Column: Appels, peren en bacoven
| starnieuws | Door: Redactie
Wat je in het ene land mist, heb je in het andere in overvloed. En andersom. Zo weet ik dat het na een verblijf in Paramaribo in
Om elf uur zette ik vol verwachting de tv aan voor de wedstrijd tussen Suriname en Martinique. Gewoontegetrouw had ik een natio-shirt aangetrokken. Zelfs mijn vrouw keek een kwartiertje mee. Ze vond er zoals altijd weinig aan,
Tien minuten voor rust zag ik de eerste voorzet vanaf de zijkant. Die kwam van de voet van Ridgeciano Haps en was te laag en gemakkelijk te onderscheppen door een van de Matinino’s, die zich toch al met gemak staande hielden. Zelfs het publiek in het Essed-stadion gedroeg zich mat en lusteloos, zo kreeg ik de indruk. Al kan dat goed liggen aan de opstelling van de microfoons voor de tv-registratie.
Ik begon me hoe langer hoe meer te ergeren. Aan verdedigers die ballen inleverden, middenvelders die nauwelijks in beweging waren te krijgen, aanvallers die over de bal struikelden of vanaf de middellijn, omsingeld door drie tegenstanders, aan een kansloze solo begonnen. Dat de ESPN-commentator het voortdurend over “naat-sie-oo” had, maakte het er ook niet beter op. Verder niets dan lof voor de sportzender omdat ze sinds een jaar of twee direct verslag doen van de interlands van Suriname.
In de rust drong het tot me door waar mijn ergernis vandaan kwam. De avond ervoor had ik namelijk naar Nederland-Spanje zitten kijken. Een partij om van te smullen. Spannend tot diep in blessuretijd, gespeeld in moordend tempo door topvoetballers die elkaar blindelings wisten te vinden. Veel gave en doelgerichte acties, voortdurend dreiging en geregeld gevaar voor beide doelen.
Mi Gado, maak ik toch die vergelijking… Bovendien een vergelijking die op alle fronten mank gaat. Of het nu gaat om hobbelig kunstgras tegenover een strak en door een batterij aan specialisten verzorgd gazon van echte grassprieten, het verschil in transferwaarde op het veld waarmee de Surinaamse overheid in één klap haar begroting sluitend krijgt of de uiteenlopende temperatuur en luchtvochtigheidsgraad waar nog geen twintig Klimaattoppen tegenop kunnen…
Vóór de tweede helft begon, hield ik mijn hoofd onder de koude kraan - in maart gaat dat heel goed in Nederland. En inderdaad, daarna ging het stukken beter. Natio kwam fris uit de kleedkamer, maakte een doelpunt uit een prima uitgespeelde aanval en liet alleen na de score op te voeren. Die penalty van Gleofilo Vlijter begreep ik dan weer niet. Dat hij miste, kan een keer gebeuren - liever niet natuurlijk -, maar het argument van de bondscoach na afloop dat hij eerst de bal aan Shaquille Pinas zou geven zodat de tegenstanders zich met hun intimidaties op de verkeerde man zouden richten, pakte niet goed uit. Gleo stond namelijk evengoed een halve minuut te wachten voor hij loeihard naast zou schieten.
Voor mij persoonlijk is het een hele geruststelling dat Oranje al op zondagavond de uitwedstrijd tegen Spanje speelt. Tegen de tijd dat natio in Fort-de-France aan de aftrap verschijnt, ben ik die interland al lang en breed vergeten.
Diederik Samwel
| starnieuws | Door: Redactie
