Miguel van Assen: “Ik word niet gewaardeerd door Suriname”
| suriname herald | Door: Redactie
Op een hele emotionele wijze heeft de topatleet Miguel van Assen in een live video op Facebook zich geuit over de behandeling die hij krijgt van zijn land. “Nu ga je me vaker horen. Ik heb veel te zeggen. Suriname geeft mij niet de eer die ik verdien,” zegt Van Assen.
De atleet, die niet lang terug zijn moeder ten grave moest dragen, geeft aan dat hij niets over heeft gehouden van de vele gouden platen die hij voor Suriname heeft behaald. “Mi no kan dede gi a kondre, da a kondre no mang dede gi mi,” benadrukt de atleet. Hij
Hartpatiënt
Hij zei verder dat hij hartpatiënt is. De dokter zou hem hebben gezegd dat hij niet aan atletiek moet doen. “Ik heb een probleem met mijn hartklep. Niemand wist het. Sinds mijn eerste gouden plaat ben ik hartpatiënt. Ondanks mijn hartproblemen, ga ik toch op de baan voor Suriname. Wat krijg ik terug. Niets. Mi no kan dede gi a kondre
Van het kastje naar de muur
Hij geeft aan dat hij niet ondersteund wordt door de overheid. Wanneer hij om hulp vraagt, wordt hij van het kastje naar de muur gestuurd. “Wanneer ik moet trainen, braak ik elke dag. Drie keer per dag moet ik trainen. Waar zijn jullie? Jullie sturen me hier en daar en overal. Elke keer moet ik hetzelfde pikken. Het kan toch man niet,” zegt de zeer emotionele atleet.
Bedrijfsleven en overheid
Hij was niet te spreken over het feit dat het bedrijfsleven niet te vinden is wanneer er om ondersteuning wordt gevraagd. “Wat ik zo erg vind is dat Adidas, een buitenlands bedrijf in Miguel van Assen talent heeft gezien. Ik ben sinds 2011 bezig en geen enkel Surinaams bedrijf heeft in mij een talent kunnen zien. Me begi begi lek’ mi ne verdien in. Niemand weet welke pijn ik voel,” zegt hij huilend.
Hij gaf aan dat van regering-Bouterse er wel ondersteuning kwam. De atleten kregen best wel ondersteuning. “Maar mijn eigen mensen (marron) zijn aan de macht en ze kunnen me niet helpen. Ze zien me als niets. Ze zien me niet als held. Het is me zat. Ik moet telkens bedelen. Ik heb negen gouden medailles. Ik heb al vier verpand. Anders kan ik niet leven. Ik moet dagelijks bussen als topatleet van Suriname,” zegt Assen.
Met de tranen die lopen over zijn wangen, geeft hij aan dat hij het zeer moeilijk heeft. Hij heeft twee jongens en wanneer die vragen naar eten kan hij helaas als topatleet niet inspelen. “Ik krijg SRD 1500 per maand. Ik kom niet uit. Ik ben bij Marinus Bee geweest, zonder hulp. Ik ben naar de vicepresident Brunswijk geweest. Ik probeer naar president Santokhi te gaan. Ik word geblokkeerd. Ik moet me gouden medailles verkopen om te overleven. Bouterse hield me nog hoog. Maar die mensen zien me als niets,” benadrukt Van Assen.
De stap die hij genomen heeft om vanaf nu zijn stem te laten horen, doet hij niet alleen voor zichzelf. Hij geeft aan dat dit een gevecht is voor alle andere sporters die niet gewaardeerd worden. “Help mij. Ik heb hulp nodig,” zegt hij tot slot.
Jerrel Harderwijk
| suriname herald | Door: Redactie
