BESCHOUWING — Zwarte wolken boven Grun Dyari
| de ware tijd | Door: Redactie
Wie had gedacht dat de rust in de gelederen van de NPS was teruggekeerd nadat vorig jaar eindelijk de stekker werd getrokken uit de samenwerking met de VHP, Abop en Pertjajah Luhur (PL), vergist zich deerlijk. Integendeel, de groene partij vervreemdt meer en meer van haar achterban, die zich niet meer in het gedachtegoed en de richting die men opgaat zou herkennen. Althans, dat vinden partijprominenten, onder wie Wim Bakker. Voorzitter Gregory Rusland negeert zoals wel vaker de waarschuwende geluiden en gooit olie op het vuur door critici ervan te betichten dat ze vooral voor hun eigen belangen opkomen.
Tekst Armand
Het rommelt in Grun Dyari, het partijcentrum aan de Henck Arronstraat waar de NPS in haar gloriejaren grote successen vierde met haar leden. Dat is nog niet eens zo lang geleden: in 2005 wist de partij voor de laatste keer de president van Suriname te leveren in de persoon van Ronald Venetiaan, die deze functie tot redelijke tevredenheid van de kiezers al twee keer eerder had bekleed. Hij had met zijn regering beide keren de rommel van Desi Bouterse en diens exponenten opgeruimd.
Maar bij de verkiezingen van 2010 leed de partij in de combinatie waarvan de
De kiezers hadden bovendien weinig vertrouwen in Rusland, die vergeleken met Santokhi als een grijze muis – en nog steeds – wordt gezien
Zwakke oppositievoering
Dat bleek geen succes: Rusland wist de achterban niet te inspireren en terug naar het groene huis te krijgen. Bij de verkiezingen van 2015 moest de partij de helft van haar zetels inleveren. Niet de NPS maar de VHP mocht een kandidaat voor het presidentschap naar voren schuiven. Dat werd Santokhi, die het evenals vijf jaar eerder moest afleggen tegen de kandidaat van de toen nog superieure NDP: Desi Bouterse.
Geholpen door het wanbeleid van de paarse regering won de VHP in 2020 de verkiezingen met twintig zetels. De NPS boekte wel een zetel winst, maar bleef slechts op een teleurstellende drie steken, wat vooral toegeschreven kan worden aan de zwakke en vaak onsamenhangende oppositievoering in de voorafgaande jaren. De kiezers hadden bovendien weinig vertrouwen in Rusland, die vergeleken met Santokhi als een grijze muis werd – en nog steeds – wordt gezien.
Gelijkwaardigheid
Santokhi werd eindelijk president en stelde een coalitie samen van zijn partij, Abop en PL. Maar omdat hij onvoldoende vertrouwen in met name de leiders van die partijen had, besloot hij de NPS er ook bij te betrekken. Rusland hapte gelijk toe en ging met Santokhi in zee, er vanuit gaande dat de samenwerking op een redelijke basis van gelijkwaardigheid zou zijn. Zoals Venetiaan de VHP – met veel minder zetels – ook als gelijkwaardige partner had beschouwd toen hij president was.
Maar de hernieuwde samenwerking met de veranderde verhoudingen werd voor de NPS één grote deceptie. Santokhi ontpopte zich als een autocraat die weinig rekening hield met de wensen van de partners. De partij kreeg niet wat ze wilde (een ministerie van Olie en Gas), maar mocht wel twee bewindslieden leveren: Marie Levens voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur en Silvano Tjong-Ahin voor Ruimtelijke Ordening en Milieu. Die zaten er echter grotendeels voor spek en bonen bij (net zoals de ministers van PL en Abop). Rusland wist Santokhi geen tegenwicht te geven waardoor de onvrede bij de achterban alleen maar toenam. Dat werd ook luidop uitgesproken door onder meer parlementariër Patricia Etnel, die een revolte ontketende, die niet het gewenste effect had.
Onherroepelijke ondergang
Rusland rekent zich ondertussen rijker dan hij ooit zal worden en weet zeker dat de NPS een grote overwinning bij de verkiezingen van 2025 zal behalen
Rusland vertikte in eerste instantie gehoor te geven aan de roep van vrijwel de volledige achterban om de stekker uit de samenwerking te trekken, maar toen het ook hem duidelijk werd dat aanblijven tot de onherroepelijke ondergang van de NPS zou leiden, gaf hij er begin 2022 uiteindelijk wel de brui aan. Waarna het vuilsmijten met de VHP begon en Santokhi toegaf dat hij de NPS niet nodig had om te regeren maar haar er bij had gehaald omdat de VHP in het verleden zo vaak deel had uitgemaakt van een door Venetiaan geleide coalitie.
De NPS-voorzitter heeft sindsdien zijn pet behorende bij de verkiezingscampagne opgezet en probeert volgens eigen zeggen “de partij verder laten groeien en het vertrouwen van het Surinaamse volk herwinnen.” Dat doet hij door “het veld in te gaan” en door in stad en land vlaggen uit te delen. “Want de NPS-vlag is niet slechts een stuk stof, maar een symbool van hoop voor alle burgers.”
Wat de partij nu gaat doen om richting de verkiezingen een frisse en nieuw uitstraling te hebben en hoe ze het land er weer bovenop wil hebben, is echter onduidelijk. En de onvrede binnen de partij over de koers die men vaart, wordt met de dag groter. Behalve Bakker hebben veel anderen zich daarover uitgesproken, onder wie Jimmy Rosheuvel en Michael Loswijk. In brieven gericht aan het hoofdbestuur hebben zij herhaalde malen hun grieven geuit, maar daar is volgens hen nooit op gereageerd.
Mofina wan
Bakker vindt onder meer dat de de partij steeds meer een verkeerde kant op beweegt, met name door haar benadering van de mofina wan. “Die hebben niet de nodige kennis, het inzicht en de attitude om weloverwogen politieke keuzes te maken.” Hij heeft er ook op gewezen dat het schort aan de stemstructuur tijdens het partijcongres. Slechts elf afdelingen hebben stemrecht, wat volgens hem vernieuwing in de weg staat en een passieve achterban creëert. Dit gebrek aan inspraak ziet hij als een symptoom van structurele zwakte binnen de partij. Hij waarschuwt voor een partij die afdrijft van haar kernwaarden en haar wortels en van haar achterban vervreemdt.
Maar weer legt Rusland, wiens positie toch al achter de schermen in Grun Dyari ter discussie staat, alle kritieken naast zich neer. Hij zegt dat de partij zich niet laat afleiden door “interne machtsstrijd.” “Het is duidelijk dat sommigen binnen onze gelederen proberen de partij te verzwakken”, stelde hij scherp. “Dit is echter niet nieuw. In 2015 werd al een soortgelijke poging ondernomen door één van hen, maar dat heeft geen effect gehad”, aldus Rusland, zonder in details te treden.
Een naïeve houding
Hij weet zeker dat “ze zullen falen.” Maar dat lijkt een naïeve houding te zijn, die hem en de NPS wel eens duur kan komen te staan. Hij rekent zich ondertussen rijker dan hij ooit zal worden en weet zeker dat de NPS een grote overwinning bij de verkiezingen van 2025 zal behalen. De vraag die hij zich echter zou moeten stellen is of dat wel realistisch is met een nog altijd morrende achterban. De partij viert zondag 29 september haar 78ste verjaardag. Dan zal moeten blijken of Rusland er in zal slagen de grijze wolken boven in Grun Dyari te verdrijven en een vrolijk zonnetje kan laten schijnen of dat ze definitief zwart worden.
| de ware tijd | Door: Redactie
