Chan’s ressortraden
| de ware tijd | Door: Redactie
ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
Iemand moet met Chan praten. Zo snel als mogelijk. Ik begin erin te geloven dat onze president begint door te slaan. Om elk mogelijk gegeven dat hij van belang acht benoemt de man een verzameling van mensen onder welke noemer dan ook om rechtstreeks aan hem te rapporteren. Het aantal commissies, werkgroepen, platforms en dergelijke liegt er dan ook niet om.
Ik vraag mij af of hij wel voldoende tijd heeft om ze allemaal aan te horen en eventueel bij te sturen. Ik denk dat zelfs Poetin niet zoveel tentakels heeft in zijn streven zijn handen persoonlijk aan
Een enkele raad heeft weleens een hoorzitting gehouden, maar de politiek heeft er nooit wat mee gedaan. Het initiatief is doodgebloed en ressortraadsleden mogen zich pas belangrijk voelen bij een Verenigde Volksvergadering
Nu is Chan op het idee gekomen om in de buurten zijn oor te luisteren te leggen. Mensen in de buurten worden verenigd in commissies die ontwikkeling in hun omgeving op gang moeten brengen. Ik las het bericht op mijn
Chan is bezig zijn eigen presidentiële ressortraden op te zetten. Anders kan ik het niet noemen. Een bericht van de Communicatiedienst zegt eerlijk dat in navolging van de ‘werkgroep wijken in ontwikkeling’ Chan presidentiële werkgroepen heeft geïnstalleerd, belast met het duurzaam ontwikkelen van hun eigen woonomgeving.
Er worden wat buurten genoemd. De mensen krijgen hun eigen adviseur en staan onder coördinatie van presidentiële getrouwen Harold Pultoo en Alven Roosveld, die ondertussen zich een presidentiële zwerver moet voelen.
Ik had lange tijd gedacht dat dergelijke activiteiten de ressortraden op het lijf waren geschreven. Die moeten de noden van de ressorten aanhoren en ter oplossing naar het beleid geleiden en de aspiraties begeleiden tot succesverhalen. Althans dat was de bedoeling. Maar sedert hun bestaan zijn deze raden nooit tot wasdom gekomen.
Een enkele raad heeft weleens een hoorzitting gehouden, maar de politiek heeft er nooit wat mee gedaan. Het initiatief is doodgebloed en ressortraadsleden mogen zich pas belangrijk voelen bij een Verenigde Volksvergadering. Meer niet. Nu blijkt volgens het handelen van Chan hoe belangrijk het is om in de buurten betrokken mensen in een structuur te hebben. Temeer vanwege het kennelijk falen van de ‘Werkgroep wijken in ontwikkeling’, waarvan ik mij afvraag wat diens verdere rol zal zijn.
Het toeval wil dat het initiatief van Chan komt juist op het moment waarop wij ons het hoofd aan het breken zijn over een aangepast kiesstelsel, nadat het ‘vonnis’ van het Constitutioneel Hof wetgevers terug naar de tekentafel stuurde. Van alle ingediende voorstellen is er naar mijn weten slechts één dat ook nadruk legt op het functioneren van de regionale vertegenwoordiging.
Naar het zich laat aankijken zal in eerste instantie kennelijk geen aandacht zijn voor een transformatie van deze democratische appendix. Het handelen van Chan is echter een herinnering dat wij nog werk voor de boeg hebben. Het verrichten van dat werk kan zo het verschil maken tussen het beleven van werkelijke democratie en het gevaar van steeds verder afglijden van een leider richting autocratie.
| de ware tijd | Door: Redactie
