu meer dan welkom.

Bijna dertig jaar na mijn coming-out accepteert ze mij zoals ik ben. Al ruim voor haar ziekte is de band tussen ons enorm verbeterd. Mijn vrouw en mij noemt ze haar dochters en ze is de allerliefste oma die Livia zich kan wensen.

Mijn boekje is daarom ook een ode aan haar.