Vergane glorie
| de ware tijd | Door: Redactie
GANGA / Sharda Ganga
Afgelopen zaterdag zat ik, na vier jaar, weer op een bankje op de Dam in Amsterdam. Zonnig weer, bomvol plein, levende standbeelden, poepende duiven en zoals gewoonlijk op een zonnige zaterdag op de Dam: een demonstratie. Ik zag een klein podium, een vlag die mij vaag bekend voorkwam; iemand riep onverstaanbare dingen door een megafoon en er werd in koor gescandeerd door een honderdtal mensen die zwaaiden met een foto van een meneer die even vaag bekend was als die vaag bekende vlag.
Ik zat op mijn bankje en peinsde dat het misschien niet heel slim was om in
Als je op die meest openbare plek van Nederland demonstreert doe je dat waarschijnlijk om sympathisanten te winnen. Het is dan wel handig als we weten wat je wil verkopen, of in dit geval: wie je wil verkopen. Het was pas toen ik opstond en wegliep dat ik de ene kleine spandoek zag voor
Men wilde Reza Pahlavi terug in Iran. Reza Pahlavi, de kroonprins, de oudste zoon van de laatste shah van Iran. De Shah die in 1979 werd verdreven door de Iraanse revolutie die de ayatolla’s aan de macht bracht die een islamitische republiek uitriepen.
Geen alternatief, verlangen naar fictieve vergane glorie – je zou bijna denken dat ik een stuk schreef over het driejarig jubileum van de verkiezingen van 25 mei 2020
Waarom zou men Reza Pahlavi terug willen hebben, vroeg ik me af. Hij studeerde voor piloot toen zijn vader in ballingschap ging en sindsdien hebben we niet zoveel van hem gemerkt. Zijn interesse lijkt vooral de laatste maanden echt opgeleefd te zijn en veel is er niet bekend over zijn ideeën over regeren en mensenrechten en democratie en ontwikkeling en zo. Op basis waarvan wil men hem dus eigenlijk terug?
Zijn vader was een pro-westerse autoritaire leider, zelf een derde generatie shah, wiens grootvader zelf door een coup aan de macht was gekomen. De onvrede over de groeiende kloof tussen stad en platteland, tussen de opzichtige rijkdom van de machthebbers tegenover de schrijnende armoede van de massa werd filnk onderschat door de shah en de zijnen. Dit schiep een vruchtbare grond voor protesten en voor een machtsovername.
Bijna 45 jaar na het verjagen van de shah wordt geroepen om de terugkeer naar de tijd van de shah. In al die 45 jaar is er geen alternatief gekomen (ook tamelijk onmogelijk in het autoritaire Iran) en grijpt men automatisch terug naar de shah en omdat die hartstikke dood is, neemt men genoegen met de zoon. Voor het gemak worden de minder fraaie, mensenrechtenschendende, zelfverrijkende, corrupte kanten vergeten en worden hem heldendaden toegedicht.
Geen alternatief, verlangen naar fictieve vergane glorie; je zou bijna denken dat ik een stuk schreef over het driejarige jubileum van de verkiezingen van 25 mei 2020.
| de ware tijd | Door: Redactie
